Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

αρχική σελίδα

  Στις αρχικές σελίδες των διαδικτυακών σου κύκλων, μόνο ψευδεπίγραφες ευτυχίες και πρότυπα ζωής. Άρθρα στη lifo, ψεύτικες ειδήσεις, πόλεμοι σε live μετάδοση, κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις ατόμων της διπλανής πόρτας, έρωτες σε δημόσια παράσταση, γέλια με φίλους, ο καθένας απ’ το σπίτι. Ξέρεις, εκεί δε θα βρεις ποτέ κενό. Πάντα κάτι σου γεμίζει τη ζωή. Κανίβαλοι χρήστες της απελπισίας μας για πλήρωση. Όλοι έχουν εκεί ρόλο. Όλα είναι διαφορετικά και πάντα υπάρχει χώρος για πλήρωση επιθυμιών. Καθημερινή δημοπρασία για την έγκριση του δεύτερου εαυτού σου.
  
  Που να χωρέσουν τόσες επιθυμίες σε έναν κόσμο, έφτιαξες και δεύτερο. Να είσαι άριστος μαθητής, να είσαι εργατικός, να είσαι ποθητός, να έχεις χρήματα, να έχεις το καλύτερο αυτοκίνητο… Τρένα επιθυμιών τρέχουν διαρκώς και κάπου έκρυψες την ευτυχία.
  
  Γέννησε η δύση καταθλιπτικούς πολίτες και μετρό της τρέλας. Και μετά σου έφταιξε η τρομοκρατία.  Φοβάσαι. Μην φέρει πάλι ο φόβος τη λήθη, λήθη μπροστά στην ψεύτικη ανθρωπιά που προβάλεις με σημαίες σε εικόνες προφίλ, όταν δεν τρέχεις να φας τον δίπλα σου στις αγορές εργασίας, λήθη μπροστά στο εγώ σου που ζητά να πάει ταξιδάκια και να ψωνίζει σε πολυκαταστήματα, όταν κάπου άνθρωποι τρέχουν μην χάσουν τη ζωή τους από τα παιχνίδια των ισχυρών, σε κάποιο μέρος που δεν έμαθες από το facebook.
  
  Κι’ αν τώρα έτρεχες για τη ζωή σου, κι’ αν πεινούσες και διψούσες, δε θα είχες χρόνο να γράφεις κείμενα στο laptop για να περάσεις το βράδυ σου. Η ζωή δε θα σου είχε σερβιριστεί στο πιάτο. Κι’ όμως ακόμα τρώγεσαι με τον εαυτό σου και ακόμα ψάχνεις κάτι για να σε απασχολήσει. Ανέπτυξε η ανθρωπότητα αυτό που ονόμασε έλλογη συνείδηση, μόνο για να φτάσει σε άτοπα, να πείσει τον εαυτό της για ένα νόημα. Ανεξαρτήτως νοήματος, όμως οι επιθυμίες πάντα τρέχουν, είτε εκφράζονται στο facebook της ψευτοπολιτισμένης, δυτικότροπης ζωής, είτε εκφράζονται σε βραδινά κείμενα με δειλούς, πολιτικούς υπαινιγμούς, κάτι σαν και αυτό…
                                                                                                                                         

                                                                                                                                                 Κ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...