κομπαρσοι

  Κάθε φορά που περνάς από σταθμούς τρένων, να κοιτάζεις με προσοχή μέσα στο πλήθος. Ανάμεσα στους συνηθισμένους ταξιδιώτες, θα διακρίνεις ανθρώπους που δε μοιάζουν με τους άλλους. Είναι εκείνοι που μονίμως φεύγουν, ή μάλλον εύχονται να μπορούσαν. Αυτοί που δε κρατάνε ποτέ βαλίτσα παρά μια χούφτα όνειρα κρυμμένα στην τσέπη του μπουφάν τους. Έχουν το βλέμμα καρφωμένο στον πίνακα των αναχωρήσεων και σχεδόν ποτέ δε μπαίνουν στο τρένο, παρά σκύβουν το κεφάλι, κατσουφιάζουν και επιστρέφουν στις δουλειές τους. Όταν όμως μπουν στο τρένο, γυρίζουν πίσω μέρες μετά και μοιάζουν χαμένοι, σαν να αγάπησαν τόσο το ταξίδι που η επιστροφή τους διέλυσε. Το βλέμμα τους έχει κάτι από όνειρο, λες και είδαν πράγματα που εσύ δε θα δεις ποτέ.      Ξέρεις για ποιους ανθρώπους λέω, υπάρχουν σίγουρα στη ζωή σου. Μπορεί να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς. Όλο το χρόνο ονειρεύονται αεροπλάνα και το καλοκαίρι μισούν την Αθήνα. Κάπου στο μυαλό τους υπάρχει ένα χρονόμετρο που μετράει τη ζωή. Και μέσα στο χρόνο πο

Απόψε, βρήκα μαζί με την ξαδέρφη μου ένα νεογέννητο γατάκι, ξεχασμένο τόσο από τη μητέρα του, όσο και από τους ανθρώπους. Πρέπει να είχε μόλις γεννηθεί γιατί τα μάτια του ήταν ακόμη κλειστά. Το μαζέψαμε και το ταΐσαμε, ευτυχώς η ξαδέρφη μου έχει πάντα λίγο βρεφικό γάλα και μπιμπερό, είναι ενεργή φιλόζωος βλέπεις, από τους λίγους.       Όταν μπήκα κι εγώ στην εφηβεία μου, άρχισα να προβληματίζομαι, άρχισα να βλέπω τον κόσμο μου όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως θα ήθελα να είναι. Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η εγκατάλειψη των ζώων και η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα αδέσποτα. Ίσως φοβήθηκα μη βρεθώ κι εγώ στη θέση τους, μη βιώσω την ίδια εγκατάλειψη. Δεν ξέρω τι ήταν, αλλά μου άνοιξε τα μάτια στη ζωή που ζουν αυτά τα πλάσματα στον δρόμο. Ξέρεις, και η δικιά μου σκυλίτσα σε ένα κάδο σκουπιδιών μεγάλωνε, παρατημένη μαζί με τα αδέρφια της, μέχρι να τα μαζέψει μια καλή σαμαρείτισσα.       Δεν είναι εύκολο να στηρίζεις με πράξεις τον τίτλο το

  Ξέρεις... Είναι μερικές φορές που απογοητεύεσαι από τα γκρίζα χρώματα αυτής της πόλης. Είναι λες και έχει έρθει κάποιος κύριος και χωρίς να ρωτήσει κανέναν πήρε όλα τα άλλα χρώματα... Και μερικές φορές βγαίνεις από το σπίτι σου χωρίς το χαμόγελο στα χείλη. Κοιτάζεις τους ανθρώπους γύρω σου και γκρινιάζεις, σαν μικρό παιδί, πως αυτοί φταίνε που δεν υπάρχουν πια τα χρώματα στην πόλη.     Το μικρό παιδί όμως που ζει μέσα σου αναζητά τα χρώματα... Γιατί δεν αντέχει το γκρι... Κανένα παιδί δεν έχει ζωγραφίσει σε μια κόλλα χαρτί μόνο με μαύρο και γκρι... Όλα βάζουν μέσα και κόκκινο, και κίτρινο, και πορτοκαλί, και μπλε, και μωβ! Γεμίζουν το χαρτί με χρώματα. Γιατί η καρδιά τους είναι έτσι! Γιατί έχουν μέσα τους χρώματα που θέλουν να τα σκορπίσουν!  Όμως μεγαλώνοντας... Είναι λες και αυτή η καρδιά χάνει τα χρώματά της. Λες και κάποιος της τα κλέβει... Και δεν έχει πια χρώματα το μεγάλο παιδί για να τα σκορπίσει...    Μαζί με τα χρώματά του, χάνει ίσως και την ελπίδα του... Χάνει κ

Θέλουμε όλοι μας να ζήσουμε σ’ ένα παραμύθι… Ένα παραμύθι για μεγάλους. Εκεί που όλα είναι μαγικά και μείς πια χαρούμενοι, να φτάσουμε το γνωστό happily ever after. Δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ όμως πως αυτό υποτίθεται είναι το τέλος της ιστορίας μας και για να φτάσουμε εκεί πρέπει να περάσουμε όλα τα εμπόδια που μας βάζει η κακιά μάγισσα (μοίρα). Άρα η ιστορία μας βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, το θέμα είναι πόσο θα κρατήσει και πόσο επώδυνη θα είναι.      Περνώντας μέσα από την ιστορία πονάμε, αλλάζουμε και ελπίζουμε πως «όλα για κάποιο λόγο γίνονται», για να καταλήξουμε με τον πρίγκιπα του δικού μας παραμυθιού! Τα δύσκολα όμως ξεκινάνε όταν δεν ξέρουμε πια πώς να συνεχίσουμε και χάνουμε τον εαυτό μας ή χανόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό. Τότε πια δεν ξέρουμε αν οι πράξεις μας είναι δικές μας ή προϊόντα της απελπισίας που μας κυριεύει για να φτάσουμε στο τέλος . Τότε πώς να ανεχτούμε την καθημερινότητα, ενώ δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τον εαυτό μας… που μας πνίγει μέρα με τη μ

  Κάποτε μου είπαν πως τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν τη νύχτα. Ναι, γέλασα πονηρά όπως έκανες και εσύ τώρα που το διάβασες... Κάποιο βράδυ, όμως με γεμάτο τασάκι και άδειο μπουκάλι μου ήρθε αυτή η φράση στο μυαλό. Τότε δεν γέλασα, αλλά μπορούσα να πω με σιγουριά πως τα βράδια είναι για να τα θυμάσαι.      Τη νύχτα μπορείς να ξαναγίνεις  αυτός που πραγματικά είσαι. Μπορείς να ξεχάσεις τι έκανες το πρωί, να βγάλεις τη μάσκα και να είσαι χαρούμενος χωρίς λόγο ή να κλαις για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Να γελάς μέχρι να πιαστούν τα μάγουλα σου. Το βράδυ είναι η στιγμή που αποφασίζεις να βγεις για λίγο και ξεχνάς να γυρίσεις σπίτι σου. Είναι η στιγμή που τα πίνεις με την παρέα σου, πριν το πάρτι που περίμενες τόσο καιρό. Είναι τότε που αδειάζει το μαγαζί και εσύ χορεύεις με τη φίλη σου ροκ εν ρολ, μέχρι να καταφέρετε να κάνετε τη διπλή στροφή. Η νύχτα είναι το να μην έχεις τίποτα να πεις με τους φίλους σου, αλλά να μιλάτε για ώρες πάνω σε άσχετα θέματα ή πάνω σε θέματα που σας πονάνε. Ε