Σε μια λιγότερο ελεύθερη κοινωνία

Σκέψου μια μελλοντική φανταστική ανθρωπότητα, μια μελλοντική φανταστική κοινωνία. Σίγουρα θα έχεις δει πολλές ταινίες φαντασίας με σχετικό περιεχόμενο.

Σκέψου.

Μια κοινωνία όπου δε νοούνται συνθήκες εργασίας αλλά η εργασία είναι η ίδια η καθημερινότητα.

Μια κοινωνία όπου ο βιοπορισμός, έχει τόσο στενά όρια ελευθερίας, που η ζωή μοιάζει με μια ευθεία γραμμή.

Μια κοινωνία όπου

το τι είναι καλό,

τι είναι κακό,

το τι είναι όμορφο και άσχημο,

τι είναι πρέπων και απρεπές, είναι νόμοι.

Μια κοινωνία όπου πέρα από αυτούς τους νόμους, υπάρχει και ο άγραφος νόμος, όπου μας υποχρεώνει να ακολουθούμε την προβλεπόμενη πορεία,

τον προβλεπόμενο τρόπο,

να μπαίνουμε στα προβλεπόμενα κουτιά,

αλλιώς, αν τον παραβούμε, (ο νόμος είναι τόσο βαθιά ριζωμένος μέσα μας) νιώθουμε τύψεις.

Μια κοινωνία όπου η κάθε παρεμβολή από το κανονικό και φυσιολογικό, είναι παράνομη και διώκεται, για λόγους έκρυθμης λειτουργίας της.

Μια κοινωνία που σου λέει πως δημοκρατία είναι η υπακοή των νόμων. Νόμους τους οποίους θεσπίζει μια ομάδα ανθρώπων αποτελούμενη από τον ανά 4ετία ψεύτη, τον δικηγόρο του διαβόλου, τον συμβιβασμένο ονειροπόλο -τον τι να κάνουμε τώρα, δεν μπορούμε να πράξουμε αλλιώς- και τον υπέρμαχο του ρητού "για να υπάρξει ευτυχία, πρέπει να υπάρξει ησυχία". Ή νόμους τους οποίους ο σκοπός και το νόημα, έχει αλλάξει μέσα στο πέρας του χρόνου, μαζί με τα σημαινόμενα των λέξεων που τους απαρτίζουν.

Πάλι καλά, που δε ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία, και η ελευθερία που αναζητά ο Νίκος Ρωμανός (όχι η ελευθερία του σώματός του, από τα δεσμά των φυλακών, μια άλλη), είναι κάτι το οποίο εμείς ζούμε ήδη.

-bernard madoff

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

υποσχέσεις

Να ξέρεις, φίλε μου, πως ξέρω πώς είναι. Ξέρω πώς είναι να πονάει η ψυχή σου. Ξέρω πώς είναι να βουρκώνεις με τα πάντα, μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρεις με τι να κλάψεις. Ξέρω πώς είναι να βλέπεις πράγματα, τη στιγμή που δε θες να βλέπεις τίποτα. Και από την άλλη, ξέρω πώς είναι να μη βλέπεις τίποτα, τη στιγμή που θα ήθελες να βλέπεις τα πάντα. Δεν ξέρω ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε πει. Αλλά ξέρω ποιο είναι το ψέμα που μας πληγώνει περισσότερο. «Θα είμαι δίπλα σου». Μας ενοχλεί ο μέλλοντας; Μήπως μας ενοχλεί η λέξη «δίπλα»; Ή απλώς δεν αντέχουμε αυτές τις λέξεις στη σειρά επειδή γνωρίζουμε όλον τον εγωισμό και την επιπολαιότητα που κρύβεται από πίσω; Εγωισμός, επειδή αυτός που την ξεφουρνίζει, έχει περισσότερη ανάγκη να είναι δίπλα μας απ’ ότι εμείς δίπλα σε αυτόν. Επιπολαιότητα, γιατί δεν αναλογίζεται την ευθύνη του μέλλοντα στις πλάτες του. Και μας γεμίζει με ουτοπικές προσδοκίες. Ευτυχώς, δεν έγινα ποτέ ο λόγος που κρυώνεις. Όλα γίνονταν λι

Διαβάστε περισσότερα

διττή φύση/δύση

καπιταλισμός/σοσιαλισμός . δουλεύεις. η δουλειά σου, αποφέρει κάποιο προϊόν το οποίο αγοράζεται και έτσι υπάρχει κέρδος. το κέρδος το μοιράζεσαι μαζί με τα αφεντικά, τα οποία δουλεύουν κάνοντας κάποια τηλεφωνήματα ή και καθόλου δουλειά, αλλά έχουν το άγχος. φύση/κρίση. η φύση του ανθρώπου νου καπιταλισμού τα έφερε έτσι ώστε ήρθε η κρίση έχει οδηγήσει στο να παρακαλάς κάποιον να δουλέψεις για αυτόν, και να σου δώσει ένα μικρό κομμάτι από αυτά που θα παράξεις. πολλές φορές, και αφιλοκερδώς, ελπίζοντας πως δεν χρειάζεται να ted ρέφεσαι καν. οι συνθήκες στις οποίες θα δουλέψεις, θα είναι επίσης, όποιες επιθυμεί ο εργοδότης. πάτος/κράτος. το κράτος, παρέχει προστασία στον εργαζόμενο απέναντι στους κακούς εργοδότες, απολύοντας τον εργαζόμενο δίχως προειδοποίηση μέσα σε μια μέρα για να πούμε ερτ1 παράδειγμα. επίσης, παρέχει κοινωνικά αγαθά όπως φροντιστήρια για την παιδεία, χαράτσια για να μείνεις, φυλακισμένες οροθετικές για την ισότητα, ράντζα για την υγεία, και φό

Διαβάστε περισσότερα

της λήθης το πηγάδι

· λήθη < αρχαία ελληνική λήθη < λήθω ουσιαστικό, θηλυκό Ορισμός : η λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια η λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς · Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωσης. Και τότε για σένα η λύση είναι μονόδρομος και στην ταμπέλα αναγράφεται ξεκάθαρα η λέξη «λήθη». Χτίζεις έναν τοίχο άρνησης ανάμεσα σε σένα και το παρελθόν σου. Με όσο εγωισμό σου έχει απομείνει και την

Διαβάστε περισσότερα

κομπαρσοι

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου