Απόσπασμα - Ελεγείες από το Ντουίνο, του Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Ερχόμαστε μήπως εδώ, για να πούμε: Σπίτι,

Γεφύρι, Βρύση, Πύλη, Στάμνα, Φρουτόδεντρο, Παράθυρο, -

έστω: Κολόνα, Πύργος... ή για να δώσουμε όνομα, εννόησέ το,

σημαίνοντας τα πράγματα, όπως δεν διανοήθηκαν ποτέ

τα ίδια πώς υπάρχουν. Μήπως δεν είναι δόλος μυστικός

των σιωπηρών χωμάτων, τους εραστές να εξωθούν,

στο αίσθημά τους κάθε τι να πυρπολείται;

Και το κατώφλι: τί κοστίζει αυτό σε δυό

εραστές που το παλιό στην πόρτα τους κατώφλι

το φθείρουν λίγο ακόμη, κι αυτοί, απ’ τους πολλούς μετά

κι απ’ τους μελλούμενους μπροστά…, το φθείρουν ελαφρά.

Ιδού ο καιρός του ρητού, ιδού η πατρώα του γη.

Μίλησε, ομολόγησε. Φυραίνουν τώρα όσο ποτέ

τα πράγματα, όσα μπορέσουμε να ζήσουμε, γιατί,

ό,τι τα σπρώχνει και τους παίρνει τη σειρά, είν’ ένα γεγονός

χωρίς εικόνα.

Μια πράξη μόλις κάτω από την κρούστα, που σκάζει πρόθυμα

την ώρα μέσα που μεστώνει και θέτει αλλιώς τα όρια.

Σε μυλόπετρες μέσα χτυπά

η καρδιά μας, σαν τη γλώσσα

 κλεισμένη στα δόντια, που ωστόσο

δεν παύει να υμνεί.

Στον άγγελο ύμνησε τον κόσμο, μα όχι τον ανείπωτο,

με τόνους υψηλούς να τον ψηλώσεις δεν μπορείς· του σύμπαντος

που αυτός αισθάνεται βαθιά, ένας αρχάριος εσύ.

Απόσπασμα:

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ελεγείες από το Ντουίνο, Εκδόσεις Στιγμή, μτφρ. Συμεών Σταμπουλού – Ένατη Ελεγεία