Κάθομαι και κοιτάω μια φωτεινή λευκή σελίδα στην οθόνη του υπολογιστή, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, λες και περιμένω να μου πει τι να γράψω. Όχι, μάλλον δεν είναι το τι, αλλά το πώς. Ίσως χρειάζομαι μια έξυπνη εισαγωγή που θα λειτουργήσει σαν εναρκτήριο λάκτισμα. Αυτό δεν κάνουμε καμιά φορά στην ζωή; Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι κοντεύει να μας καταπιεί το μαύρο σκοτάδι, προσπαθούμε να κρατηθούμε με νύχια και με δόντια, από οποιαδήποτε φωτεινή σανίδα σωτηρίας βρεθεί στον δρόμο μας. Ναι, όμως κάποια στιγμή τα νύχια σπάνε και τα δόντια ματώνουν, η σανίδα δεν μοιάζει τώρα τόσο φωτεινή και εσύ θες να την αφήσεις. Ωραία είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες -δημοκρατία έχουμε εξάλλου- αλλά δεν το κάνεις, γιατί σε τρομάζει το μετά. Μετά τι; Να κάτσεις σαν φιλήσυχος νοικοκυραίος στο σαλονάκι σου, να παρακολουθήσεις ειδήσεις στην τηλεόραση που ακόμα ξεπληρώνεις; Να συμφωνήσεις πως ο Ρωμανός ήταν ένας τρομοκράτης που κατάφερε τελικά να καταστήσει την φοίτηση σου στη σχολή επικίνδυ
- το blog για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.......