με αφορμή το Ρωμανό

  Αυτό το κείμενο, δεν ξέρω αν θα καταλήξει να είναι κάλεσμα, παράπονο, εμβατήριο ή επιτύμβιο. Όμως είναι ανάγκη να βγει έξω. Επέστρεψα σπίτι πριν από λίγη ώρα. Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου, 5 το απόγευμα. Έφτιαξα κάτι να φάω, ενώ κάπου αλλού ένα παιδί διανύει την εικοστή δεύτερη ημέρα απεργίας πείνας. 

  Σε μια ώρα είναι η πορεία αλληλεγγύης στο Ρωμανό.  Ήθελα να πάω, ακόμα θέλω. Μα φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα γίνουν επεισόδια από ανθρώπους οργισμένους ή στρατευμένους, ή από από ανθρώπους με ψυχολογία οπαδού, ή και από ασφαλίτες ακόμα. Και αυτό που φοβάμαι πραγματικά περισσότερο είναι ότι μετά θα έρθουν οι μπάτσοι και θα συλλαμβάνουν και θα κάνουν προσαγωγές πάλι στην τύχη και δε θα αντέξω ένα χέρι να με τραβάει από την τσάντα με δύναμη και να με βάζει στον τοίχο. Θέλω να πω, δεν είμαι τόσο δυνατή για να αντέξω αυτή την καταστολή. Την Καταστολή. Εκείνη που σκότωσε το Γρηγορόπουλο πριν έξι χρόνια και έπλασε το παιδί που λέγεται Ρωμανός σε αυτό που είναι σήμερα.

  Και σήμερα, χωρίς να εξετάζουμε αιτίες κι αιτιότητες, πιάνουμε στο στόμα μας το όνομά του και τον αποκαλούμε "τρομοκράτη", αναρωτιόμαστε "τι θα γίνει αν δραπετεύσει?". Όμως δεν αναρωτιόμαστε τόσο τι θα συμβεί αν ένας μπάτσος (μέσα στη μανία του, ή ακολουθώντας εντολές, ή παρακούοντας εντολές) σκοτώσει κι άλλο ένα παιδί ή αν τρομοκρατήσει άλλον ένα άνθρωπο που έχει άποψη αντίθετη της κυρίαρχης. Όλα για τη διατήρηση της τάξης, του εφησυχασμού.

  Δε θα απολογηθώ που δεν είμαι αυτή τη στιγμή στο Μοναστηράκι, αν και η τάση μου προς τις ενοχές με ωθεί αυθόρμητα προς τα εκεί. Προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αλληλεγγύη δεν επιδεικνύεις για την ικανοποίηση του εγώ σου, ούτε κι επαναστατείς για να απαλλαχθείς από το βάρος της απραγίας σου. Θέλω να εγείρω μόνο τον προβληματισμό. Σε αυτό το σύστημα που δεν επιτρέπει στο συνομήλικό μας να σπουδάσει και που μας καταρρακώνει ψυχολογικά, γιατί αντιδράμε τόσο σπασμωδικά, αν όχι καθόλου; Μιλάμε για το σύστημα, που μας βάζει στο σχολείο και μας μαθαίνει την ιστορία λειψή, αλλά, μόνο και μόνο για να χει τη συνείδησή του καθαρή, φροντίζει να μας επαναλαμβάνει να έχουμε κριτική σκέψη. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ, από την άλλη, είναι ότι το σχολείο αυτό μας έμαθε πολύ καλά να κοιτάμε τη δουλειά μας. Που στην τελική, ίσως να μη μας κάνει και τόσο χαρούμενους, αλλά ευλαβικά την προσέχουμε, αγνοώντας τον πραγματικό λόγο της μιζέριας και του πανικού μας.

leigh cheri.