Αγαπώ το γέλιο των μικρών παιδιών. Αγαπώ την αληθινή καλοσύνη των ματιών τους. Αγαπώ την αφοπλιστική τους ειλικρίνεια. Έχουν ένα τρόπο να λένε τα πιο δύσκολα πράγματα με τον πιο εύκολο τρόπο. Αχ, αυτή η αθωότητα της παιδικής ηλικίας… Ίσως και να τη ζηλεύω. Γιατί μεγαλώνοντας εξανεμίζεται. Σα φύλλο που το παρέσυρε ένας δυνατός άνεμος.
Λυπάμαι για τα παιδιά που δε γνώρισαν το γέλιο. Λυπάμαι για τα παιδιά που απέκτησαν γρήγορα τα μάτια των μεγάλων. Λυπάμαι για τα παιδιά που η θλίψη φώλιασε νωρίς μέσα τους. Λυπάμαι για τα παιδιά που δε γνώρισαν την αγάπη.
Νιώθω να πνίγομαι, όμως, όταν ακούω για παιδιά που πεθαίνουν. Που κάποιος άμεσα ή έμμεσα τα σκοτώνει. Γονείς ή κράτος. Από αμέλεια, από αδιαφορία, από μίσος, από τρέλα. Μα πιο πολύ πνίγομαι που ΚΑΝΕΝΑΣ δε μιλά. Κανένας δεν αντιδρά. Πώς αντέχεις το κλάμα ενός παιδιού; Πώς αντέχεις να βλέπεις τα σημάδια στο κορμάκι του και να σωπαίνεις; Ίσως να φταίει που μεγαλώνεις. Τίποτα δε σε νοιάζει λες, τίποτα δε σε αφορά. Μα εγώ νομίζω ότι φοβάσαι. Ώσπου κάποια στιγμή έρχεται το τέλος. Ίσως κι η λύτρωση. Κι εσύ απορείς. Μα γιατί απορείς; Άκουγες και παρίστανες πως δεν άκουγες, έβλεπες μα γυρνούσες από την άλλη πλευρά, μπορούσες να μιλήσεις μα εσύ σώπαινες. Ναι, τότε έπρεπε να αντιδράσεις. Γιατί το κακό υπήρχε. Μα εσύ το ξόρκιζες κλείνοντας του την πόρτα. Μα τώρα πια η ελπίδα δε μένει εδώ. Τα άστρα την υποδέχτηκαν.
Η κουκουρούκου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου