Επανάσταση εθνική, ελληνική, πολιτιστική, επανάσταση στην τέχνη, στον κόσμο του πνεύματος… Πόσο εύκολα και συχνά χρησιμοποιούμε τελικά αυτή τη λέξη… Εντούτοις, κανείς δεν γνωρίζει στο πετσί του τι σημαίνει. Λένε ότι σημαίνει τη θεμελιώδη μεταβολή κάποιας οποιαδήποτε καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Δεν ξέρω για σας, αλλά σε μένα ακούγεται αρκετά σοβαρή υπόθεση.
Αφού όμως είναι τόσο σοβαρή υπόθεση, ποιόν ορίζουμε επαναστάτη; Ακούμε για τον Τσε και τα σοβιέτ, για τον Αλιέντε, αλλά και για τον Κολοκοτρώνη… Μα και το Αριέλ επανάσταση δεν κάνει; Μάλλον η έννοια είναι υπερβολικά σχετική…
Για μένα, φίλες και φίλοι, επαναστάτης είναι αυτός που πατώντας γερά στα πόδια του και τα πιστεύω του, κάνει τον κόσμο καλύτερο. Αυτός που απαρνιέται εξ ορισμού τον κόσμο στον οποίο ζει και με κάθε του πράξη συμβάλλει στη βαθμιαία αλλαγή του, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, να αυτοκαθίσταται ‘’άπολις’’ στον κόσμο που έχουν χτίσει άλλοι γι’
αυτόν. Και αλήθεια, αμφιβάλλω αν ξέρω αρκετούς επαναστάτες. Ίσως και όντως να μην έχουν τίποτα να φοβηθούν οι κυβερνήσεις…
Και οι αριστερές συλλογικότητες, θα αναρωτηθείτε, τι είναι; Η πόλη των απολιδών θα έλεγα… Εξετάζοντας το θέμα πλήρως θεωρητικά, στόχος κάθε μιας από αυτές, είναι η διάπλαση συνειδήσεων, η προετοιμασία του εδάφους για την αλλαγή, τη μεγάλη επανάσταση… Καθένα από τα μέλη της, οφείλει να έχει πλήρη συνείδηση του βάρους της ένταξής του σε αυτή, έχοντας ενστερνιστεί πλήρως και μετά από ώριμη σκέψη, τα ιδεώδη που αντίκεινται στην κοινωνία που έχει μάθει να ζει, σεβόμενο την ίδια της την ύπαρξη και τη σημασία του σκοπού της. Η αφοσίωση κάθε μέλους σε ένα πραγματικά δύσκολο έργο λοιπόν, σε επίπεδο θυσίας ποιότητας ζωής στο βωμό ενός αγαθού κινήματος, αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για την επιβίωση της συλλογικότητας με τους όρους που είχε και κατά την ίδρυσή της.
Πολλοί θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν από φασιστικό μέχρι ελιτιστικό, αλλά υποχρέωση αυτής της ‘’πόλης’’ που προσεγγίζουμε, είναι ο έλεγχος της ‘’ποιότητας’’ τον μελών της. Το άτομο τείνει να διαφθείρεται, αλλά και να παρασύρεται συνεχώς, θέτοντας σε κίνδυνο το ίδιο το κίνημα που αυτοκαταδικάζεται είτε σε αποτυχία, είτε σε βραχυπρόθεσμη επιβίωση.
Συνεπώς, θέτω το ζήτημα της προσέγγισης νέων μελών στο προσκήνιο. Πώς μπορεί να χρησιμοποιεί κανείς πρακτικές προσέγγισης μέσω συναισθηματικών δεσμών, αλλά και να αποδέχεται την στυγνή πλύση εγκεφάλου ως μέρος της καθημερινότητας της πολιτικής; Ας θεωρηθεί ουτοπικό, αλλά δεν έχει σημασία ο αριθμός των επαναστατών σε μία σαπισμένη κοινωνία, αλλά η ωριμότητα με την οποία έκαναν την επιλογή να σταθούν απέναντι στο σύστημα που τους γέννησε. Τα άτομα θα πρέπει να αφήνονται ελεύθερα να αποφασίσουν εν πλήρη συνείδηση την πολιτική δράση. Οι πραγματικοί αριστεροί θα ξέρουν από μόνοι τους που να απευθυνθούν, δε θα περιμένουν να τους ψάξεις…
Και για όσους αναρωτιούνται τι είναι σωστό, κατά τον συγγραφέα του κειμένου πάντα, να κάνει μια συλλογικότητα, όταν συνειδητοποιείσει, ότι κάποιο μέλος της δεν είναι πλήρως αφοσιωμένο σε αυτή και τα ιδεολογήματά της, ε ναι, θα χρειαστεί να το απομακρύνει…
Κλείνω ξεκαθαρίζοντας, ότι το κείμενο αυτό είναι πλήρως θεωρητικό και καμία σχέση δεν έχει με την καθημερινή πολιτική πρακτική. Φυσικά, ούτε και τον ίδιο μου τον εαυτό δεν βάζω στους επαναστάτες που περιγράφω.
δικηγοράκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου