κομπαρσοι

   ‘’Νεαρός έπεσε στις ράγες τρένου’’. Μάλλον δεν το έμαθες ποτέ. Μάλλον ούτε θα το ξανακούσεις. Μπορεί και να ήσουν εκεί μπορεί και να μην το πρόσεξες καν. Μα φυσικά, τέτοιου είδους ειδήσεις είναι καθημερινές θα μου πεις. Γιατί αυτή τη φορά να νοιαστείς; Σάμπως θα είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όταν, χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται σε έναν σταθμό για να προλάβουν να φτάσουν εγκαίρως στις δουλειές τους, ένας επιλέγει να μην ξαναπάει ποτέ.      Μα πόσοι όμως μπορεί να το έχουν σκεφτεί επίσης; Πόσα βλέμματα είναι παγωμένα μέσα στα βαγόνια και πόσα γεμάτα ελπίδα και ανάγκη για δημιουργικότητα; Μπορεί τα ερωτήματα για το νόημα της ζωής να μείνουν για πάντα αναπάντητα, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί επιλέγουμε τόσο επίμονα να αφοσιωνόμαστε στα ανούσια και στα λεπτά που μένουν μέχρι το επόμενο μετρό, αλλά και να μένουμε ατάραχοι γεμάτοι αναλγησία μπροστά στο διπλανό μας που μπορεί να πονά, να πεινάει, να απομακρύνεται από την ανάγκη να περιμένει το επόμενο βαγόνι. Μ

  Ο κόσμος δεν είναι ένα εργοστάσιο ευχών. Κάποιες φορές ούτε τις δέχεται, ούτε καν τις ακούει. Δεν είναι όμως αυτός λόγος να μη γίνονται. Να μην πάψεις ποτέ να εύχεσαι και να προσεύχεσαι. Θα μου πεις: «Κι όλες αυτές οι ευχές και οι προσευχές που να πήγαν;». Δεν ξέρω, αλήθεια. Πρέπει να γίνονται όμως, γιατί δίνουν δύναμη, κουράγιο, ελπίδα.      Ξεκαθάρισμα. Όταν –λίγο μετά τις ευχές- έρθει η ώρα του ξεκαθαρίσματος, αγχώνεσαι. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που η θέση τους δεν είναι εκεί. Και μπορεί να μην ξέρεις πού είναι η θέση τους, πάντως σίγουρα δεν ανήκουν εκεί που είναι. Δεν είναι για σένα. Και αγχώνεσαι. Γιατί έχεις στριμώξει ανθρώπους πολλούς, σε ένα σημείο. Ξέρεις ότι πρέπει να σταματήσεις να λες στον εαυτό σου κάθε φορά που δεν είσαι σίγουρος για κάποιον «Εντάξει μωρέ, ας μπει στη ζωή μου και βλέπουμε…». Μόνο που αυτό το «βλέπουμε», δεν ισχύει. Δε βλέπουμε μετά. Και αυτή η απώλεια όρασης είναι που μας κάνει να τους κρατάμε, χωρίς να ξέρουμε ότι ουσιαστικά μας κρα

     Έχουμε διαμορφώσει πλέον έτσι τις ζωές μας , ώστε να μην υπάρχει κάποιος ο οποίος να μη δυσανασχετεί , όταν οι διακοπές του τελειώνουν ή να μην εύχεται να είχε λίγες μέρες παραπάνω . Ενώ η επιστροφή στην καθημερινότητα για κάποιους απαιτεί ένα απλό πακετάρισμα , κάποιων άλλων οι αποσκευές είναι πιο βαριές · γεμάτες αναμνήσεις και στιγμές που καλούνται να διατηρήσουν « ζωντανές » για αρκετό καιρό . Οι αποσκευές αυτές ανήκουν σε ανθρώπους που θα δεις να κάνουν στις διακοπές τους , λίγες περισσότερες τρέλες από σένα , να γελούν λίγο πιο δυνατά από σένα , να αγκαλιάζουν τους φίλους τους λίγο πιο συχνά από σένα , να επιδιώκουν να δουν την ανατολή και τη δύση του ηλίου λίγο περισσότερο από σένα - μα κυρίως να είναι ανήσυχοι , γιατί θέλουν να ζήσουν όσα περισσότερα γίνεται , αλλά λίγο πιο αργά απ ' ότι εσύ . Όχι , δεν είναι καλύτεροι σου , ούτε να τους κατη