κομπαρσοι

  Ελλάδα. Μία χώρα-σταυροδρόμι. Ένας λαός με επιρροές, οι οποίες τον κάνουν μοναδικό στον κόσμο. Όλοι γεννηθήκαμε από την αγάπη των γονιών μας. Μας μεγάλωσαν παππούδες και γιαγιάδες οι οποίοι μας αγαπούσαν πραγματικά και θα έκαναν τα πάντα για το καλό μας. Κάθε μέρα είμαστε χαρούμενοι και αγαπάμε τη ζωή παρά τις δυσκολίες που προκύπτουν. Αγαπάμε τον ήλιο και τη θάλασσα, γιατί κι αυτά μας μεγάλωσαν. Και τώρα, στις αρχές του 21 ου αιώνα, γινόμαστε θύματα του εαυτού μας, καθώς τόσα χρόνια που μας κοροϊδεύουν καθόμαστε άπραγοι στις πολυθρόνες και τους καναπέδες μας βλέποντας τηλεόραση και περιμένοντας κάποιος ΑΛΛΟΣ να κάνει κάτι.      Είμαστε από τους εξυπνότερους, πιο φιλεύσπλαχνους και φιλελεύθερους λαούς που έχουν πατήσει πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Αυτό όμως προσπαθούν να το διαψεύσουν κάποιοι οι οποίοι μας ζηλοφθονούν και προσπαθούν, καταστρέφοντάς μας, να πάρουν αυτοί τη θέση μας. Υπάρχει όμως μία τεράστια διαφορά ανάμεσα στο ‘’είναι’’ και το ‘’φαίνεσθαι’’. Μετά όμως ίσως μ

   "Come as you are" μου ψιθύριζε μελωδικά ο Kurt αργά χθες το βράδυ.  "Come as you are" έγραφε και η εικόνα - πλακάτ φάνταζε στα μάτια μου - που έβλεπα την ίδια στιγμή να έχει αναρτηθεί στον τοίχο μου στο facebook. Κι εκείνη τη στιγμή του περίεργου αυτού συγχρονισμού συνειδητοποίησα ότι ζω τη φαρσοκωμωδία των "πρέπει". Έχω γίνει έρμαιο των διαφορετικών, συμβατικών μου ρόλων και πουθενά πια δεν εμφανίζομαι ".....as I am". Αντίθετα, κάθε μέρα "ντύνομαι" την καθωσπρέπει στολή εργασίας μου, τσαλαπατάω ό,τι αυθεντικό κρύβω μέσα μου και, με πειθαρχία στρατιωτική, κινώ, να τονώσω το προφίλ του ήδη υπερφίαλου και επηρμένου αφεντικού μου. Στις διαπροσωπικές μου σχέσεις δέχομαι να με θυματοποιούν, υπογράφω ασύμφορα μορατόριουμ, πισωπατώ, για να παρελάσουν οι άλλοι....όλοι οι άλλοι.       Γαμώτο, ήμουν άγρια κάποτε! Μισούσα τις συμβάσεις, αρνιόμουν να "φορέσω" τα "πρέπει" του καθενός, είχα "ταξιδιάρα ψυχή". Ωπ!

Κάνουν ότι λάχει. Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.  Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο.   Μου πες θα φύγεις. Τι στην Αθήνα; Τι στο Βερολίνο; Και στην άκρη του κόσμου θα με βρίσκεις. Δεν είσαι ο πρώτος που φεύγεις. Λίγους μήνες πριν το Έξω μου πήρε την πιο αστεία και παράξενη φίλη, ο κολλητός μου φεύγει τον Δεκέμβρη για δουλειά στο Λονδίνο και τώρα εσύ, μικρά και μεγάλα κενά που τα βάζουμε κάτω απ’ το χαλί και κάνουμε ότι τα ξεχνάμε, αλλά είναι εκεί για να μας θυμίζουν όσα ήμασταν κι όσα δε θα γίνουμε ποτέ… Το Έξω δεν παίζει δίκαια, μου κλέβει τους φίλους μου. Εγκατέλειψαν ή εγκαταλείπουν την Ελλάδα, όχι επειδή δεν υπάρχουν δουλειές, αλλά γιατί εδώ δεν υπάρχει το αντικείμενό τους ή επειδή δε θα αμειφθούν ή δε θα αναγνωριστούν όπως στο εξωτερικό. Αν είναι να σαι εδώ και να μοιράζεις νουμεράκι vodafone έξω απ’ το μετρό του Ευαγγελισμού, καλύτερα να εξασκείς τη μοριακή βιολογία που μάτωσες

  Οι μαχητές (όπως είχα πει στο προηγούμενο άρθρο)μου προκαλούν θαυμασμό. Η μάχη όμως όχι. H Μάχη. Λέξη γένους θηλυκού. Λέξη βίαιη. Λέξη που υποδηλώνει πόνο. Μάχη σώμα με σώμα. Μάχη ψυχή με ψυχή. Μάχη άνιση. Συνήθως ατέρμονη και σε ανιούσα κλίμακα.       Ό,τι περιέχει βία με τρομάζει και με αηδιάζει. Βία σημαίνει απανθρωπιά και μίσος, είτε προς τον εαυτό αυτού που την ασκεί είτε προς άλλους. Και η βία φέρνει βία δημιουργώντας έναν κύκλο άσπαστο σαν από μέταλλο. Οι σιδερένιες γροθιές κάποιων ανδρών και τα ατσάλινα νεύρα κάποιων γυναικών αποτελούν μεγάλο κομμάτι αυτού του κύκλου βίας. Η ενδοοικογενειακή βία είναι ταυτόχρονα κομμάτι του κύκλου της βίας και κομμάτι αυτού που λέμε κακοποίηση κατά των γυναικών. Η 25 η Νοέμβρη έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ Παγκόσμια Ημέρα για τον Τερματισμό της Βίας εναντίον των Γυναικών, με αφορμή την άγρια δολοφονία των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών ακτιβιστριών, στη Δομινικανή Δημοκρατία το 1960. Από την 25 η Νοέμβρη και για τις επόμενες 16 μέρ

Κάθε μέρα μέσα στα λεωφορεία, τα τρόλεϊ, τα βαγόνια του μετρό, όρθια ή καθισμένη, στρυμωγμένη ή χαλαρή, παρατηρώ τους ανθρώπους...   Μπαίνουν παιδιά με σχολικές τσάντες, γυρνούν απ' το σχολείο.. Είναι εκεί και η κοπελίτσα της πρώτης γυμνασίου, που δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί στο σχολείο των "μεγάλων": φοράει τη ροζ φόρμα του δημοτικού κι έχει κοκαλάκια στα μαλλιά, που δεν είναι ισιωμένα σαν των άλλων κοριτσιών. Έχει σπυράκια. Μακάρι να μην την κοροϊδεύουν! σκέφτομαι παρατηρώντας τη και μου φαίνεται ομορφούλα.   Είναι εκεί και κάποιος που δίνει Πανελλήνιες. Κρατάει σημειώσεις από το φροντιστήριο και τρώει τα νύχια του. Θέλω να του πω "παράτα τα όλα και διάβασε κανένα βιβλίο από τα καλά", αλλά πώς να το πω, αφού κι εγώ τα σκάρτα διάβαζα στη θέση του...   Πιο πέρα κάθονται γιαγιάδες που συζητάνε για τις εξετάσεις τους. Μια φορά μία κυρία περιέγραφε δυνατά στη φίλη της την κατάσταση του εντέρου της κι εγώ κρατούσα τα γέλια μου. Μια άλλη φορά ένας φίλο

   ‘’ Πιστεύω σε μ ια κοινωνία στην ο π οία οι άνθρω π οι θα ζουν ελεύθεροι . Χωρίς αρχηγούς π άνω α π ό τα κεφάλια τους … Γιατί οι π ραγ μ ατικοί ηγέτες φίλοι μ ου είναι υ π ερβολικά σ π άνιοι . Λένε ότι ο ηγέτης βάζει τους συνανθρώ π ους του π άνω α π ό τον εαυτό του , εγκαταλεί π ει τελευταίος το καράβι π ου βυθίζεται και άλλα τέτοια γελοία π αρα μ ύθια … Η ιστορία έχει αναδείξει κά π οιους καθολικά α π οδεκτούς μ εγάλους ηγέτες ( μ ε εξαιρετικά άθλιους διαδόχους βέβαια … ), αλλά εκτός α π ό το γεγονός ότι είναι υ π ερβολικά λίγοι , δεν μπ ορού μ ε να ξέρου μ ε την π ραγ μ ατική αλήθεια , καθώς είναι λογικό η ιστορία π ου μ ας μ αθαίνουν να ανα π λάθεται ανάλογα μ ε το π ώς θέλουν να αντι μ ετω π ίζου μ ε το π αρόν . Δ εν ξέρω τι θέλετε να π ιστεύετε , αλλά η εξουσία φθείρει τον άνθρω π ο … Μ π ορεί να μ ετατρέψει ακό μ η και τα μ εγαλύτερα ‘’ ηθικά στοιχεία ’’ σε εγωισ