Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

prison break

Η Χριστουγεννιάτικη αγορά επιτέλους άνοιξε ... το κεφάλι ενός Σύρου, ευτυχώς ελαφρά. 
Εν ολίγοις μόνο οι άνθρωποι με τσέπη βαρύτερη από ένα κατώτερο όριο θα είναι ανεκτοί στην πλατεία καταπατημένου από τις τελευταίες κυβερνήσεις Συντάγματος. 

Ξενοφτωχοφοβία. 

Υποκρισία παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας από την πολιτεία; υποκρισία τόνωσης της αγοράς κι εμείς. Ο κόσμος ξεχύνεται από τα κελιά του και νομίζει πως ικανοποιεί τα καταπιεσμένα του ένστικτα ψωνίζοντας. Η αγορά ενός ρούχου που χρειάζεσαι διαφέρει από τις αγορές που ξεφεύγουν από την πραγματική σου ανάγκη. Υποδούλωση στην ύλη κοινωνική και ατομική. Και συλλογικά περιθωριοποιείται αυτός που δεν ακολουθεί το γράμμα της μόδας, μα και ατομικά σκλαβώνεται σε μία στρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό του. 

Σκεφτόμουν πως τα φτηνά ρούχα τα φτιάχνουν φτωχοί, θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης, ή παιδιά που πέσαν θύματα του “δυτικού πολιτισμού” … Τουλάχιστον ας καταλήξουν σε φτωχούς ανθρώπους που 'ναι θύματα όποιας μορφής εκμετάλλευσης. Ας μην καταλήξουν στα χέρια των εκμεταλλευτών. Γι' αυτό λοιπόν, αν θέλετε, ψωνίστε, μα μην κρατάτε τα ρούχα για τον εαυτό σας. Δώστε τα και σε κάποιους που τα έχουν ανάγκη περισσότερο από εσάς.

ΥΓ: Για να μην σχολιάσω την διακόσμηση της πόλης που είναι απομίμηση της απομίμησης της βλακείας που δέρνει μερικούς. Οι Σύροι, που με τόση αξιοπρέπεια διεκδικούσαν τα αυτονόητα, ήταν το μόνο πράγμα που άξιζε σε αυτή την πλατεία τις τελευταίες μέρες. Το έχω απορία, τώρα που δεν είναι δίπλα σας η δυστυχία των Σύρων, πώς μπορείτε και δε νοιάζεστε; Περιμένετε να εφαρμοστεί και σε εσάς μεθαύριο το ανθρωπιστικό πρόσωπο ενός, αναλόγου με τον ισπανικό, νόμου-φίμωτρου;

@ναρχη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

υποσχέσεις

   Να ξέρεις, φίλε μου, πως ξέρω πώς είναι. Ξέρω πώς είναι να πονάει η ψυχή σου. Ξέρω πώς είναι να βουρκώνεις με τα πάντα, μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρεις με τι να κλάψεις. Ξέρω πώς είναι να βλέπεις πράγματα, τη στιγμή που δε θες να βλέπεις τίποτα. Και από την άλλη, ξέρω πώς είναι να μη βλέπεις τίποτα, τη στιγμή που θα ήθελες να βλέπεις τα πάντα.      Δεν ξέρω ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε πει. Αλλά ξέρω ποιο είναι το ψέμα που μας πληγώνει περισσότερο. «Θα είμαι δίπλα σου». Μας ενοχλεί ο μέλλοντας; Μήπως μας ενοχλεί η λέξη «δίπλα»; Ή απλώς δεν αντέχουμε αυτές τις λέξεις στη σειρά επειδή γνωρίζουμε όλον τον εγωισμό και την επιπολαιότητα που κρύβεται από πίσω;      Εγωισμός, επειδή αυτός που την ξεφουρνίζει, έχει περισσότερη ανάγκη να είναι δίπλα μας απ’ ότι εμείς δίπλα σε αυτόν. Επιπολαιότητα, γιατί δεν αναλογίζεται την ευθύνη του μέλλοντα στις πλάτες του. Και μας γεμίζει με ουτοπικές προσδοκίες.      Ευτυχώς, δεν έγινα ποτέ ο λόγος που κρυώνεις. Όλα γίνονταν λι

διττή φύση/δύση

καπιταλισμός/σοσιαλισμός . δουλεύεις. η δουλειά σου, αποφέρει κάποιο προϊόν το οποίο αγοράζεται και έτσι υπάρχει κέρδος. το κέρδος το μοιράζεσαι μαζί με τα αφεντικά, τα οποία δουλεύουν κάνοντας κάποια τηλεφωνήματα ή και καθόλου δουλειά, αλλά έχουν το άγχος. φύση/κρίση. η φύση του ανθρώπου νου καπιταλισμού τα έφερε έτσι ώστε ήρθε η κρίση έχει οδηγήσει στο να παρακαλάς κάποιον να δουλέψεις για αυτόν, και να σου δώσει ένα μικρό κομμάτι από αυτά που θα παράξεις. πολλές φορές, και αφιλοκερδώς, ελπίζοντας πως δεν χρειάζεται να ted ρέφεσαι καν. οι συνθήκες στις οποίες θα δουλέψεις, θα είναι επίσης, όποιες επιθυμεί ο εργοδότης. πάτος/κράτος. το κράτος, παρέχει προστασία στον εργαζόμενο απέναντι στους κακούς εργοδότες, απολύοντας τον εργαζόμενο δίχως προειδοποίηση μέσα σε μια μέρα για να πούμε  ερτ1  παράδειγμα. επίσης, παρέχει κοινωνικά αγαθά όπως φροντιστήρια για την παιδεία, χαράτσια για να μείνεις, φυλακισμένες οροθετικές για την ισότητα, ράντζα για  την υγεία, και φό

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωσης. Και τότε για σένα η λύση είναι μονόδρομος και στην ταμπέλα αναγράφεται ξεκάθαρα η λέξη «λήθη».   Χτίζεις έναν τοίχο άρνησης ανάμεσα σε σένα και το παρελθόν σου. Με όσο εγωισμό σου έχει απομείνει και την