κομπαρσοι

Δε μπορώ να πω καληνύχτα. Όχι απόψε. Όχι. Δε κινδυνεύω . Όχι εγώ.  Όχι εδώ.  Στο Παρίσι όμως; Στο Παρίσι ναι. Να φοβάμαι;  Και βέβαια φοβάμαι. Παρίσι, Συρία, Αμερική, Ελλάδα...  Δεν είναι τόσο μακρινά. Χτες εκεί, αύριο εδώ, πάντα κάπου, πάντα κάποιοι, πάντα για κάποιο λόγο που δε μπορώ ποτέ να καταλάβω. Για κάποιο λόγο που ξεπερνά την ανθρώπινη συνείδηση, τη δική μου λογική. Για ένα λόγο που κάθε φορά μας κατατάσσει στην κορυφή των πιο ηλιθίων ειδών στον πλανήτη. Άλλες φορές το ονομάζουν οικονομικό συμφέρον, άλλες θρησκεία, άλλοτε πολίτευμα, παράνομα όπλα...  Εγώ το ονομάζω πόλεμο! Και τον πόλεμο τον ονομάζω συνειδητή επιθυμία του ανθρώπου να σκοτώσει άλλον άνθρωπο. Χωρίς έλεος, χωρίς φόβο και ενοχή. Σήμερα εκεί, αύριο εδώ. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς. Εκφοβισμός, σκοτάδι, απειλή, μακελειό, το κουμπί...ψυχρή εκτέλεση. Και όλο αυτό; Για σαράντα παρθένες; Για λεφτά και θησαυρούς; Για πετρέλαιο και ορυκτά; Ζωές που μία-μία θυσιάζονται, χωρίς τη συναίνεσή το

  Κυριακή σήμερα, 15 Νοέμβρη, 2 μέρες μετά τα γεγονότα του Παρισιού και 2 πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου. Θα μπορούσα βέβαια να γράψω κάτι σχετικό και ‘’επίκαιρο’’ όπως απαιτούν τα timelines των social media . Αν’ αυτού, επέλεξα να μιλήσω για ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα βιβλίο με θέμα την αδικία του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά πείνα, χούντες και ρατσισμό, ‘’τα σταφύλια της οργής’’ του Τζων Στάινμπεκ. Το κατά πόσο έχουν σχέση αυτά, με το Παρίσι και το κάθε ‘’Πολυτεχνείο’’, το αφήνω στη δική σας κρίση…      Οι ήρωες του βιβλίου, μέλη της οικογένειας ‘’Τζόουντ’’, παίρνουν ζωή στην Αμερική των αρχών της δεκαετίας του ’30, λίγο μετά το μεγάλο κραχ. Σε κατάσταση οικονομικής δυσπραγίας, αναγκάζονται να ακολουθήσουν το μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης της εποχής, την εγκατάλειψη της γης τους και της αγροτικής ζωής, για το ‘’όνειρο’’ της Καλιφόρνια, των εύφορων εδαφών και της ελπίδας για ένα μεροκάματο. Στο ταξίδι αυτό που έμεινε στην ιστορία ως ‘’ Rou