μετά τί;

  Κάθομαι και κοιτάω μια φωτεινή λευκή σελίδα στην οθόνη του υπολογιστή, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, λες και περιμένω να μου πει τι να γράψω.  Όχι, μάλλον δεν είναι το τι, αλλά το πώς. Ίσως χρειάζομαι μια έξυπνη εισαγωγή που θα λειτουργήσει σαν εναρκτήριο λάκτισμα. Αυτό δεν κάνουμε καμιά φορά στην ζωή;

  

  Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι κοντεύει να μας καταπιεί  το μαύρο σκοτάδι, προσπαθούμε να κρατηθούμε με νύχια και με δόντια, από οποιαδήποτε φωτεινή σανίδα σωτηρίας βρεθεί στον δρόμο μας. Ναι, όμως κάποια στιγμή τα νύχια σπάνε και τα δόντια ματώνουν, η σανίδα δεν μοιάζει τώρα τόσο φωτεινή και εσύ θες να την αφήσεις. Ωραία είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες -δημοκρατία έχουμε εξάλλου- αλλά δεν το κάνεις, γιατί σε τρομάζει το μετά. Μετά τι;

  

  Να κάτσεις σαν φιλήσυχος νοικοκυραίος στο σαλονάκι σου, να παρακολουθήσεις ειδήσεις στην τηλεόραση που ακόμα ξεπληρώνεις; Να συμφωνήσεις πως ο Ρωμανός ήταν ένας τρομοκράτης που κατάφερε τελικά να καταστήσει την φοίτηση σου στη σχολή επικίνδυνη, από τους ‘’εγκληματίες’’ στο ίδιο έδρανο; Να πεις και εσύ, για τους Σύριους πρόσφυγες και τους θαλασσοπνιγμένους μετανάστες ‘’γιατί πρέπει η Ελλάδα να μεριμνήσει γι’ αυτούς; Στην τελική λαθραίοι είναι.’’; Μα ούτε για τους νόμιμους ομοεθνείς σου σε νοιάζει εξάλλου όταν λες στον διαχειριστή της πολυκατοικίας να μην είναι τόσο ευγενικός στις ειδοποιήσεις του για την αποπληρωμή των κοινοχρήστων, γιατί εσύ έχεις πληρώσει και απαιτείς να έχεις θέρμανση, ενώ οι άλλοι ας κόψουν τον λαιμό τους. Αφού ενστερνιστείς όλα αυτά, δεν θα κολλήσεις φαντάζομαι να υποστηρίξεις, ότι η κατάληψη στα πανεπιστήμια για την μείωση του προϋπολογισμού και την εισαγωγή επιχειρήσεων και πολυεθνικών σ’ αυτά είναι μάταιη, γιατί μέχρι τότε βλέπουμε.

  

  Εδώ σταματάω τον παραλογισμό. Όλα αυτά περνάνε φευγαλέα από το μυαλό μου. Αν υιοθετούσα αυτές της απόψεις δεν θα με αναγνώριζα...Θα είχα αλλοτριωθεί. Παρ’ όλα αυτά ρωτάω τον εαυτό μου ‘’με τις καταλήψεις, τις πορείες και τις απεργίες καταφέρνεις κάτι;’’ Ναι μεν προκαλείς μια κοινωνική αναστάτωση για λίγες ώρες ή και μέρες, αλλά απογοητεύεσαι όλο και περισσότερο, όταν δεν βλέπεις άμεση αλλαγή ή όταν συνειδητοποιείς ότι αποτελείς μειοψηφία. Όσο ασχολείσαι με τα κόμματα, αηδιάζεις βλέποντας τα σαθρά θεμέλια τους, τρομάζεις με την μεγάλη συλλογή μασκών που έχουν οι πολιτικοί, την οποία φροντίζουν να επιδείξουν μια ανάσα πριν τις εκλογές. Φοβάσαι μήπως αυτό που τελικά υποστήριζες, γιατί αν και φαινόταν ουτοπικό ήταν όμορφο, υπό τον λάθος χειρισμό, μπορεί να αποβεί δικτατορικό και καταπιεστικό.

  

  Μετά τι; Πως θα συνεχίσεις να ζεις ξέροντας πως έχεις συμβάλει σ’ αυτό; Πως θα συνεχίσεις όμως να ζεις, χωρίς να πιστεύεις σε κάτι καλύτερο, όχι για σένα απαραίτητα γιατί αρκετά εγωιστής φάνηκες ως τώρα, αλλά για τις μετέπειτα γενιές; Εις γνώσιν μου ,αντιφάσκω, ίσως και αυτός να είναι ο σκοπός μου… Απλά κάποια βράδια δεν μου αρκεί βλέπετε να κοιμάμαι, απλά και μόνο έχοντας την συνείδηση μου καθαρή ή καθησυχάζοντας τον εαυτό μου, λέγοντας ότι έκανα ότι μπορούσα, γιατί και αυτό ακόμα δεν ξέρω αν αληθεύει…

Hakuna matata