επιθυμία

  Επιθυμώ, θέλω, γουστάρω, ποθώ… Νομίζω πως είναι υπερβολικά πολλά τα ρήματα για να εκφράσουμε την επιθυμία. Και την επιθυμία πώς να την αντιληφθώ; Με την σοβαρότητα και συμβατικότητα του ‘’επιθυμώ’’ ή με την ένταση του ‘’ποθώ’’; Και από την άλλη, το μυαλό κάθε ανθρώπου κατακλύζεται ασταμάτητα από τόσο πολλές επιθυμίες, αλλά και συνάμα τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, ώστε ο ορισμός της επιθυμίας να φαντάζει όλο δυσκολότερος, αλλά και ενδιαφέρων.

  

  Καταρχάς, από την εποχή του Αριστοτέλη και το ‘’άλογον'', διαφαίνεται η υποτίμηση της επιθυμίας και η ‘’ανακήρυξή της’’ σε βασίλειο κάθε ζωώδους ενστίκτου. Μέχρι και σήμερα, ο καθένας συνδυάζει τις παραπάνω έννοιες, κατά κύριο λόγο, με ό,τι αποκαλούμε βασική ανάγκη. Τροφή και σεξ, τα δύο που λατρεύουμε, αλλά και υποτιμούμε, θεωρώντας τα ελέγξιμα από την ανθρώπινη λογική, κάτι που μας κάνει να νιώθουμε όλο και πιο ισχυροί.

  

  Πράγματι, αυτή η τάση του ανθρώπου να ‘’αποκηρύξει’’ το ζώο μέσα του είναι διαχρονική. Αν επιστρέψουμε και πάλι στον Αριστοτέλη, θα θυμηθούμε την ιδέα του για τον τέλειο ηγεμόνα που ονόμαζε ‘’φιλόσοφο-βασιλιά’’, ένα άτομο απομακρυσμένο από κάθε ανθρώπινο πάθος όπως οι βασικές επιθυμίες στις οποίες αναφερθήκαμε. Έτσι και σήμερα, θεωρώντας τους εαυτούς μας κυρίαρχους έναντι της φύσης μας και της καταβολής μας, νομίζουμε ότι οι επιθυμίες μας πλέον έχουν πάψει να ναι αποτελέσματα βιολογικών αναγκών, αλλά ότι είναι αποτελέσματα προσωπικών λογικών διεργασιών. Ότι τρώμε όχι επειδή πεινάμε και διαφορετικά θα πεθάνουμε, αλλά επειδή μας αρέσει το συγκεκριμένο φαγητό, ότι κάνουμε έρωτα όχι λόγω του βιολογικού ενστίκτου αναπαραγωγής, αλλά επειδή ποθούμε το συγκεκριμένο άτομο.

  

  Επεκτείνοντας τις παραπάνω σκέψεις, μπορούμε να εξετάσουμε τα υπόλοιπα αντικείμενα επιθυμίας, τα οποία παρουσιάζουν το ίδιο ατέλειωτο μοτίβο επιθυμίας και σχετικά άμεσου κορεσμού. Μιλώ για όλους αυτούς τους στόχους που βάζουμε στη ζωή, να περάσουμε σε μια σχολή, να διαβάσουμε ένα ενδιαφέρον βιβλίο, να πάρουμε ένα αυτοκίνητο που μας αρέσει… κτλ. Δυστυχώς για μένα, ούτε εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για μια υπερισχύουσα λογική. Από τη στιγμή που πχ ξεχνάμε πόσο θέλαμε να πάρουμε αυτό το αυτοκίνητο όταν το οδηγήσουμε(και μετά θέλουμε κάτι άλλο) και με τον ίδιο τρόπο χορταίνουμε μετά το φαγητό, διάκριση μεταξύ ‘’ζωώδους’’ και ‘’ανθρώπινης’’ επιθυμίας, δεν φαίνεται να υφίσταται.

  

  Δυστυχώς, όσο και αν θέλουμε να πιστέψουμε στην ισχύ της λογικής μας, ο άνθρωπος φαίνεται να είναι υποχείριο της επιθυμίας. Μιας επιθυμίας που δεν έχει διακρίσεις, αλλά ούτε και σαφή λογική ανάλυση, καθώς εξαρτάται απόλυτα από το τυχαίο και δεν εμπεριέχει καμία σίγουρη αλήθεια ως προς το αντικείμενό της, καθώς ξέρουμε γιατί επιθυμούμε, αλλά όχι γιατί επιθυμήσαμε(το συγκεκριμένο). Και έτσι συμπεραίνουμε το συγκυριακό χαρακτήρα κάθε ανθρώπου και αγαθού που θέλουμε στη ζωή μας, το γοητευτικό παράλογο που χαρακτηρίζει τη ζωή, μια ζωή βασίλειο των επιθυμιών.

δικηγοράκος