κομπαρσοι

Σε ένα χρονικό σημείο που οι αναμνήσεις του εγκλεισμού φαντάζουν μακριά (αλλά σαν να ξαναπλησιάζουν), έχει ίσως μεγαλύτερη αξία ένα σχόλιο με αφορμή την ταινία μικρού μήκους του Βασίλη Κεκάτου με τίτλο «Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει» που κυκλοφόρησε στα πλαίσια του project ‘’ ENTER ’’ του Ιδρύματος Ωνάση [1] . Η ταινία αποτελεί μόνο την αφορμή του παρόντος, γιατί εκκινώντας από την προσέγγιση του σκηνοθέτη στην πανδημία και το γενικευμένο lockdown , είναι ενδιαφέρον να μεταπηδήσουμε σε ένα άρθρο του Γιάννη Κτενά στην Εφημερίδα των Συντακτών για τον επίκαιρο χαρακτήρα του βιβλίου του J . Crary «24/7. Ο ύστερος καπιταλισμός και το τέλος του ύπνου». Το αξιοπερίεργο λοιπόν είναι καταρχάς τι κάνει δύο ανθρώπους, με αφορμή το ίδιο γεγονός, να καταλήξουν σε διαμετρικά αντίθετες θέσεις και το τελικό ερώτημα είναι ο απελευθερωτικός χαρακτήρας που μπορεί να ενέχει η  τέχνη, όταν μας οδηγεί μέσω της κριτικής αλληλεπίδρασης με το καλλιτεχνικό έργο στο άκρως πολιτικό ερώτημα του πώς θέλουμε