Θυμάσαι το πρώτο σου φιλί; Το άγχος που είχες πριν τα χείλη σου πλησιάσουν τα χείλη του ανθρώπου που σε έκανε να μουδιάζεις με ένα του βλέμμα και το τρέμουλο που ένιωθες με κάθε του άγγιγμα; Για ψάξε λίγο πιο καλά στη μνήμη σου. Ναι, αυτό εννοώ. Χαμογελάς τώρα ντροπαλά, όταν σκέφτεσαι τη γλυκιά αμηχανία που αισθανόσουν για ένα πράγμα τόσο απλό και τετριμμένο όπως ένα φιλί. Το πρώτο μου φιλί το έδωσα σε ένα παγκάκι πίσω από τους θάμνους στο νηπιαγωγείο. Είχαμε βάλει στοίχημα με την παιδική μου φίλη, τη Βάσια, να φιλήσουμε τα αγόρια που λέγαμε ότι θα παντρευτούμε. Τότε το φιλί ήταν η πιο μεγάλη, τρυφερή και αθώα ένδειξη αγάπης. Τώρα είναι περισσότερο όπως τα εβδομαδιαία ψώνια στο σούπερ μάρκετ, το καθημερινό εισιτήριο που χτυπάς στο λεωφορείο, τα σκαλιά που ανεβαίνεις για να φτάσεις στη δουλειά σου. Έχασε την αξία του ανάμεσα στα αμέτρητα ‘’σ ’αγαπώ’’ που είπες χωρίς να το νιώθεις και στις υποσχέσεις που έδωσες και δεν τήρησες. Γιατί συνοφρυώνεσαι; Μα φυσικά το έ
- το blog για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.......