Το Σπασμένο Γυαλί

   Χιλιάδες πρόσωπα κάθε στιγμή που κυλά στραμμένα μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη, γυρισμένα σε μία επίπλαστη πραγματικότητα, έναν τεχνητό κόσμο. Κι όμως, τούτο τον κόσμο είναι κανείς να τον προσέξει ιδιαίτερα, αν όχι να τον θαυμάσει κάτω από ένα καθεστώς πολιτικής ανορθοδοξίας.

   Η τηλεοπτική πραγματικότητα είναι το σημείο στο χάρτη μεταξύ των συνομωσιολογιών και του ψύχραιμου ντετερμινισμού. Πρόκειται για μία σκηνή πλήρως καθοδηγούμενη από τα ισχυρά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα υποκύπτει ασταμάτητα στον χαώδη επηρεασμό καθενός από τους συντελεστές της. Αυτός ο συνδυασμός μπορεί να περιγραφεί ως κάτι εξίσου εντυπωσιακό όσο μία τράπουλα που πετάχτηκε τυχαία στον αέρα με τα φύλλα της να προσγειώνονται σχηματίζοντας ένα πύργο από χαρτιά.          Από τα πρώτα της βήματα ανακαλύφθηκε η ισχυρή δυνατότητα επηρεασμού της και έτσι, από το πουθενά, συστάθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός με σκοπό να διαιωνίσει και να εντείνει την ύπαρξη νοοτροπιών πρωτόγνωρων για το ευρύ κοινό και καταστρεπτικών για την ανθρώπινη εμπειρία.

  Αυτό το τελευταίο, είναι που συνιστά την τηλεόραση έναν εξαιρετικό in vitro γνώμονα του κοινωνικού γίγνεσθαι. Πλέον, κανένας υποψιασμένος παρατηρητής δεν μπορεί να αρνηθεί πως η συντριπτική πλειοψηφία του θεάματος είναι χαμηλής ποιότητας διαφημιστικά τεχνάσματα. Σε αυτό το σημείο πρέπει κανείς να ξεκαθαρίσει πως δεν μιλάμε μόνο για ξεκάθαρα εμπορικές τοποθετήσεις για συγκεκριμένα προϊόντα αλλά κυρίως για προώθηση ενός τρόπου ζωής ο οποίος υποβόσκει σε κάθε δευτερόλεπτο μετάδοσης. «Πες, πες, κάτι μένει» και ο Μεγάλος Αδερφός θα είναι σίγουρα περήφανος.

  Η τηλεόραση έχει αποδεδειγμένα σταθεί, και στέκεται, μετέωρη και συνδεδεμένη με περίπλοκα μπλεγμένους ιστούς με το κρατικό σύστημα, παρουσιάζοντας και εξαίροντας την μονιμότητα του κατεστημένου, αντί να προάγει την αναζήτηση για εξέλιξη. Η διαπλοκή είναι τόσο φριχτά ριζωμένη μέσα στη λαϊκή συνείδηση που άνθρωποι έκδηλα ανήθικοι και δίχως κοινωνική συνείδηση, αλλά με εδραιωμένο προφίλ, αντί να απορρίπτονται, παραμένουν και τύποις επηρεάζουν ένα πολιτικό σκηνικό που εξελίσσεται αυτόματα, με ανισχυρότερους συντελεστές τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

  Φυσικά και έχουν υπάρξει εξαιρετικές εκπομπές, μα κάτι τέτοιο είναι αναμφίβολα λίγο. Γιατί οι δημιουργοί τους είναι φωτεινή σταγόνα σε κατάμαυρο βούρκο και χάνονται. Μονάχα αν γίνει κάτι αποκλειστικά ποιοτικό μπορούν να ξεχωρίσουν, κάτι το οποίο δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί στην τηλεοπτική εποχή λόγω κόστους, ενώ έχει ξεκινήσει τώρα, με το διαδίκτυο.

   Δεν έχει έρθει όμως ακόμα ο καιρός όπου μπορούμε να παραβλέπουμε την τηλεόραση, η οποία έρχεται ακόμη σαν κύριος ρυθμιστής των πληροφοριών και των ιδεών που θα φτάσουν ως τους πολίτες. Έτσι το ερώτημα είναι ένα: Είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέπουμε σε εκείνους που είναι βουτηγμένοι στα ατομικά τους συμφέροντα να μας καθοδηγούν μέσω ενός υποτιθέμενου ουσιώδους κοινωνικού ελέγχου; Ή ήρθε η ώρα να σπάσουμε μία και για πάντα το τηλεοπτικό γυαλί, αφήνοντας να ξεχυθεί στο βρώμικο πάτωμα ολόκληρο το σκηνικό της ύβρης, σκουπίζοντας το και δημιουργώντας το καινούριο με υπευθυνότητα;

OnBabel