κομπαρσοι

   Σήμερα μου ζήτησε η μητέρα μου να καθαρίσω το δωμάτιό μου. Να κάνω ένα ξεσκαρτάρισμα και να δω ποια παιχνίδια δε χρειάζομαι πια ώστε να τα πετάξουμε. Μπήκα στο δωμάτιο με ένα σφίξιμο στο στομάχι και κοίταξα τριγύρω.    Είδα τα μικρά μου στρατιωτάκια, στη ντουλάπα απέναντι από το κρεβάτι μου. Τα κοιτάζω πάντα πριν κοιμηθώ και ξέρω πως με κρατάνε ασφαλή, δεν μπορώ να τα πετάξω αυτά.. Είδα το πλαστικό ιστιοφόρο που μου πήρες με αφορμή ένα αστείο που έκανα στη θάλασσα. Κάθε βράδυ με ταξιδεύει σε χώρες ξένες και μέρη αχαρτογράφητα, δεν μπορώ να το πετάξω αυτό.. Είδα το μικρό, κίτρινο, κουρδιστό αυτοκινητάκι που μου είχες δώσει στο δημοτικό. Μου θυμίζει εκείνες τις πιο απλές, πιο αθώες εποχές, δεν μπορώ να το πετάξω αυτό..                                                Τα ράφια μου είναι γεμάτα με κάθε λογής παιχνίδια. Έχω μια μινιατούρα του wall - e που μου φάνηκε τόσο θλιμμένη ώστε έψαξα σε πέντε παιχνιδοπωλεία για να βρω μία ίδια της eve να του κάνει παρέα.  Έχω αυτή τ

   Δεν ξέρω αν είναι καλό να παριστάνω τη ζωή στο καλούπι της δικιάς μου εικόνας, γι' αυτό αποφάσισα να ελευθερώσω την εικόνα αυτή από τα δεσμά του μυαλού μου και μετά να φτιάξω άλλη, ή και καμία, δεν ξέρω. Μα τώρα νομίζω πως η ζωή μου είναι ένα τρένο, με επιβάτες που δε γνωρίζουν σε ποια στάση θα κατέβουν. Στο βαγόνι που μπήκα τυχαία υπήρχαν ήδη άνθρωποι, έπειτα ήρθαν άλλοι. Κάποιοι πέρασαν ξυστά μου, κάποιοι κάτσαν δίπλα μου. Κι όταν μια θέση άδειαζε, καμιά φορά ξεβολευόμουν και καθόμουν δίπλα σε ανθρώπους που εγώ επέλεγα. Άλλοι δεν μπήκαν ποτέ στο βαγόνι μου και άλλοι μου πάτησαν το πόδι μα συγγνώμη δε μου ζήτησαν. Με πολλούς ανταλλάξαμε βλέμματα μα κατέβηκαν σε διαφορετική στάση και με λίγους θα φτάσω μαζί μέχρι το τέρμα. Μπορεί και με πολλούς. Δεν ξέρω.    Πάντα με τραβούσαν σαν μαγνήτης τα άδεια καθίσματα δίπλα από περίεργους ανθρώπους. Κάτι θα είχαν πάνω τους, ίσως ένα βιβλίο που μιλούσε για επαναστάσεις την ώρα που όλοι στήριζαν το πιγούνι τους στην παλάμη του δεξιού