Μπαίνω στο λεωφορείο
για να πάω στο μάθημα. Διασχίζουμε τον παραλιακό δρόμο. Κάθε φορά κοιτάζω τη
θάλασσα. Όποτε είναι ήρεμη και ηλιόλουστη χαμογελάω γιατί σκέφτομαι τα
καλοκαίρια. Καλοκαίρια που έφυγαν και καλοκαίρια που έρχονται. Και όλα μαζί
σας.. Μου λείπετε ρε βλαμμένα! Ρέθυμνο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Ουψάλα κι
ανάμεσα η απόσταση. Βγάζω το χέρι μου από την τσέπη και τι να δω; Χρώματα. Όχι
όλα τα χρώματα, αλλά τα πιο αγαπημένα μου.
Λοιπόν.. Έχω ένα κόκκινο. Ένα κόκκινο, το οποίο όταν γελάει γέρνει το κεφάλι του πίσω, φοράει σχεδόν πάντα έντονο κραγιόν, διαβάζει για τα μιτοχόνδρια με αισθησιακή φωνή, έχει την τρέλα ηθοποιού και χωρίζει σε μια γέφυρα. Έχω κι ένα καφέ, το οποίο χάνεται εύκολα, συνήθως κάθεται κάτω, χρησιμοποιεί το ποδήλατό του, την σως στο σουβλάκι την λέει ζουμί, πέφτει μπροστά στον γκόμενο το πρώτο λεπτό του ραντεβού, πιάνει τα μαλλιά του με ένα μαντήλι που δεν μου αρέσει καθόλου και του αρέσει να παίζει πιάνο. Για να δω.. Έχω ένα πράσινο κυπαρρισί, το οποίο έχει ομπρέλα που την έχει βρέξει νερό Αγγλίας, έχει έναν γαλαξία για κινητό, κάνει πρόταση γάμου στη Ζουγανέλη, δεν μοιράζεται το φαγητό του, είναι έτοιμος γιατρός και ξέρει το χορευτικό του “Party Rock” των LMFAO. Τι άλλο έχω; Να κι ένα μπορντό.. Το μπορντό αυτό έχει μανία με τα δαχτυλίδια, αφού λούσει τα μαλλιά του τα πλέκει, πίνει πάντα teacher’s με ένα παγάκι, καβατζώνει αναπτήρες κι ας μην το παραδέχεται, δεν αντέχει τον ήχο της τσίχλας όταν την μασάμε και έχει κάνει συμβόλαιο με τον παιδικό της έρωτα. Το τελευταίο χρώμα που κρατάω είναι ένα μπλε. Όχι ένα συνηθισμένο μπλε, ένα ηλεκτρίκ. Αυτό το μπλε είναι πολύ φίλος με τον Μαραβέγια και του δανείζεται τα πουκάμισα, είναι συνάδελφος της Μποφίλιου, βρίσκεις στο σακίδιό του και τον “Ιστορικό Υλισμό” του Gramsci, αλλά και την Lifo, συνδυάζει Χατζηδάκη-Καρρά, Αγγελόπουλο-Παπακαλιάτη, καίει το γράμμα ερωτικής εξομολόγησης μπροστά στην κοπέλα που του το επέστρεψε, βάζει το ποτό στην τσέπη του πουκάμισου για να χορεύει πιο εύκολα και ξυπνάει σε άγνωστα σπίτια στην Πλάκα.
Κάν’ το κι εσύ αυτό. Ψάξε στην τσέπη σου και δες τι χρώματα έχεις. Σκέψου τι σημαίνει για σένα το καθένα από αυτά. Αλλά μην το κάνεις χρησιμοποιώντας επίθετα. Όχι. Σκέψου τέτοια μικρά πραγματάκια που χαρακτηρίζουν το καθένα. Μόλις έφτασα και πρέπει να κατέβω. Βάζω τα χρώματα πίσω στην τσέπη μου. Δεν θα τα αφήσω να φύγουν, γιατί είναι τα χρώματα στο λευκό μου. Όσο κι αν με πολεμάει η απόσταση, εγώ θα τα κρατήσω εδώ, στην τσέπη μου…
Λοιπόν.. Έχω ένα κόκκινο. Ένα κόκκινο, το οποίο όταν γελάει γέρνει το κεφάλι του πίσω, φοράει σχεδόν πάντα έντονο κραγιόν, διαβάζει για τα μιτοχόνδρια με αισθησιακή φωνή, έχει την τρέλα ηθοποιού και χωρίζει σε μια γέφυρα. Έχω κι ένα καφέ, το οποίο χάνεται εύκολα, συνήθως κάθεται κάτω, χρησιμοποιεί το ποδήλατό του, την σως στο σουβλάκι την λέει ζουμί, πέφτει μπροστά στον γκόμενο το πρώτο λεπτό του ραντεβού, πιάνει τα μαλλιά του με ένα μαντήλι που δεν μου αρέσει καθόλου και του αρέσει να παίζει πιάνο. Για να δω.. Έχω ένα πράσινο κυπαρρισί, το οποίο έχει ομπρέλα που την έχει βρέξει νερό Αγγλίας, έχει έναν γαλαξία για κινητό, κάνει πρόταση γάμου στη Ζουγανέλη, δεν μοιράζεται το φαγητό του, είναι έτοιμος γιατρός και ξέρει το χορευτικό του “Party Rock” των LMFAO. Τι άλλο έχω; Να κι ένα μπορντό.. Το μπορντό αυτό έχει μανία με τα δαχτυλίδια, αφού λούσει τα μαλλιά του τα πλέκει, πίνει πάντα teacher’s με ένα παγάκι, καβατζώνει αναπτήρες κι ας μην το παραδέχεται, δεν αντέχει τον ήχο της τσίχλας όταν την μασάμε και έχει κάνει συμβόλαιο με τον παιδικό της έρωτα. Το τελευταίο χρώμα που κρατάω είναι ένα μπλε. Όχι ένα συνηθισμένο μπλε, ένα ηλεκτρίκ. Αυτό το μπλε είναι πολύ φίλος με τον Μαραβέγια και του δανείζεται τα πουκάμισα, είναι συνάδελφος της Μποφίλιου, βρίσκεις στο σακίδιό του και τον “Ιστορικό Υλισμό” του Gramsci, αλλά και την Lifo, συνδυάζει Χατζηδάκη-Καρρά, Αγγελόπουλο-Παπακαλιάτη, καίει το γράμμα ερωτικής εξομολόγησης μπροστά στην κοπέλα που του το επέστρεψε, βάζει το ποτό στην τσέπη του πουκάμισου για να χορεύει πιο εύκολα και ξυπνάει σε άγνωστα σπίτια στην Πλάκα.
Κάν’ το κι εσύ αυτό. Ψάξε στην τσέπη σου και δες τι χρώματα έχεις. Σκέψου τι σημαίνει για σένα το καθένα από αυτά. Αλλά μην το κάνεις χρησιμοποιώντας επίθετα. Όχι. Σκέψου τέτοια μικρά πραγματάκια που χαρακτηρίζουν το καθένα. Μόλις έφτασα και πρέπει να κατέβω. Βάζω τα χρώματα πίσω στην τσέπη μου. Δεν θα τα αφήσω να φύγουν, γιατί είναι τα χρώματα στο λευκό μου. Όσο κι αν με πολεμάει η απόσταση, εγώ θα τα κρατήσω εδώ, στην τσέπη μου…
lucy in the sky with diamonds
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου