Συμβαίνει καμιά φορά και ο εαυτός σου σε μπερδεύει. Ξέρεις πώς έχουν τα πράγματα, ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Κι όμως το βράδυ πριν κοιμηθείς, εξετάζεις κάθε πιθανό σενάριο. Ψάχνεις για εκείνο το σενάριο, το λίγο πιο πιθανό από τα υπόλοιπα, στο οποίο τελικά θα προσπαθήσεις να πιστέψεις. Ίσως είναι επειδή φοβάσαι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Ίσως επειδή εκ φύσεως ψάχνουμε το ιδανικό. Μα το πρωί που ξυπνάς παραδέχεσαι πως δεν θα αλλάξει τίποτα. Και τα βάζεις με τον εαυτό και τα ανούσια σενάρια του. Αλλά ξέρεις ήδη ότι και το επόμενο βράδυ το ίδιο θα κάνεις.
Όταν μιλάς με φίλους, ή ακόμα και όταν σκέφτεσαι μόνος σου, είσαι σίγουρος για το τι θα γίνει. Ξέρεις πως κανένα από τα σενάρια σου δεν θα υλοποιηθεί. Μα εσύ ήσουν πάντα αισιόδοξος, τώρα γιατί έτσι; Τώρα ο αισιόδοξος εαυτός σου σου μιλάει μόνο το βράδυ.
Και εσύ που ποτέ δεν μπορούσες την ποίηση πέφτεις σε εκείνο το ποίημα που λέει “κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμα ελπίζουν”. Και αναρωτιέσαι: τι γίνεται με έμενα που ελπίζω μόνο τα βράδια;
-sub specie aetarnitatis
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου