Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2015

με φωτιά και με μαχαίρι

Διαβάζοντας ευρωπαϊκό δίκαιο… Αυνανιζόμενος και μόνο στην ιδέα της πιθανής ρήξης… Συλλογιζόμενος το αύριο… Αγανακτισμένος από τους πανταχού ηλίθιους… ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕΤΟΧΏΝ;;;;;;;;;;;   Μπα, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι ένας επικοινωνιακός – πολιτικός πόλεμος. Ή μάλλον η προπαρασκευαστική περίοδος του που οι εκατέρωθεν  πλευρές χρησιμοποιούν διπλωματία και εκβιασμούς. Και όπως πάντα στους πολέμους, δεν  υπάρχουν καλοί και κακοί, όπως τυχόν θέλουν να παρουσιάσουν… Υπάρχουν συμφέροντα.      Ο πόλεμος που έπεται, δεν θα είναι ανάμεσα στον Βαρουφάκη και τον Σόιμπλε, ούτε ανάμεσα στον Τσίπρα και την Μέρκελ.  Ο πόλεμος ήταν και θα είναι ταξικός. Τα ευρωπαϊκά (συμπεριλαμβανομένων βέβαια των ελληνικών) κεφάλαια, εναντίον των ευρωπαϊκών (συμπεριλαμβανομένων βέβαια και του ελληνικού) λαών. Και επειδή γνώσεις οικονομικών δεν κατέχω και επειδή ακόμα βλέπω και τα πράγματα λίγο επιφανειακά, χωρίς φιλοσοφικό και ξεκάθαρο πολιτικό υπόβαθρο, θα αρκεστώ σε τρεις τέσσερις σκέψ

μια πίστη χωρίς όνομα

  Πριν λίγες μέρες περπατούσα με ένα φίλο μου στην Αλεξάνδρας. Με έναυσμα μια ταινία που μόλις είχαμε δει με κάποιους διάσπαρτους θρησκευτικούς συμβολισμούς, πιάσαμε την πλέον τετριμμένη συζήτηση: Θεός, υπάρχει ή δεν υπάρχει; Εκείνος, ως μαθηματικός και ορθολογιστής, μου είπε τα εξής: «Κάθε θρησκεία είναι απλώς μια πεποίθηση. Δε βασίζεται κάπου, κι όμως εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο την ακολουθούν πιστά, σαν να είναι αυταπόδεικτη αλήθεια. Και τελικά, τι διαφορά έχει η θρησκεία απ’ την τρέλα;».   Δε μπόρεσα να του απαντήσω σ’ αυτό.   Τις επόμενες μέρες το σκεφτόμουν συνεχώς. Και έχει δίκιο, μια πίστη που βασίζεται απλώς σε μια παράδοση, ένα παραμύθι, μια δοξασία, σε τι διαφέρει από ένα κυνήγι φαντασμάτων ή απ’ τις φωνές που ακούν οι σχιζοφρενείς;      Και μια μέρα μου ήρθε. Σε τι διαφέρει κι η ζωή απ’ την τρέλα; Η ζωή κάθε ανθρώπου, η ζωή σου, έχει ημερομηνία λήξης. Όταν γεννιέσαι, ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Σαν ένα όνειρο που εξαρχής ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα διακο

Φτάνοντας τον ουρανό

   Καλός ο αγώνας , καλή και η βιοπάλη . Καλό να γίνεσαι ο ήρωας της καθημερινότητας και της ρουτίνας , παράδειγμα προς μίμηση εκείνων που ρεμαλεύουν μπροστά στο χαζοκούτι . Ωραίο και το να σε δείχνουν με το δάχτυλο ως κάτι αξιόλογο . Αλλά όλα αυτά με ποια κριτήρια ; Με τα κριτήρια αυτού του κόσμου που μας έφερε εδώ κάτω να δουλεύουμε για να ζήσουμε και που τελικά μας έχει καταντήσει να ζούμε για να δουλεύουμε ; Και οι ψυχές μας ; Είναι σκληρό να σπαταλάται έτσι η δική σου καθημερινότητά χωρίς να το καταλαβαίνεις , κι όταν όμως το συνειδητοποιήσεις βλέπεις ότι δεν υπάρχει άλλος ( σωστός , ηθικός και νόμιμος σύμφωνα πάντα με την εκάστοτε κοινωνία ) τρόπος να ζήσεις τον εαυτό σου κι όχι μόνο , καθώς είναι σίγουρα κι άλλοι που στηρίζονται σε εσένα . Έτσι σκέφτεσαι ότι έχεις κάνει την πιο ορθή επιλογή και δέχεσαι την ταμπέλα με τη λέξη ήρωας στο κούτελό σου

''Οι Λέξεις'', του Ζαν Πωλ Σάρτρ

  Ακριβώς π ριν ξεκινήσω να γράφω αυτές τις λέξεις , έκανα delete σε ένα άλλο αρχείο word στο laptop μου . E δώ και δυο βδομάδες , είχα α π οφασίσει να γράψω κάτι καινούργιο , π ου να συγκεντρώνει όλες μου τις σκέψεις του τελευταίου καιρού και να μ π ορεί να μου π ροσφέρει μια στοιχειώδη ‘’ ψυχοθερα π εία ’’ . Ήθελα α π λά π ολύ να γράψω κάτι καινούργιο , γιατί είχα και αρκετό καιρό να το κάνω . Στο μυαλό μου ωρίμασε ένα κείμενο π ου θα μιλούσε για την αιώνια σύγκρουση μεταξύ της λογικής και των ενορμήσεών μας . Αλλά ειδικά για το δεύτερο , δεν ήξερα π ώς ακριβώς να το ορίσω . Ήθελα να μιλήσω για όλες αυτές τις ε π ιθυμίες π ου είναι καθαρά ζωώδεις , αλλά π ολύ π ερισσότερο για το π ώς , ακόμα και όταν π ράττουμε νομίζοντας ότι διακατεχόμαστε π λήρως α π ό τη λογική μας , το ασυνείδητο είναι αυτό π ου θα κυριαρχεί … Έχουμε φτάσει να π ιστεύουμε ότι είμαστε π αντ