κομπαρσοι

  Τί με ενόχλησε πιο πολύ στα προεκλογικά σποτ, δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα, που τα εκλογικά αποτελέσματα βγήκαν. Αυτό που ήταν πιο ενοχλητικό από όλα δεν ήταν ούτε το σποτ της νέας Δημοκρατίας, ούτε του Καμένου. Δεν θέλω να μπω σε μία διαδικασία σχολιασμού ή κριτικής τους σάμπως να ήταν έργα τέχνης, ή στην καλύτερη που μπορούν να φτάσουν: έργα διαφήμισης. Το θέμα με αυτά τα σποτ. πολύ απλά ήταν ότι αυτογελοιοποιούνταν. Έπεφταν σε κοινοτυπίες, λασπολογίες, έχαναν σε φαντασία και δημιουργικότητα, ήταν όλο μπηχτές και σπόντες, όπως τα αναμέναμε, δεδομένου του κατινίστικου κλίματος που έχει επικρατήσει στο χώρο.      Για αυτό ίσως και είχαν τραβήξει τόσο πολύ την προσοχή, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε να στηλιτεύσουμε ένα άλλο σποτ. Το σποτ της Χρυσής Αυγής ήταν το χειρότερο από όλα...Όχι επειδή έριχνε λάσπη ή έλεγε ψέματα για να κατηγορήσει άλλα κόμματα...Επειδή έριχνε λάσπη σε γεγονότα που αφορούσαν τη δίκη για το χαμό της ζωής του Παύλου Φύσσα. Ενός ανθρώπου που χάθηκε ε

  Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή δίχως τον έρωτα. Ξέρεις είναι, είναι κάτι μαγικό. Έρχεται απ’ το πουθενά. Μας συνταράζει. Ταράζει την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι σκέτη μαγεία. Όλα είναι τελείως διαφορετικά χωρίς αυτόν και θα μπορούσα με μεγάλη σιγουριά να πω ότι ο έρωτας είναι το νόημα της ζωής. Δεν αναλώνομαι σε περιστασιακές επαφές και επιδιώκω το απόλυτο, το υπερβατικό. Θα έκανα τα πάντα για τον έρωτα, ίσως και να θυσίαζα τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους… Έχω την ακόρεστη δίψα να ζήσω κάτι σαν αυτό το λογοτεχνικό αντικείμενο των μεγάλων ρομαντικών ποιητών. Εφόσον, δεν έχω ζήσει τίποτα αυτά, νιώθω σαν να μην έχω γεννηθεί ακόμη.      Και αν τα ζήσω όμως; Φοβάμαι ότι θα ‘ναι πολύς κόπος για το τίποτα. Ξέρεις φοβάμαι να αφοσιωθώ σε ένα φαινόμενο, του οποίου τη γενεσιουργό αιτία δεν γνωρίζω πλήρως. Ναι, ο έρωτας δεν έχει σχέση με το εφήμερο και περιστασιακό, αλλά σίγουρα δεν είναι αιώνιος. Γιατί να πληγωθώ στο τέλος, γιατί να απομακρυνθώ από τους στόχους της ζωής μου, όταν ξέρω

  Σχέσεις έρχονται, δυναμώνουν, συμπληρώνουν, σβήνουν, περνούν, πληγώνουν… Κι εγώ αφήνομαι, ποθώ, δένομαι, νιώθω, πονώ… Τόσο συχνός αυτός ο πόνος, διαρκώς δίπλα μου. Ο άλλος, ο άγνωστος, ο απέναντι, τον κοιτάζω μελαγχολικό και πλάθω ιστορίες για την δική του θλίψη. Και τότε θυμάμαι  εκείνο το βράδυ με σένα στην βροχή...   Απόρριψη, προδοσία, φρούδες ελπίδες, σπασμένα όνειρα. Χάνω τον έλεγχο της ίδιας μου της ζωής, δε με ρωτούν παρά μου ανακοινώνουν, δεν αποφασίζω παρά δέχομαι. Ψάχνω το μεταίχμιο ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, την αλήθεια και τις δικαιολογίες, την ελπίδα και την θλίψη. Κάθε προσπάθεια μου πέφτει και σπάει και γίνεται κομμάτια, κομμάτια που πληγώνουν τον εγωισμό μου. Μα ο δικός σου εγωισμός, βρίσκει βαριά στους ώμους του την θλίψη μου.   Και το δικό μου βάρος; Πρέπει  να ξεχάσω, να σβήσω αναμνήσεις, να θάψω μέσα μου ένα κεφάλαιο ζωής, ώσπου να πάρω βαθιά ανάσα και να γυρίσω σελίδα. Και προσπαθώ αρκετά να ξεφύγω από τον αφιλόξενο ωκεανό που κρύβεις μέσα σου και

  Και πάντα με πιάνει μια μελαγχολία όταν αλλάζει ο χρόνος... Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει... είναι κάτι που φτιάξανε για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Μα αν πραγματικά υπήρχε γι' αυτό το λόγο, έπρεπε να είναι σύμμαχoς... Αυτός εδώ είναι αντίπαλος.   Καθημερινά τρέχεις να προλάβεις αυτόν τον κύριο που όλοι σκέφτονται και αναφέρουν τουλάχιστον μια φορά την ημέρα... τι ώρα είναι; Προλαβαίνουμε; Μα αν πάμε πώς θα γυρίσουμε όταν ο χρόνος θα 'χει περάσει και δε θα 'χουμε μετρό; Τι σχέδια έχεις για τον επόμενο χρόνο; Σε λίγο τα μαγαζιά κλείνουν... μας φτάνει ο χρόνος; Έχεις χρόνο για έναν καφέ; Ο χρόνος είναι σχετικός... για ποιον χρόνο μου μιλάς; Για το χρόνο που μετράνε οι άνθρωποι ή για το δικό μου προσωπικό χρόνο που χρειάζομαι για να σε ξεπεράσω, για να σε μάθω, για να σε συνηθίσω ή για να σε κάνω κομμάτι μου;   Πόσο χρόνο θέλεις να σηκωθείς ξανά; Πόσο χρόνο σου πήρε να ζωγραφίσεις αυτόν τον πίνακα; Πόσο καιρό είστε φίλοι; Γιατί αυτό μας λέει κάτι... μα κάτι τόσο