Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2015

Το πρώτο σου φιλί

    Θυμάσαι το πρώτο σου φιλί; Το άγχος που είχες πριν τα χείλη σου πλησιάσουν τα χείλη του ανθρώπου που σε έκανε να μουδιάζεις με ένα του βλέμμα και το τρέμουλο που ένιωθες με κάθε του άγγιγμα; Για ψάξε λίγο πιο καλά στη μνήμη σου. Ναι, αυτό εννοώ. Χαμογελάς τώρα ντροπαλά, όταν σκέφτεσαι τη γλυκιά αμηχανία που αισθανόσουν  για ένα πράγμα τόσο απλό και τετριμμένο όπως ένα φιλί.      Το πρώτο μου φιλί το έδωσα σε ένα παγκάκι πίσω από τους θάμνους στο νηπιαγωγείο. Είχαμε βάλει στοίχημα με την παιδική μου φίλη, τη Βάσια, να φιλήσουμε τα αγόρια που λέγαμε ότι θα παντρευτούμε. Τότε το φιλί ήταν η πιο μεγάλη, τρυφερή και αθώα ένδειξη αγάπης. Τώρα είναι περισσότερο όπως τα εβδομαδιαία ψώνια στο σούπερ μάρκετ, το καθημερινό εισιτήριο που χτυπάς στο λεωφορείο, τα σκαλιά που ανεβαίνεις για να φτάσεις στη δουλειά σου. Έχασε την αξία του ανάμεσα στα αμέτρητα ‘’σ ’αγαπώ’’ που είπες χωρίς να το νιώθεις και στις υποσχέσεις που έδωσες και δεν τήρησες.      Γιατί συνοφρυώνεσαι; Μα φυσικά το έ

τα ετερώνυμα

    Έλκονται; Απωθούνται; Ή μήπως είναι αδιάφορα μεταξύ τους; Κι από την άλλη, τι σημαίνει «ετερώνυμα»; Άνθρωποι με διαφορετική προσωπικότητα και συμπεριφορά ή άνθρωποι που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με κοινή γλώσσα παρά την όλη θέληση;      Σκέψου την αύρα του ανθρώπου σαν μια λάμψη γύρω του, μοναδική για τον καθένα. Η δική μου είναι φωτεινή χάρη στο αγνό της  παιδικότητάς μου. Έχει όμως αρκετές σκιές, μια για κάθε δυσκολία που ξεπέρασα. Τώρα φαντάσου τη δική σου αύρα. Είναι κυρίως σκοτεινή, αποπνέει μυστήριο, αλλά και φόβο να σε προσεγγίσω. Κι όμως μέσα στη σκοτεινή σου αύρα υπάρχουν σκόρπιες λάμψεις που σε κάνουν να ξεχωρίζεις.      Είμαστε τόσο διαφορετικοί, τόσο ξένοι, σαν δυο παράλληλες ευθείες που όσο κι αν τις επιμηκύνεις δεν τέμνονται ποτέ. Με γοητεύει το μυστήριο σου, με κάνει να θέλω να ανακαλύψω τι υπάρχει στο τέλος του λαβύρινθου του μυαλού σου, να το δω, να το αγγίξω, να το γευτώ. Αν το μυστήριο είχε μορφή, δεν θα είχε σώμα, ούτε φύλο, μόνο δυο μάτια πράσινα

Εσύ φοβάσαι ή ελπίζεις;

   Τις τελευταίες μέρες η τηλεόραση με έχει γεμίσει με εικόνες απέχθειας και φόβου. Ο Βαγγέλης, οι παιδόφιλοι, ο πόλεμος και οι βιασμοί. Αυτό είναι η πολιτική. Όσο περισσότερο φοβάσαι, τόσο πιο πειθήνιος είσαι. Όταν ταλαντεύεσαι μεταξύ του φόβου πως θα δείρουν τα παιδιά σου στην πορεία ή πως οι ληστές περιμένουν δίπλα από το ΑΤΜ, θα ζητήσεις μόνος σου τις κάμερες παρακολούθησης προκειμένου να νιώσεις μια εικονική ασφάλεια. Όσο περισσότερο φοβόμαστε το αύριο, τόσο πιο πρόθυμα αποδεχόμαστε κάθε μέτρο ή μνημόνιο, κάθε μορφής ανελευθερία. Οι σκέψεις σου πλημμυρισμένες με φόβους που άλλοι τρύπωσαν εκεί, ναρκωτικά, έξοδος από το ευρώ, τρομοκρατία, κάθε λογής καταστροφολογία. Πώς να μην αποζητήσεις τη λύση στις υποσχέσεις των πολιτικών; Πώς να βρεις το κουράγιο να σταθείς στα πόδια σου όταν το μόνο που σου λένε είναι πως κινδυνεύουμε; Με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα διάχυτες στις ειδήσεις των οκτώ, δεν είναι παράλογο που συμφωνούμε τόσο εύκολα σε ό,τι κι αν μας προτείνουν. Ο φόβος

ο άνθρωπός σου

  Λέμε ότι θέλουμε κάποιον που να μας καταλαβαίνει. Θέλουμε κάποιον που να μπορούμε να μιλάμε με τα μάτια. Κάποιον που να μας δίνει αυτό που θέλουμε πριν ακόμα το ζητήσουμε. Κι όμως πόσοι από μας, πόσοι από σας θα αντ έ χατε έναν τέτοιο άνθρωπο στο πλευρό σας. Αυτόν που δεν θα μπορείς να του πεις ψέματα. Αυτόν που δεν θα μπορείς να κρύψεις κανένα κομμάτι του εαυτού σου, γιατί θα σε ξέρει καλύτερα από όσο ξέρεις τον ίδιο σου τον εαυτό.   Από μικρά παιδιά ζητάγαμε από τους γονείς μας π ράγματα , χωρίς να μας ενδιαφέρει το πόσο κοστίζει ή το αν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το αγοράσουν. Θα μου πεις ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει τις συνέπειες. Για σκέψου λίγο σε τ ι  βαθμό αλλάζει αυτό μεγαλώνοντας.   Ενήλικοι πλέον συνεχίζουμε να ζητάμε πράγματα και χαρακτήρες χωρίς να είμαστε σίγουροι αν αντέχουμε, σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά, τις συνέπειες. Όπως είχε πει και κάποιος, προφανώς καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα να το πω πότε εγώ, πρόσεχε τ ι  εύχεσαι , γιατί μπορεί

μια άλλη άποψη

  Και φεύγεις α π’ το σ π ίτι και ξεκινάς για το μ ετρό ... Χαχ ναι ... Αθήνα ... Μ π αίνεις μ έσα και βλέ π εις κάθε λογής π ροσω π ικότητα , α π ό την π ιο κλασσάτη μ έχρι την π ιο φτωχή .... Γενικά τον άνθρω π ο μπ ορείς να τον κρίνεις α π ό τον εξωτερικό το π λούτο ... Τον εσωτερικό π ρέ π ει να θέλει το ίδιο το άτο μ ο να στον ανοίξει - να στον δώσει ...      Όχι , αν α π ορείς , δεν εί μ αι αρκετά μ εγάλος σε ηλικία … Δ εν ξε π ερνώ τα 21 χρόνια εδώ στη γη ... Αστείο ακούγεται , τι να έχω εγώ τώρα ένας π ιτσιρικάς να π ω ; Και ό μ ως ... Όσο μ ου αρέσει να ακούω την μ ουσική μ ου μ ε τα ακουστικά στο μ ετρό , άλλο τόσο μ ου αρέσει να π αρακολουθώ π ροσω π ικότητες ... Ναι ! Το λατρεύω ... Αυτό π ου μ ε ενοχλεί είναι π ως για μ ια θέση , εάν π ρολάβεις εσύ και καθίσεις π ρώτος , αυτός π ου π ερί μ ενε να π άρει την θέση σε κοιτά μ ε ένα ύφος δολοφόνου … Τρο μ ακ