Οι άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας σαν να βρίσκονται σε λούνα παρκ. Κάποιες φορές πληρώνουν ένα τίμημα -μικρό ή μεγάλο- για να τους επιτραπεί η είσοδος. Στην αρχή, είναι πάντα ενθουσιασμένοι και ανυπομονούν να δοκιμάσουν τα διασκεδαστικά και πρωτότυπα παιχνίδια. Κάποιοι απ’ αυτούς προχωρούν βαθιά μέσα στο λούνα παρκ, γνωρίζουν τα πιο κρυφά μυστικά του, κι αυτό τους κάνει να το αγαπήσουν. Έτσι, όχι μόνο μένουν εκεί, όσο περισσότερο γίνεται, αλλά το επισκέπτονται και όσο πιο συχνά μπορούν. Άλλοι, όμως, είτε κουράζονται γρήγορα, είτε φοβούνται υπερβολικά από τις εκπλήξεις στο «Σπιτάκι του Τρόμου» και αποχωρούν πριν δύσει ο ήλιος.
Εσύ, όμως, ΜΕΙΝΕ. Ναι, σ’ εσένα μιλάω γνωστέ/άγνωστε φίλε. Εσένα που περπατήσαμε μαζί ένα βράδυ καλοκαιριού στην Πλάκα, που γυρίσαμε τις Κυκλάδες, που βγάλαμε φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη στο Σύνταγμα τα Χριστούγεννα, που συναντηθήκαμε τυχαία μα δε μιλήσαμε ποτέ. Εσένα που αγαπώ κι εσένα που δεν έχω αγαπήσει ακόμα. Όποιος κι αν είσαι, όποια σημαντική θέση κι αν κατέχεις στην καθημερινότητα που έχω επιλέξει, σου ζητάω να μείνεις εκεί που είσαι, ο, τι κι αν συμβεί.
Το ξέρω πως είναι δύσκολο και κουραστικό, το ξέρω πως θα δεις κομμάτια μου που δε θα σου αρέσουν. Το ξέρω πως εύκολα μπορείς να βρεις κάτι πιο καινούριο και πιο ξεκούραστο – τουλάχιστον στην αρχή. Σου υπόσχομαι, όμως, πως πίσω από την πολύχρωμη και κάπως ασαφή εμφάνιση δεν κρύβεται μόνο το σκοτεινό γκρίζο των βροχερών σύννεφων αλλά και το απόλυτο λευκό του πρωινού ουρανού. Κάτω από τα ιλιγγιώδη τρενάκια και τις επιβλητικές ρόδες θα συναντήσεις θαύματα, μικρά και καθημερινά. Και το καλύτερο απ’ όλα, έχεις το δικαίωμα να επέμβεις στο λούνα παρκ, όχι να το αλλάξεις, αλλά να προσθέσεις τα δικά σου σχέδια και ιδέες.
Κι αν θέλεις όντως να φύγεις, μη μου πεις το γιατί. Δε θέλω να ακούσω για άλλη μία φορά σε τι έφταιξα. Κουράστηκα να προσαρμόζομαι και να αναδιαρθρώνω το λούνα παρκ μου ανάλογα με τις επιθυμίες και τους φόβους των άλλων. Πες μου απλά ότι δεν ταίριαξα στο παζλ της ζωής σου και μετά φύγε, σαν να μην υπήρξα ποτέ κομμάτι του. Κι αν κάποτε νιώσεις την παρόρμηση να έρθεις να με δεις, μην το κάνεις. Δεν έχω ανάγκη εκείνους που εμφανίζονται μία φορά το μήνα και κάνουν ρημαδιό την καρδιά και το μυαλό μου. Χρειάζομαι εκείνα τα κομμάτια με τις σκληρές γωνίες και τις απότομες καμπύλες που κουμπώνουν τέλεια στο δικό μου παζλ. Εκείνους τους ανθρώπους που μένουν, και υπο-μένουν, και επι-μένουν.
shadeslayer
Μεγάλο ταλέντο
ΑπάντησηΔιαγραφή