Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2014

είναι που φταίμε όλοι κατά βάθος

  Μπορεί ο αέρας να σε πνίγει. Μπορεί το νερό να σε διψά. Η φωτιά να σε παγώνει και η χαρά να σε καθηλώνει. Γιατί ταλαιπωρούμε τόσο επίμονα τους εαυτούς μας; Μια ιστορία δύσκολη. Κάτι που δεν κατέληξε όπως επιθυμούσαμε.      Αυτό θέλαμε, αυτό θα θέλουμε πάντα. Αναζητάμε απεγνωσμένα αυτό που μας πονά, που είναι η αιτία που θα βγούμε μεσοβδόμαδα και θα πιούμε, θα πάρουμε τηλέφωνα με απόκρυψη τις παλιές “αγάπες”, θα τα βάλουμε με την οικογένεια, το γαμημένο το timin g , τους πρώην που μας έκαναν σκληρές και τον μαλακομαγνήτη που μας κυνηγάει. Ζεις για να ξεχνάς. Τις στιγμές, τους έρωτες και τα καλοκαίρια. Κάθε χειμώνα πεθαίνεις και περιμένεις το επόμενο καλοκαίρι μπας και σου φέρει την τύχη ή το πρόσωπο που σου έκλεψε το προηγούμενο.      Και κάπως έτσι ξεχνάς να ζεις. Να ζεις πέρα από τον πόνο και την απογοήτευση, την δημιουργικότητα του να είσαι μόνος. Να ζεις τον ερχομό της άνοιξης με ή χωρίς ταίρι. Να χαίρεσαι την ομορφιά της βροχής ακόμα κι αν δεν έχεις κανέναν να σε φιλάει

φόβος; εξάρτηση; ιδανικό;

  Λένε ότι το πρώτο πράγμα που ξεχνάς σε κάποιον είναι η φωνή του. Πράγματι, πολλές φορές πασχίζω να θυμηθώ όχι μόνο τη φωνή σου, αλλά και εσένα, τη μορφή σου, κάθε μικρή λεπτομέρεια πάνω σου που σε έκανε πάντα να ξεχωρίζεις στα μάτια μου. Άλλες φορές πάλι-τα βράδια συνήθως- η σκέψη σου με συνοδεύει είτε όταν περπατάω μ'αυτό το απαλό αεράκι που προκαλεί ένα ευχάριστο ρίγος σ' όλο σου το σώμα είτε όταν είναι πια πολύ αργά και ήσυχα και αρχίζει να  «φυσάει» επικίνδυνα μοναξιά. Αυτά τα βράδια σε ακούω και σε βλέπω σαν να είσαι όντως δίπλα μου και θέλω επιτέλους τόσα πολλά να σου πω που δεν ξέρεις, μα μόλις το επιχειρήσω «χάνεσαι » πάλι. Θυμάσαι τότε που μου έλεγες ότι όταν σε συναντάω μιλάω λίγο και γκρινιάζω πολύ; Δίκαιο είχες και εγώ προσπαθούσα να απολογηθώ λέγοντας ότι γκρινιάζω μόνο σε όσους αγαπώ. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε καιρό να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά μου, αλλά τελικά κατάλαβα ότι ήταν απόρροια του μεγαλύτερου ίσως φόβου μου τότε, του φόβου μου να σε χάσω και έ

το κορίτσι με το κόκκινο φουλάρι

  Αύριο είναι η δίκη της Αισέ. Σε μια χώρα, όχι πολύ μακριά από δω, ένα κορίτσι, όχι πολύ μεγαλύτερό από σένα, περνάει από δίκη, επειδή το κόκκινο φουλάρι που φορούσε «υποδηλώνει τη σχέση της με τον σοσιαλισμό», καθώς και τη σχέση της με «παράνομες τρομοκρατικές οργανώσεις μαρξιστικού – λενινιστικού προσανατολισμού». Ένα κορίτσι που περίμενε την αδερφή της στη στάση του λεωφορείου. Τον Σεπτέμβριο στην Αττάλεια. Όχι πολύ μακριά από δω. Η Αϊσέ Ντενίζ Καρατζαγίλ και τα 98 άδικα χρόνια φυλάκισης με τα οποία απειλείται. Οι εργάτες που διαδηλώνουν στην Άγκυρα με τις ποδιές της δουλειάς και η Ανατολή που ψηφίζει Ερντογάν. Διακόσιοι ενενήντα εννιά ανθρακωρύχοι θαμμένοι ζωντανοί στη Δυτική Τουρκία κάτω από τη σκόνη του συντηρητισμού και η ισλαμοσυγκεντρωτική κυβέρνηση Ερντογάν. Δύο κόσμοι. Όχι πολύ μακριά από δω.    Την φαντάζομαι να εξηγεί στους δικαστές, γιατί της αρέσει να φοράει κόκκινα φουλάρια. Για τα φθινόπωρα στο λιμάνι της Αττάλειας που είναι κρύα και βροχερά και θέλουν ζεστά χέρ

ανάμεσα στους ''ξένους'' και τους ξένους

  Στα χρόνια της εθνικιστικής έξαρσης, στις μέρες που το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής μεσουρανεί στο πολιτικό γίγνεσθαι, η ανθρωπιά συνεχίζει να αγνοεί σύνορα και συμβατικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε ανθρώπους.Η Ελλάδα, χώρα πλέον πολυπολιτισμική, αποτελεί πεδίο διακίνησης ιδεών, κουλτούρων και αντιλήψεων, με κέντρο των εξελίξεων την ξένη σε όλους μας Αθήνα. Ξένη, όχι γιατί περπατώντας στην Πατησίων, την πλατεία Ομόνοιας και τα Εξάρχεια θα συναντήσεις ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη. Άλλωστε είναι αυτοί ξένοι; Εσύ τους έμαθες ως ξένους..ή μάλλον κάποιοι σου είπαν πως πρέπει να τους διακρίνεις, να υψώσεις τον προσωπικό σου φράχτη και να τους αφήσεις κάπου στο περιθώριο, μακριά από την επιρροή  του μυαλού και των συναισθημάτων σου.      Για εμένα το μόνο αληθινά ξένο είναι το ξένο προς την αλήθεια, το ξένο δηλαδή προς την ανθρώπινη φύση και τις αξίες που είναι σύμφυτες με αυτή.Και έτσι φθάνω ξαφνικά στην Πανεπιστημίου, σε λίγο διασχίζω την Βασιλίσσης Σοφίας. Ήμουν

γύρισες

  Γύρισες. Μόνος, ζαλισμένος… Η ανάσα σου βαριά. Οι σκέψεις σου, ακόμη περισσότερο. Τι σκεφτόσουν; Την όμορφη νύχτα, που σου δωρίζει το φεγγάρι της και τ’ αστέρια της; Τους ήχους της πόλης που ακούνε αυτοί οι λίγοι που ζουν για να περπατούν τα σοκάκια της Αθήνας τα βράδια;      Το ξέρω ότι σου αρέσει τόσο πολύ να περπατάς. Η Αθήνα είναι άσχημη, γιατί οι άνθρωποί της την ασχημίζουν. Πάντα πηγαίνουν κάπου ξεχνώντας να ακούσουν και να νιώσουν το ίδιο τους το σπίτι. Ξέρεις είμαι και εγώ σίγουρος πώς τη νύχτα τριγυρνάνε μόνο οι ‘’όμορφοι’’ άνθρωποι έξω. Αυτοί που μαγεύονται από την ποίηση που έχουν τα σκαλιά μιας Αθήνας παλιάς, που είδα κάπου κοντά στο σπίτι, την ποίηση των δρόμων που δίνουν ζωή στην πόλη… Αυτοί δεν βιάζονται ποτέ και δεν καταδέχονται διορίες και αφεντικά στα κεφάλια τους. Δεν χαμογελάνε ποτέ ανέμελα, όταν τους ζητά το σύστημα να ποζάρουν με απάθεια και δεν πάνε ποτέ ανέμελοι στη νυχτερινή τους έξοδο, όταν δίπλα τους κάποιος πεινά, κάποιος πεθαίνει…      Καιρό ήμο

εσύ θυμάσαι;

  "Η μνήμη μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας", λένε οι σοφοί του κόσμου. "Η σκιά της ευτυχίας μας". Πιο πολύ από βαρύγδουπη δήλωση, μου θυμίζει δελφικό χρησμό. Αμφίσημο, με πολλές πιθανές εξηγήσεις, ενδεχομένως, και ατυχείς...εξαρτάται από τον ερμηνευτή. Γιατί, όμως, να εχθρεύονται οι αναμνήσεις μας την ίδια την ύπαρξή μας; Ίσως επειδή τις ανακαλούμε, όταν είμαστε δυστυχισμένοι και θέλουμε να βιώσουμε την πικρία της νοσταλγίας των ευτυχισμένων μας στιγμών. Αν, λοιπόν, δεχθούμε ότι τα καλολαδωμένα γρανάζια του φροϋδικού μηχανισμού της απώθησης λειτουργούν σωστά, τότε η λέξη ανάμνηση είναι στο μυαλό μας παντρεμένη με την αλησμόνητη, ευτυχή στιγμή του παρελθόντος μας. Τι κρίμα, όμως, που κάποιοι από εμάς ζούμε εγκλωβισμένοι στη φυλακή των αναμνήσεών μας ή ακόμα χειρότερα δεν απολαμβάνουμε τις στιγμές του παρόντος, επειδή φοβόμαστε ότι θα μας ξεγλιστρήσουν και θα σπεύσουν να αναζητήσουν τη θέση τους στο βασίλειο της μνήμης μας!      Εντάξει, κάνουμε λάθος και το