ο δικός μου Ρωμανός

  Σύριοι πρόσφυγες, Ρωμανός, Ιπτάμενοι αναρχικοί, πιστωτική γραμμή, έξοδος στις αγορές, ΕΝΦΙΑ, ψήφιση προϋπολογισμού, εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας… Αυτά και άλλα πολλά μπορούν να εκφράσουν την επικαιρότητα, μια επικαιρότητα που ξαφνικά γέμισε πολιτική. Οι κομπάρσοι αποκτούν περισσότερα πολιτικά κείμενα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην κοινωνία, η οποία όμως έχει τόσα πολλά πρόσωπα, όσο πολλά ήταν και τα διάφορα ονόματα της επικαιρότητας. Για μένα επικαιρότητα μπορεί να είναι ο Ρωμανός, για άλλον η εκλογή προέδρου και για άλλον οι Σύριοι πρόσφυγες. Δυστυχώς όμως, η κοινή γνώμη διαμορφώνεται από μονόπλευρα δελτία ειδήσεων, με αποτέλεσμα να μπορούμε να την παρομοιάσουμε με έναν τερματοφύλακα που δέχεται εμβρόντητος δέκα μπάλες ταυτόχρονα προς το τέρμα του και τελικά εναλλάσσει το βλέμμα του από τη μία μπάλα στην άλλη, χωρίς να καταφέρει να κάνει τελικά καμία απόκρουση…

  

  Όσον αφορά στον αγώνα του Ρωμανού, ελάχιστοι πήραν ανοιχτά αντίθετη θέση. Ακόμα και η κυβέρνηση, άδραξε αμέσως την ευκαιρία να μιλήσει για το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα στη μόρφωση, που ‘’δυστυχώς’’ καθίστατο αδύνατο να το ασκήσει ο Ρωμανός, γιατί αφενός, κατά την κυβέρνηση, ο νόμος προβλέπει άλλα, αφετέρου δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε έναν ‘’τρομοκράτη’’ να κυκλοφορεί ελεύθερος. Από την άλλη, είδαμε πλήθος αλληλέγγυων να κατεβαίνει στους δρόμους και να προχωρά σε καταλήψεις δημοσίων κτηρίων. Η αλληλεγγύη λοιπόν δηλώθηκε απερίφραστα και τελικά η άδεια δόθηκε. Νικήσαμε! Ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε…

  

  Και δεν είναι ότι η πόλωση δεν ετοιμάζεται καιρό. Η αστυνομική βία με όσα συνέβησαν αρχικά έξω απ’ τη νομική, έφερε και πάλι κόσμο στους δρόμους, με το κλίμα να εντείνεται ακόμα περισσότερο, με ευρεία καταστολή στο πολυτεχνείο και στα Εξάρχεια, μετά την πορεία της 17 Νοέμβρη. Οι μεγαλοστομίες για νίκη ενάντια στην καταστολή και το κράτος, κορυφώθηκαν πια, μετά το ξεκίνημα της απεργίας πείνας του Ρωμανού, που ήρθε να συνοδεύσει και τον αγώνα των Σύριων προσφύγων. Το κράτος φυσικά και απάντησε άμεσα, με ακόμα πιο εκτεταμένα επεισόδια στην επέτειο του Αλέξη και πλήρη εκτόνωση της κατάστασης, με ‘’περιμάζεμα’’ των Σύριων απ’ την πλατεία και την προσφορότερη νομοθετικά λύση, για το ζήτημα του Ρωμανού.

  

  Και όλα τα παραπάνω, όπως είπα, μόνο την ήττα αποδεικνύουν. Ο κινηματικός χώρος έμεινε διαιρεμένος σε αντιεξουσιαστές και αριστερούς, όπως φάνηκε και με τις 2 πορείες στην επέτειο του Αλέξη και κατέληξε ανύπαρκτος τις τελευταίες μέρες. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει, ούτε ότι η υπόλοιπη κοινωνία δυστυχώς αντιλήφθηκε το θέμα Ρωμανού, ως μια όμορφη συζήτηση περί ηθικού δικαίου, ούτε ότι η όποια νίκη επιτεύχθηκε, πλέον νομιμοποίησε το ‘’βραχιολάκι’’ που έρχεται ως λύση για τους επόμενους πολιτικούς κρατουμένους, για κράτους ελέγχου, που διαρκώς σκληραίνει τη στάση του.

  

  Αντιθέτως, η κυβέρνηση, ενώ έβαζε τα δελτία των 8 να μιλούν για ιπτάμενους αναρχικούς, κατάφερε να νομοθετήσει ‘’αναίμακτα’’, όσα ήθελε να πετύχει πριν το τεστ για την εκλογή Προέδρου(και πιθανές εκλογές). Έτσι, μπαίνει πια πιο συσπειρωμένη απέναντι στη πιθανότητα εκλογών, μέσω σαφούς διλήμματος: ή ΝΔ και κανονικότητα με ελεύθερες πλατείες από Σύριους για να κάνουμε τα ψώνια μας(ελεύθερη αγορά), με τα μαγαζιά μας να προστατεύονται από τα ΜΑΤ απέναντι στους κακούς αναρχικούς, με τις καταθέσεις μας σίγουρες στην τράπεζα, ή ΣΥΡΙΖΑ που συμμαχεί με τους κακούς αναρχικούς και θέτει σε κίνδυνο τα λεφτά μας στην τράπεζα και τις ζωούλες μας. Στον αντίποδα, μόνη απάντηση της αντιπολίτευσης είναι τα μεγάλα λόγια για μεγάλες νίκες στα κινήματα και για τον χορό που θα χορέψει όλη η Ευρώπη, χωρίς αντιστάσεις μπροστά στην φανταστική πειθώ του Τσίπρα(και τον ζουρνά του…).

    

  Και τότε; Τι μας έμεινε; Να μένουμε απαθείς καταδικασμένοι στην ήττα; Φυσικά και όχι. Το παρόν κείμενο, δείχνει, μέσω όλων όσων έγιναν σε ένα μόνο μήνα, ότι το κάθε άτομο συνήθως περνά στην πράξη, λόγω διαφορετικού γεγονότος που το επηρέασε περισσότερο απ’ ότι θα επηρέαζε πχ εμένα. Ο καθένας έχει τον δικό του Ρωμανό. Ξέρεις, ο δικός μου είναι η συνολική αδικία που δεν αντικατοπτρίζεται σε ένα εκάστοτε γεγονός, αλλά σε πολλά που άρχισαν να γίνονται υπερβολικά πολλά και έχουν τα ίδια αίτια… Δεν σου ζητώ να συμφωνήσεις. Απλά, η κοινωνία πολώνεται και δεν μπορούμε να μένουμε στον κόσμο μας… Βρες και συ το δικό σου Ρωμανό…

δικηγοράκος