-Πότε γεννήθηκε και ποια είναι η
οικογένειά του; Ο Τζέημς Ντάγκλας Μόρισον γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1943 στην πόλη
Melbourne της Φλόριντα των ΗΠΑ. Μητέρα του ήταν η Κλάρα και πατέρας του ο Στήβ
(Μόρισον), ο οποίος ήταν ναύαρχος, ένα επάγγελμα που στερούσε σ΄αυτόν και στην
υπόλοιπη οικογένεια την δυνατότητα να εγκατασταθούν μόνιμα σ' ένα σπίτι. Τα
ταξίδια του τον απομάκρυναν για κάμποσο καιρό από την γυναίκα και τα παιδιά
του. Επομένως , είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πόσο πολυτάραχη ήταν η παιδική
ηλικία του Τζιμ. Α! Είχε, επίσης, και δύο αδέλφια, τον Άντυ και την Αν. Οι
γονείς τους είχαν συμφωνήσει ότι η χρήση βίας για την επιβολή πειθαρχίας δεν
ήταν ο κατάλληλος τρόπος και έτσι ακολούθησαν έναν άλλο... Τα μπινελίκια! Και
μέχρι να φτάσουν, μάλιστα, τα παιδιά να χτυπιούνται από τα κλάματα.
-Μία παιδική εμπειρία: Κάποτε στην διάρκεια ενός ταξιδιού της φαμίλιας με αυτοκίνητο και κατεύθυνση τη Σάντε Φε συνέβη κάτι που ο ίδιος ο Lizard King χαρακτήρισε ως ''την πιο σημαντική στιγμή της ζωής του''. Σε κάποιο σημείο του δρόμου είχε ανατραπεί ένα φορτηγό και δίπλα του βρίσκονταν ετοιμοθάνατοι Ινδιάνοι Πουέμπλο. Ο Τζιμ φώναζε κλαίγοντας ''θέλω να βοηθήσω , θέλω να βοηθήσω...''. Αρκετό καιρό μετά ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η ψυχή ενός Ινδιάνου που πέθανε μεταφέρθηκε στο δικό του σώμα. Με αφορμή το συμβάν αυτό εμπνεύστηκε πολύ αργότερα το ''Peace Frog'':
There's blood in the streets, it's up to my ankles
She came
Blood in the streets, it's up to my knee
She came
Blood in the streets in the town of Chicago
She came
Blood on the rise, it's following me
Think about the break of day
She came and then she drove away
Sunlight in her hair
She came
Blood in the streets runs a river of sadness
She came
Blood in the streets it's up to my thigh
She came
Yeah the river runs red down the legs of a city
She came
The women are crying red rivers of weepin'
She came into town and then she drove away
Sunlight in her hair
Indians scattered on dawn's highway bleeding
Ghosts crowd the young child's fragile eggshell mind
Blood in the streets in the town of New Haven
Blood stains the roofs and the palm trees of Venice
Blood in my love in the terrible summer
Bloody red sun of Phantastic L.A.
Blood screams her brain as they chop off her fingers
Blood will be born in the birth of a nation
Blood is the rose of mysterious union
There's blood in the streets, it's up to my ankles
Blood in the streets, it's up to my knee
Blood in the streets in the town of Chicago
Blood on the rise, it's following me
-Πώς ήταν ο έφηβος; Στην εφηβεία του
άρχισε να διακρίνεται η διαφορετικότητά του και οι παραξενιές του. Γινόταν πιο
λεπτός και πιο περίεργος. Τα κακόγουστα αστεία, που είχαν ως στόχο την κοινή
αποδοχή και το ενδιαφέρον του κόσμου, ήταν ένα από τα χόμπι του. Όταν οι
μπάτσοι τον πέταξαν έξω από το Alameda Theatre, επειδή έκανε χαμό, τους είπε:
''Για δείξτε μου τις ταυτότητές σας''. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή... Ζωγράφιζε
και συνήθιζε να γράφει ραδιοφωνικά σποτ και να κάνει σκίτσα με σεξουαλικό
περιεχόμενο. Του άρεσε η λογοτεχνία και η ποίηση. Άκουγε συνεχώς τους δίσκους
του Oscar Brand. Όλοι οι συνομήλικοί του προσπαθούσαν να τον προσεγγίσουν. Είχε
αρχίσει να έχει σχέση με κοπέλες και είμαι σίγουρος ότι με τα πειράγματά του τις
έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση! Οι επιδόσεις του στο σχολείο ήταν αρκετά
ικανοποιητικές συγκριτικά με την προσπάθεια που κατέβαλε. Τρελαινόταν με τα
έργα του Φρειδερίκου Νίτσε, διάβαζε συστηματικά τον συμβολιστή ποιητή Αρθούρο
Ρεμπώ και πολλά-πολλά άλλα... Έγραφε και ο ίδιος ποιήματα. Πολλά απ' αυτά είχαν
σχέση με τον θάνατο και το νερό και πολλά απ' αυτά θα αποτελούσαν υλικό για
τους στίχους των ''Doors'', όπως το ''Horse latitudes'':
When the
still sea conspires an armor
And her
sullen and aborted
Currents
breed tiny monsters,
True
sailing is dead.
Awkward
instant
And the
first animal is jettisoned
Legs furiously
pumping
Their stiff
green gallop,
And heads
bob up
Poise
Delicate
Pause
Consent
In mute
nostril agony
Carefully
refined
And sealed
over.
-Ποιες ήταν οι πανεπιστημιακές του
σπουδές; Αρχικά,
παρακολούθησε μαθήματα στο St. Petersburg Junior College. Αργότερα αποφάσισε να
πάει στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, όπου συγκατοίκησε με τον Τζορτζ Γκριρ.
Έκατσε περίπου ένα χρόνο, απογοητεύτηκε, όμως, πάλι, και πήγε στο UCLA. Εκεί
τελείωσε τις προπτυχιακές του σπουδές. Ο κύριος Μόρισον αρχίζει τα μεθύσια,
εκνευρίζει τους συγκάτοικούς του στα λεωφορεία με τα πειράγματά του και αποκτά
επαφή με τον κινηματογράφο και το θέατρο. Σκηνοθετεί και μια ταινία στο UCLA, η
οποία θα καταλήξει σε μεγάλη αποτυχία και τελικά ο Τζιμ θα πληγωθεί. Ως
φοιτητής ζει μία όχι και τόσο ήρεμη ζωή...
-Ποιοί είναι οι ''Doors'' και ποια είναι τα πρώτα τους
βήματα; Ο Τζιμ γνωρίζει τον Ρέη Μάνζαρεκ μέσω ενός κοινού
φίλου, του Τζον Ντεμπέλα. Η ενασχόληση με τον κινηματογράφο είναι αυτή που τους
φέρνει ακόμη πιο κοντά. Στον Τζιμ αρέσει πολύ η μουσική που παίζει ο Ρέη με την
μπάντα του (''Rick and the Ravens''). Σε συζήτηση με τον φίλο του Σαμ Κίμαν , ο
Τζιμ φαντάζεται τη δημιουργία ενός συγκροτήματος με το όνομα φυσικά ''Doors'',
το οποίο είχε εμπνευστεί από το μυθιστόρημα ''The Doors of Perception''.
Κάποτε, καθισμένος στην άμμο της Venice Beach και παρατηρώντας ένα μαύρο κορίτσι να τον πλησιάζει, γράφει το
''Hello, I love you''...
Hello, I love you
Won't you
tell me your name?
Hello, I
love you
Let me jump
in your game...
Λίγο καιρό μετά ο Μόρισον συναντά στην
παραλία τον Ρέη και του δείχνει τους στίχους του. Ο Ρέη διαβάζει τον πρώτο
στίχο από το ''Moonlight Drive''.
Let's swim
to the moon, uh huh
Let's climb
through the tide
Penetrate
the evenin' that the
City sleeps
to hide...
Μόλις τελειώνει του λέει: ''Να με πάρει ο
διάβολος αν δεν είναι οι φοβερότεροι στίχοι που έχω ακούσει. Φτιάχνουμε ένα
συγκρότημα ροκ και βγάζουμε ένα εκατομμύριο δολάρια''.
Ο Τζιμ του απαντάει:''Ακριβώς αυτό είχα
στο μυαλό μου κι εγώ''.
Έπειτα έρχεται και ο ντράμερ Τζων Ντέσμορ,
γνωστός του Ρέη από τα μαθήματα διαλογισμού που παρακολουθούσε... Ο τύπος
αυτός, λοιπόν, παίζει ντραμς από τα δώδεκά του και έχει ασχοληθεί με την τζαζ.
Έπαιζαν και τα αδέρφια του Ρέη. Σύντομα, όμως, ο ένας τα παράτησε και ο άλλος
αντικαταστάθηκε από τον κιθαρίστα Ρόμπι Κρίγκερ, γνωστός και αυτός του Ρέη από
τα μαθήματα διαλογισμού. Ο Ρόμπτι ήταν ο μικρότερος σε ηλικία.
Τον πρώτο καιρό τα πράγματα ήταν πολύ
δύσκολα για τους ''Doors''. Ένα συμβόλαιο είχαν υπογράψει με μία δισκογραφική,
όμως μετά τίποτα. Δεν τους ήθελαν στα clubs, γιατί έβριζαν πολύ... Ειδικά όταν
έπαιζαν το ''The End''.
...The
killer awoke before dawn, he put his boots on
He took a
face from the ancient gallery
And he
walked on down the hall
He went
into the room where his sister lived, and then he
Paid a
visit to his brother, and then he
He walked
on down the hall, and
And he came
to a door and he looked inside
Father, yes
son, I want to kill you
Mother I
want to fuck you...
...This is
the end
Beautiful
friend
This is the
end
My only friend,
the end...
Ευτυχώς κάποια στιγμή όλα άρχισαν να
παίρνουν τον δρόμο τους. Έπαιζαν σε συναυλίες και είχαν αρχίσει να κάνουν
αισθητή την παρουσία τους. Κάτι γινόταν... Ώσπου το ''Light My Fire'' τους
ανέβασε εκεί που τους άξιζε (1967)!
You know that it would be untrue
You know
that I would be a liar
If I was to
say to you
Girl, we
couldn't get much higher
Come on
baby, light my fire
Come on
baby, light my fire
Try to set
the night on fire
The time to
hesitate is through
No time to
wallow in the mire
Try now we
can only lose
And our
love become a funeral pyre
Come on
baby, light my fire
Come on
baby, light my fire
Try to set
the night on fire, yeah
Τα υπόλοιπα λίγο-πολύ τα ξέρετε. Γίνονται
πασίγνωστοι. Κάνουν τεράστιες συναυλίες και ο Τζιμ μετατρέπεται σε θρύλο της
ροκ μουσικής. Έτσι απλά. Δεν έλειπαν, βέβαια, και τα μπλεξίματα (π.χ. τα
δικαστήρια μετά από μια συναυλία στο Μαϊάμι, την 1η Μαρτίου 1969, ή η
συκοφάντησή του συγκροτήματος από τα ΜΜΕ), όμως, τώρα, για ποιον δίσκο ή για
ποιο κομμάτι μπορούμε να μιλήσουμε; Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, ότι 42 χρόνια
μετά τον θάνατο του Μόρισον το όνομά του ακούγεται τόσο δυνατά ...
''People
are strange''
People are
strange when you're a stranger
Faces look
ugly when you're alone
Women seem
wicked when you're unwanted
Streets are
uneven when you're down
When you're
strange
Faces come
out of the rain
When you're
strange
No one
remembers your name
When you're
strange
When you're
strange
When you're
strange
...
-Το τέλος του: Είναι πια 1971 και ο Τζιμ βρίσκεται στο Παρίσι με την Πάμελα (μία από τις πολλές γυναίκες του, αλλά η πιο σημαντική γι' αυτόν). Στις 2 Ιουλίου, τη νύχτα, δειπνεί σιωπηλός με την Πάμελα και τον φίλο του Άλαν και έπειτα στέλνει μία επιστολή στον εκδότη του σχετικά με την συλλογή των ποιημάτων του: ''The Lords and the New Creatures''. Αφού συνόδεψε την Πάμελα μέχρι το σπίτι υποτίθεται ότι πήγε να δει την ταινία ''Pursued''. Κανείς δεν ξέρει αν όντως πήγε. Οι απόψεις σχετικά με τον θάνατό του είναι πολλές και αυτό διότι δεν έγινε ποτέ αυτοψία. Όλοι έχουμε ακούσει για τις καταχρήσεις του Τζιμ. Ιδιαίτερα με το αλκοόλ. Ε, και με το χασίς, και με το LSD, και με την κόκα... Η κοινώς αποδεχτή εκδοχή θέλει τον Τζιμ να πέθανε απο υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία μπέρδεψε με κοκαΐνη, και να βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του διαμερίσματός του από την Πάμελα κάποια ώρα μετά τα μεσάνυχτα στις 3 Ιουλίου (1971). Μία άλλη υποστηρίζει ότι τον ''φάγανε''... Ενώ, μία άλλη εξηγεί ότι ο Τζιμ δεν πέθανε και πως το βράδυ εκείνο τον είδαν να κατευθύνεται προς το αεροδρόμιο. Οι φίλοι του εκτιμούν ότι ένας ''ψεύτικος θάνατος'' θα ταίριαζε απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του και ότι με την βοήθεια της Πάμελα δεν θα ήταν απίθανη η πραγματοποίησή του. Ένα άτομο θα μπορούσε, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, η Πάμελα. Όμως και αυτή πέθανε τρία χρόνια αργότερα από υπερβολική δόση ηρωίνης. Επομένως, η αλήθεια δεν πρόκειται να γίνει γνωστή ποτέ...
O Jim Morrison ενταφιάστηκε στο
νεκροταφείο Père Lachaise στο ανατολικό Παρίσι. Στον τάφο του
υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει με αρχαία ελληνικά « ΚΑΤΑ ΤΟΝ
ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ» .
Είχα την τύχη να ακούσω για πρώτη φορά
''Doors'' σε ηλικία 6 ετών και όμως αρκετά χρόνια μετά δεν έχω καταφέρει να
λύσω τον γρίφο ''Τζιμ Μόρισον''. Δεν ξέρω αν πέθανε ή όχι και δεν με
ενδιαφέρει. Προσωπικά πιστεύω ότι ο Τζιμ δεν ήταν μονάχα ένας χαρισματικός
τραγουδιστής. Ήταν μία ιδιοφυΐα, ένας πραγματικός επαναστάτης. Πρωτοπόρος μέχρι
σήμερα. Τράβηξε τον δρόμο του παραμένοντας πιστός στις ιδέες του μέχρι το
τέλος...
Τις περισσότερες πληροφορίες τις πήρα από
ένα βιβλίο που έτυχε να διαβάσω το καλοκαίρι (''Τζιμ Μόρισον: Η ζωή και τα
τραγούδια του'') και από γεγονότα που έχω πληροφορηθεί και έχω επιβεβαιώσει.
Δημήτρης Φρανκ (ο συντηρητικός)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου