αυγά κλούβια

  Τί με ενόχλησε πιο πολύ στα προεκλογικά σποτ, δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα, που τα εκλογικά αποτελέσματα βγήκαν. Αυτό που ήταν πιο ενοχλητικό από όλα δεν ήταν ούτε το σποτ της νέας Δημοκρατίας, ούτε του Καμένου. Δεν θέλω να μπω σε μία διαδικασία σχολιασμού ή κριτικής τους σάμπως να ήταν έργα τέχνης, ή στην καλύτερη που μπορούν να φτάσουν: έργα διαφήμισης. Το θέμα με αυτά τα σποτ. πολύ απλά ήταν ότι αυτογελοιοποιούνταν. Έπεφταν σε κοινοτυπίες, λασπολογίες, έχαναν σε φαντασία και δημιουργικότητα, ήταν όλο μπηχτές και σπόντες, όπως τα αναμέναμε, δεδομένου του κατινίστικου κλίματος που έχει επικρατήσει στο χώρο.

  

  Για αυτό ίσως και είχαν τραβήξει τόσο πολύ την προσοχή, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε να στηλιτεύσουμε ένα άλλο σποτ. Το σποτ της Χρυσής Αυγής ήταν το χειρότερο από όλα...Όχι επειδή έριχνε λάσπη ή έλεγε ψέματα για να κατηγορήσει άλλα κόμματα...Επειδή έριχνε λάσπη σε γεγονότα που αφορούσαν τη δίκη για το χαμό της ζωής του Παύλου Φύσσα. Ενός ανθρώπου που χάθηκε εξ' αιτίας τους...Επειδή διαστρέβλωναν τα γεγονότα εξευτελιστικά προς όφελός τους, χωρίς ίχνος σεβασμού στην αλήθεια.

  

  Έπλητταν με αυτά τα λόγια όχι μόνο τη δημοκρατία, αλλά και τη δικαιοσύνη. Είμαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου. Μα αυτοί δεν είναι. Καμώνονται πως εξασκούν το αναφαίρετό τους δικαίωμα στην έκφραση της γνώμης τους και της γραμμής του “κώματός” τους (γιατί μόνο αν έπεφτε σε κώμα και ασελγούσαν πάνω του θα μπορούσε κόμμα να καταντήσει εκεί που είναι η Χρυσή Αυγή). Καμώνονται ότι έχουν δικαίωμα σαν ναζιστές που είναι, να εκπροσωπούνται στο δημοκρατικό κοινοβούλιο. Την ίδια στιγμή σκοτώνουν όποιον με λόγια τους ξεμπροστιάζει μπροστά στον κόσμο.

  

  Τους δύο χρυσαυγίτες που σκοτωθήκαν, τους έφτιαξαν πανό και γράψαν “αθάνατοι”. Κουτί τους ήρθε αυτή η δολοφονία. Εκείνοι είχαν δύο νεκρούς και δεν χάνουν στιγμή να τους περιφέρουν. Αμ δεν είναι μόνο δύο οι νεκροί τους. Όλοι εκεί μέσα νεκροί είναι. Όποιος χάσει την αγάπη από την ψυχή του πεθαίνει. Και ο ναζισμός είναι μίσος. Κάθε φορά που περνάω από εκεί και βλέπω το πανό καταβάλω κόπο για να μην αρχίσω να ξερνάω. Είναι νεκροί, όπως και ο Παύλος. Η διαφορά είναι ότι ο Παύλος δεν πέθανε για μια νεκρή ιδέα. Πέθανε στο δρόμο για ζωή. Εκείνοι ξέρανε ότι οι χρυσαυγίτες δολοφόνησαν ανθρώπους και συνέχισαν να τους υποστηρίζουν. Εκείνοι πεθάναν στο δρόμο για θάνατο.

  Και η νεκρή τους ιδέα σε λίγο θα τους ακολουθήσει στον τάφο. Ο κόσμος άρχισε να φεύγει από εκεί. Έχουν μικρότερο ποσοστό σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Στις επόμενες θα πατώσουν – αν δεν τους έχουν κλείσει στη φυλακή τα εγκλήματά τους. Το να μιλάω με νούμερα και ποσοστά για γεγονότα είναι βαρετό και ανούσιο. Πλησιάζουν απόκριες και μου έρχεται στο μυαλό το επικό ΑΦΑΝΑΤΟΙ.

      @ναρχη