κομπαρσοι

Δε μπορώ να πω καληνύχτα. Όχι απόψε. Όχι. Δε κινδυνεύω . Όχι εγώ.  Όχι εδώ.  Στο Παρίσι όμως; Στο Παρίσι ναι. Να φοβάμαι;  Και βέβαια φοβάμαι. Παρίσι, Συρία, Αμερική, Ελλάδα...  Δεν είναι τόσο μακρινά. Χτες εκεί, αύριο εδώ, πάντα κάπου, πάντα κάποιοι, πάντα για κάποιο λόγο που δε μπορώ ποτέ να καταλάβω. Για κάποιο λόγο που ξεπερνά την ανθρώπινη συνείδηση, τη δική μου λογική. Για ένα λόγο που κάθε φορά μας κατατάσσει στην κορυφή των πιο ηλιθίων ειδών στον πλανήτη. Άλλες φορές το ονομάζουν οικονομικό συμφέρον, άλλες θρησκεία, άλλοτε πολίτευμα, παράνομα όπλα...  Εγώ το ονομάζω πόλεμο! Και τον πόλεμο τον ονομάζω συνειδητή επιθυμία του ανθρώπου να σκοτώσει άλλον άνθρωπο. Χωρίς έλεος, χωρίς φόβο και ενοχή. Σήμερα εκεί, αύριο εδώ. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς. Εκφοβισμός, σκοτάδι, απειλή, μακελειό, το κουμπί...ψυχρή εκτέλεση. Και όλο αυτό; Για σαράντα παρθένες; Για λεφτά και θησαυρούς; Για πετρέλαιο και ορυκτά; Ζωές που μία-μία θυσιάζονται, χωρίς τη συναίνεσή το

  Κυριακή σήμερα, 15 Νοέμβρη, 2 μέρες μετά τα γεγονότα του Παρισιού και 2 πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου. Θα μπορούσα βέβαια να γράψω κάτι σχετικό και ‘’επίκαιρο’’ όπως απαιτούν τα timelines των social media . Αν’ αυτού, επέλεξα να μιλήσω για ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα βιβλίο με θέμα την αδικία του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά πείνα, χούντες και ρατσισμό, ‘’τα σταφύλια της οργής’’ του Τζων Στάινμπεκ. Το κατά πόσο έχουν σχέση αυτά, με το Παρίσι και το κάθε ‘’Πολυτεχνείο’’, το αφήνω στη δική σας κρίση…      Οι ήρωες του βιβλίου, μέλη της οικογένειας ‘’Τζόουντ’’, παίρνουν ζωή στην Αμερική των αρχών της δεκαετίας του ’30, λίγο μετά το μεγάλο κραχ. Σε κατάσταση οικονομικής δυσπραγίας, αναγκάζονται να ακολουθήσουν το μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης της εποχής, την εγκατάλειψη της γης τους και της αγροτικής ζωής, για το ‘’όνειρο’’ της Καλιφόρνια, των εύφορων εδαφών και της ελπίδας για ένα μεροκάματο. Στο ταξίδι αυτό που έμεινε στην ιστορία ως ‘’ Rou

  Επιθυμώ, θέλω, γουστάρω, ποθώ… Νομίζω πως είναι υπερβολικά πολλά τα ρήματα για να εκφράσουμε την επιθυμία. Και την επιθυμία πώς να την αντιληφθώ; Με την σοβαρότητα και συμβατικότητα του ‘’επιθυμώ’’ ή με την ένταση του ‘’ποθώ’’; Και από την άλλη, το μυαλό κάθε ανθρώπου κατακλύζεται ασταμάτητα από τόσο πολλές επιθυμίες, αλλά και συνάμα τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, ώστε ο ορισμός της επιθυμίας να φαντάζει όλο δυσκολότερος, αλλά και ενδιαφέρων.      Καταρχάς, από την εποχή του Αριστοτέλη και το ‘’άλογον'', διαφαίνεται η υποτίμηση της επιθυμίας και η ‘’ανακήρυξή της’’ σε βασίλειο κάθε ζωώδους ενστίκτου. Μέχρι και σήμερα, ο καθένας συνδυάζει τις παραπάνω έννοιες, κατά κύριο λόγο, με ό,τι αποκαλούμε βασική ανάγκη. Τροφή και σεξ, τα δύο που λατρεύουμε, αλλά και υποτιμούμε, θεωρώντας τα ελέγξιμα από την ανθρώπινη λογική, κάτι που μας κάνει να νιώθουμε όλο και πιο ισχυροί.      Πράγματι, αυτή η τάση του ανθρώπου να ‘’αποκηρύξει’’ το ζώο μέσα του είναι διαχρονική. Αν επιστρέ

  Αν τύχει π οτέ και συνυ π άρξεις μ αζί μ ου σε π αρέα , θα π αρατηρήσεις ότι δε μ ιλάω π ολύ . Συχνά κάθο μ αι σιω π ηλή και ακούω τις συζητήσεις των άλλων , χωρίς να σχολιάζω . Οι άνθρω π οι π ου έχω γνωρίσει κατά καιρούς εκλα μ βάνουν τη σιω π ή μ ου ως εσωστρέφεια , αδιαφορία ή αυτα π άρνηση . Οι δικοί μ ου άνθρω π οι ξέρουν π ως εί μ αι α π λά κλε π το μ ανής .      Όχι , δε συνηθίζω να κλέβω κοσ μ ή μ ατα α π ό π λανόδιους π ωλητές , μπ ίρες α π ό π ερί π τερα ή σα π ούνια α π ό σ π ίτια π ου τυχαίνει να ε π ισκεφτώ . Κλέβω τις ιστορίες των ανθρώ π ων . Ιστορίες μ ικρές και μ εγάλες , σ π άνιες και συνηθισ μ ένες , π αλιές και μ ισοτελειω μ ένες . Ιστορίες π ου συνέβησαν κά π οτε και ιστορίες π ου δεν έχουν ακό μ α συ μ βεί . Ιστορίες ανθρώ π ων π ου αγα π ώ και ανθρώ π ων π ου συνάντησα μ ία μ όνο φορά . Τους αφήνω να μ ιλούν για ώρα κι εκείνοι π αρασύρονται και μ οιράζο