κομπαρσοι

  Μία γνωστή-«άγνωστη» αυτού του blog με ρώτησε ποιανού ήταν η φωτογραφία που ανέβασα στο προηγούμενο άρθρο μου∙ η φωτογραφία με το όνομα Stephen Brecht, Bride and Groom, New York  ανήκει στον Arthur Tress . Διακεκριμένος φωτογράφος, σουρεαλιστής, με πολύ γνωστά portofolios αλλά και μεμονωμένες φωτογραφίες, ένας «ποιητής των καιρών» κατά τους New York Times . Ο κύριος Τ ress όμως, δεν έχει να επιδείξει μόνο αυτό…έχει αποδείξει έμπρακτα μέσα απ’ τη ζωή του και την δουλειά του ότι είναι ακτιβιστής υπέρ του περιβάλλοντος και της lgbt κοινότητας, ένας πραγματικός ουμανιστής.   Πώς όμως συνδέεται ένας ακτιβιστής φωτογράφος με ένα άρθρο για το AIDS κι όλα αυτά με το Soho θα αναρωτιέται κανείς...      Η απάντηση είναι απλή…Ο κύριος Tress είναι ένας ακόμα ομοφυλόφιλος, ένας ακόμα διαβάτης αυτού του κόσμου που υπερηφανεύεται για το «κόκκινο παλτό» του, ο οποίος έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλείας του (συγκεκριμένα το τελευταίο του portofolio εν ονόματι hospital c

         Φεβρουάριος 2000 και κάτι. Καμιά 20αριά επί πτυχίω φοιτητές του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών περιμένουν "αγουροξυπνημένοι"  τον επιφανή και αξιοσέβαστο καθηγητή τους (γνωστό "λεξικάνθρωπο", τότε ταπεινό πρόεδρο του τμήματος, λίγο αργότερα "τιμημένη" κεφαλή ολόκληρου του Πανεπιστημίου), να τους γνωστοποιήσει το θέμα της πτυχιακής τους εργασίας. Ο "μέγας δάσκαλος" φτάνει, οι φοιτητές ενημερώνονται για το θέμα, η βιβλιογραφία μοιράζεται. Σύμφωνα με τις οδηγίες, θα έπρεπε να μελετηθούν γλωσσολογικά 3 ποιητικές συλλογές ενός Νεοέλληνα ποιητή, τον οποίο οι εκκολαπτόμενοι φιλόλογοι θα έπρεπε να επιλέξουν από έναν ήδη προκαθορισμένο κατάλογο.   "Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας εύχομαι επιτυχία στο δημιουργικό πόνημά σας! Εγώ και οι βοηθοί μου (φυσικά εννοούσε τους βοηθούς του και μόνο!) θα είμαστε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρινιστική ερώτηση", είπε ο δάσκαλος, χαιρετώντας την ομήγυρη και κάνοντας

  Για τρία ολόκληρα χρόνια δεν άκουγα μουσική! Τι εννοώ......Όλο αυτό τον καιρό, η ψυχή μου δεν πόθησε και δεν αναζήτησε μια μελωδία, το κουμπί on/off του ραδιοφώνου δεν πατήθηκε ποτέ, τα cd ξεσκονίζονταν απλώς και τοποθετούνταν πίσω στη θήκη τους. Εν ολίγοις, ζούσα σε ένα περιβάλλον " μουγκό " και "κουφό".   Για μένα, που η μάνα μου έλεγε πως χόρευα στην κοιλιά της στο άκουσμα της πρώτης νότας, αυτή η περίοδος ήταν ο μαύρος Μεσαίωνας της ζωής μου. Τον βασάνισα αρκετά τον εαυτό μου, αναζητώντας απάντηση, μόνο και μόνο, για να καταφέρω, τελικά, να αποδεχτώ τη μη αναστρέψιμη κατάστασή μου. Μέχρι τη στιγμή που ένας πολύ καλός μου φίλος, για χρόνια η φωνή της συνείδησής μου, έκανε τη διάγνωση. "Κάνεις λάθος! Δεν αποχωρίστηκες εσύ τη μουσική, μην  κοροϊδεύεις  τον εαυτό σου! Εκείνη σε εγκατέλειψε! Μπούκωσες την ψυχή σου με τα "απόνερα" όλων αυτών που σου έχουν συμβεί και η μουσική δεν άντεξε το σκοτάδι σου!" ΣΟΚ!!!! Ήταν δυνατόν; Ήταν ποτέ δυνατ

  Ή αλλιώς λουκούμι. Στη γειτονική Τουρκία αποτελεί ένα από τα πλέον παραδοσιακά γλυκίσματα και παρασκευάζεται εδώ και έξι αιώνες περίπου. Για μας εδώ εκτός από κόκκινο, πράσινο και κίτρινο -ανάλογα με τη γεύση- βγαίνει και σε πολύχρωμο.   Όχι, όχι δεν κυκλοφορεί νέα γεύση στην αγορά, απλά αναφέρομαι στο πιο αγαπημένο μου ίσως(!) στέκι στο κέντρο της Αθήνας. Στην πλατεία Αβυσσηνίας, την κεντρική πλατεία του Μοναστηρακίου η οποία φιλοξενεί από το 1910 το δημοπρατήριο,γνωστό και ως «γιουσουρούμ», το LoukouMi Vintage Bar βρίσκεται ανάμεσα στα παλαιοπωλεία «κρυμμένο» θα ΄λεγε κανείς από τα μάτια του κόσμου και μόνο μια σκάλα σε οδηγεί σε αυτό. (δε θυμίζει παραμύθι; )   Ανοιχτό όλη μέρα, κάθε μέρα σερβίρει από πρωινό με θεόρατες βάφλες και κρέπες –γλυκές και αλμυρές ανάλογα με την όρεξη βρε παιδί μου- μέχρι μεσημεριανό γεύμα όπως σαλάτες, burgers , ακόμα και pizza . Βέβαια οι ποικιλίες του καταλόγου δεν αφορούν μόνο το φαγητό, αλλά κυρίως τα απίστευτα cocktails και μπύρες

  3 Οκτώβρη 2013 : Η Ελλάδα καταδικάζεται απ’ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECHR) . Αυτή η καταδίκη αφορά ένα ζήτημα ταμπού, την αντιμετώπιση των οροθετικών στην Ελλάδα του 2013.   Μια εταιρεία κοσμημάτων απέλυσε έναν οροθετικό υπάλληλο μετά τα παράπονα πλήθους συναδέλφων του, που ανησυχούσαν για τυχόν εξάπλωση του ιού HIV . O Άρειος Πάγος θεώρησε λογική την απόφαση της εταιρείας μιας και έτσι θα αποκαθίστατο η ομαλή λειτουργία της εταιρείας(με άλλα λόγια θα αυξανόταν η αποδοτικότητα των υπαλλήλων). Κι εκεί έρχεται να επέμβει το ECHR ∙χαρακτήρισε την απόφαση του Αρείου Πάγου ως discriminatory (στα ελληνικά αποδίδεται με τη φράση «αυτός που κάνει διακρίσεις») μιας και παραβιάζονταν τα άρθρα 8 (περί σεβασμού της ιδιωτικότητας και της οικογενειακής ζωής) και 14 (περί απαγόρευσης των διακρίσεων).   Το κουβάρι που ξετυλίγεται μ’ αυτήν την αποσιωπημένη είδηση απ’ τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα καίριο ζήτημα. Πόσο εξοικειωμένοι

-Πότε γεννήθηκε και ποια είναι η οικογένειά του; Ο Τζέημς Ντάγκλας Μόρισον γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1943 στην πόλη Melbourne της Φλόριντα των ΗΠΑ. Μητέρα του ήταν η Κλάρα και πατέρας του ο Στήβ (Μόρισον), ο οποίος ήταν ναύαρχος, ένα επάγγελμα που στερούσε σ΄αυτόν και στην υπόλοιπη οικογένεια την δυνατότητα να εγκατασταθούν μόνιμα σ' ένα σπίτι. Τα ταξίδια του τον απομάκρυναν για κάμποσο καιρό από την γυναίκα και τα παιδιά του. Επομένως , είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πόσο πολυτάραχη ήταν η παιδική ηλικία του Τζιμ. Α! Είχε, επίσης, και δύο αδέλφια, τον Άντυ και την Αν. Οι γονείς τους είχαν συμφωνήσει ότι η χρήση βίας για την επιβολή πειθαρχίας δεν ήταν ο κατάλληλος τρόπος και έτσι ακολούθησαν έναν άλλο... Τα μπινελίκια! Και μέχρι να φτάσουν, μάλιστα, τα παιδιά να χτυπιούνται από τα κλάματα. -Μία παιδική εμπειρία: Κάποτε στην διάρκεια ενός ταξιδιού της φαμίλιας με αυτοκίνητο και κατεύθυνση τη Σάντε Φε συνέβη κάτι που ο ίδιος ο Lizard King χαρακτήρισε ως ''την