κομπαρσοι

      Όλα τα αστέρια που βλέπεις τη νύχτα, είναι μέρος αυτού του μικρού κίτρινου κύκλου. - Δεν είναι λυπητερό που εγώ κι εσύ δε θα ξεπεράσουμε ποτέ αυτό το όριο; - Δεν σε εμποδίζει κανείς να το ξεπεράσεις. Επιλογή σου. - Θα πρέπει να γίνω μηχανικός για να εφεύρω τα μέσα ώστε να το ξεπεράσουμε. Αστροναύτης ώστε να είμαι αυτός που θα το ξεπεράσει. Και θα πρέπει να αφήσω πίσω όλα όσα έχω γνωρίσει στη γη, γιατί ένα τέτοιο ταξίδι θα έπαιρνε χιλιάδες χρόνια...  Είμαι μόνο ένας άνθρωπος και ο κόσμος αυτός είναι πολύ μεγάλος για να τον χειριστώ μόνος μου..    Κάθε φορά που κοιτάω τα αστέρια στον ουρανό αισθάνομαι μικρός. Κάθε φορά που μαθαίνω για κάποιον διάσημο καλλιτέχνη ή επιστήμονα, νιώθω χαζός. Στο σχολείο διάβαζα ιστορία και στεναχωριόμουν που δε θα μπορούσα ποτέ να γίνω κομμάτι της, που θα έφευγα χωρίς να αφήσω το στίγμα μου στον κόσμο αυτό.    Είμαι κι εγώ ένας συνηθισμένος άνθρωπος, περιορισμένος από τα όρια που μου έθεσαν οι διάνοιες, η κοινωνί

  Ακόμα και ένα παιδί μαθαίνει από πολύ νωρίς ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κατά τα διδάγματα της φιλοσοφίας, οι κοινωνίες αποτελούν ένα οργανικό σύνολο, το οποίο μπορεί να περνά διαρκώς από ένα στάδιο σε άλλο, αλλά μεταβάλλεται στο ρου της ιστορίας με τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά. Ξέρετε, εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενοι υπήρχαν πάντα και σε κάθε μεγάλη υλική μεταβολή της κοινωνικής πραγματικότητας, συνέβησαν και οι μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις και ανακατατάξεις. Η μοναρχία εκτοπίστηκε μόνο όταν η κοινωνία εγκατέλειψε τα χωράφια και στράφηκε στη βιομηχανία και στο εμπόριο, διευρύνοντας του ορίζοντές της σε όλο τον κόσμο(βλ. μεγάλες ανακαλύψεις). Κατ’ αυτόν τον τρόπο πια, είχε σημασία μόνο το χρήμα και όχι η γη. Οι μονάρχες έμειναν με τη γη και την πολιτική εξουσία, ώσπου το άρμα του φιλελευθερισμού τους άφησε μόνο με τη γη… Ο καπιταλισμός εδραιώθηκε ως κυρίαρχη ιδεολογία, ώσπου η υπερπαραγωγή να οδηγήσει στο μεγάλο κραχ του ’29 και η εκμετάλλευση στην ανάδυση της μαρξιστικής ιδεολο

  ‘’Τα νέα είναι σοβαρά’’, έλεγε ένα παιδί στη γειτονιά - ακουγόταν ως το μπαλκόνι μου - γύρω στα 4. Το ύφος του σοβαρό, επιτηδευμένο και κοροϊδευτικό. Οι γονείς του στο καπάκι ψοφήσαν στο γέλιο. Μαλάκες, μας πήραν χαμπάρι! Αυτό.      Αν τύχει ποτέ κι έχεις εξουσία και δύναμη πάνω σε κάποιον και θες είτε να τον τιμωρήσεις παραδειγματικά, είτε να τον ταπεινώσεις προληπτικά, βάζοντάς τον να κάνει κάτι που θεωρείς βαρετό, κοιτά αυτό το κάτι να μην βασίζεται σε μία λογική που ο μικρός σου νους απλά αδυνατεί να χωρέσει. Γιατί, τότε αυτό το κάτι θα γίνει το μεγαλύτερο όπλο του εναντίον σου και η αιτία για να χάσεις. Και δυστυχώς, αυτό ζούμε τις τελευταίες μέρες.      Συνεχίστε να αδειάζετε τα ράφια του σούπερ μάρκετ που έχουν μέσα μακαρόνια, αλεύρι, κονσέρβες και τα συναφή. Να δω τί φαΐ θα φτιάξετε. Αμ, δεν είναι τα υλικά αγαθά αυτά που πρέπει να περισώσετε. Αυτά μας φέραν ως εδώ ή και όχι. Το σίγουρο όμως είναι ότι στα ψυχικά αγαθά πρέπει να στηριχτούμε. Θα εξηγήσω τί εννοώ.   

καπιταλισμός/σοσιαλισμός . δουλεύεις. η δουλειά σου, αποφέρει κάποιο προϊόν το οποίο αγοράζεται και έτσι υπάρχει κέρδος. το κέρδος το μοιράζεσαι μαζί με τα αφεντικά, τα οποία δουλεύουν κάνοντας κάποια τηλεφωνήματα ή και καθόλου δουλειά, αλλά έχουν το άγχος. φύση/κρίση. η φύση του ανθρώπου νου καπιταλισμού τα έφερε έτσι ώστε ήρθε η κρίση έχει οδηγήσει στο να παρακαλάς κάποιον να δουλέψεις για αυτόν, και να σου δώσει ένα μικρό κομμάτι από αυτά που θα παράξεις. πολλές φορές, και αφιλοκερδώς, ελπίζοντας πως δεν χρειάζεται να ted ρέφεσαι καν. οι συνθήκες στις οποίες θα δουλέψεις, θα είναι επίσης, όποιες επιθυμεί ο εργοδότης. πάτος/κράτος. το κράτος, παρέχει προστασία στον εργαζόμενο απέναντι στους κακούς εργοδότες, απολύοντας τον εργαζόμενο δίχως προειδοποίηση μέσα σε μια μέρα για να πούμε  ερτ1  παράδειγμα. επίσης, παρέχει κοινωνικά αγαθά όπως φροντιστήρια για την παιδεία, χαράτσια για να μείνεις, φυλακισμένες οροθετικές για την ισότητα, ράντζα για  την υγεία, και φό

   Να ξέρεις, φίλε μου, πως ξέρω πώς είναι. Ξέρω πώς είναι να πονάει η ψυχή σου. Ξέρω πώς είναι να βουρκώνεις με τα πάντα, μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρεις με τι να κλάψεις. Ξέρω πώς είναι να βλέπεις πράγματα, τη στιγμή που δε θες να βλέπεις τίποτα. Και από την άλλη, ξέρω πώς είναι να μη βλέπεις τίποτα, τη στιγμή που θα ήθελες να βλέπεις τα πάντα.      Δεν ξέρω ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε πει. Αλλά ξέρω ποιο είναι το ψέμα που μας πληγώνει περισσότερο. «Θα είμαι δίπλα σου». Μας ενοχλεί ο μέλλοντας; Μήπως μας ενοχλεί η λέξη «δίπλα»; Ή απλώς δεν αντέχουμε αυτές τις λέξεις στη σειρά επειδή γνωρίζουμε όλον τον εγωισμό και την επιπολαιότητα που κρύβεται από πίσω;      Εγωισμός, επειδή αυτός που την ξεφουρνίζει, έχει περισσότερη ανάγκη να είναι δίπλα μας απ’ ότι εμείς δίπλα σε αυτόν. Επιπολαιότητα, γιατί δεν αναλογίζεται την ευθύνη του μέλλοντα στις πλάτες του. Και μας γεμίζει με ουτοπικές προσδοκίες.      Ευτυχώς, δεν έγινα ποτέ ο λόγος που κρυώνεις. Όλα γίνονταν λι