νόμος και τάξη

  ‘’Θα χρησιμοποιήσουμε κάθε νόμιμο μέσο για την διατήρηση της τάξης’’, ‘’δεν θα επιτρέψουμε την καταστρατήγηση των δημοκρατικών θεσμών’’, ‘’θα προστατέψουμε τη δημοκρατία’’… Σε κάθε μέσο μαζικής ενημέρωσης, επαναλαμβάνονται από κυβερνητικούς κύκλους τέτοια λόγια σχεδόν καθημερινά. Είτε μιλάμε για την κατάσταση στα πανεπιστήμια, είτε για την επικείμενη εκλογή προέδρου της δημοκρατίας που θα καθορίσει την πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης, είτε για οποιοδήποτε άλλο σημαντικό ζήτημα της πολιτικής επικαιρότητας, η καραμέλα της δημοκρατίας και της νομιμότητας, κυκλοφορεί περισσότερο από ποτέ. Γιατί όμως να γίνεται αυτή η συνειδητή επιλογή;

  

  Εγώ νόμιζα ότι η δημοκρατία δεν διαπραγματεύεται. Δεν αφήνει περιθώρια διαφορετικής προσέγγισής της, από τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Νόμιζα ότι οι νόμοι προήλθαν μέσα απ’ την πράξη και το ηθικό αίσθημα και πως δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνει η κυβέρνηση ότι δρα σύμφωνα με τους νόμους. Μεγάλωσα μαθαίνοντας στο σχολείο ότι ο φιλελευθερισμός είναι μια όμορφη λέξη, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κεκτημένα της γαλλικής επανάστασης και η δημοκρατία και η νομιμότητα είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες.

  

  Να που ο κόσμος που μας μάθαιναν στο σχολείο καταρρέει τελικά. Ανεξάρτητα από τις προσωπικές απόψεις του καθενός από εμάς, το άγχος ‘’πιπιλίσματος’’ του νόμιμου και του δημοκρατικού, προδίδει μια απέλπιδα προσπάθεια να καλυφθούν πράξεις που παλιότερα δεν θα γίνονταν ανεκτές απ’ την κοινωνία. Αναζητείται κοινωνικό έρεισμα, με αποτέλεσμα ο ολοκληρωτισμός να βαφτίζεται δημοκρατία και η πλήρης καταπάτηση του φυσικού δικαίου, τήρηση των νόμων. Η φιλελεύθερη κυβέρνηση επικαλείται λοιπόν την νομιμότητα απέναντι στην κοινή γνώμη, ‘’ξεχνώντας’’ να αναφέρει ότι στον φιλελευθερισμό ανήκει και η θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου, σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να λύσουν το συμβόλαιο, όταν ο ηγεμόνας υπερβαίνει τα όρια της εξουσίας του.

  

  Ως αποτέλεσμα, ο καθένας σίγουρα έχει το δικαίωμα να πάρει οποιαδήποτε θέση απέναντι στην πολιτική επικαιρότητα, αλλά η νομιμότητα και η δημοκρατία, σίγουρα δεν αποτελούν πλέον δικαιολογία για πολιτικές επιλογές. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι νόμοι δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της εκάστοτε πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας. Δεν δημιουργούνται από μια αυθεντία που γνωρίζει πώς θα θέσει τα ιδανικά πλαίσια, μέσα στα οποία εμείς θα ζούμε καλύτερα. Εκφράζουν πολιτικές επιλογές, στα όρια του κοινωνικά ανεκτού. Τέλος, όσον αφορά στην επίκληση της δημοκρατίας, πιστεύω πως τα λέει όλα το γεγονός ότι πραγματική λαϊκή κυριαρχία, υφίσταται μόνο σε περιόδους εκλογών, που ακόμη και τότε βέβαια υπάρχει και η έντονη επιρροή των ΜΜΕ. Οι δημοκρατικοί θεσμοί που ακούτε να επικαλούνται οι διάφοροι υπουργοί, είναι μόνο οι γραπτοί(στο σύνταγμα), ενώ η πραγματική δημοκρατία είναι άγραφη…

Υ.Γ.: ας διατηρηθούμε κριτικά σκεπτόμενα όντα φίλοι μου. Κάθε άποψη είναι γόνιμο να εκφράζεται, αλλά όχι με τις φθηνές δικαιολογίες, τις οποίες προσπάθησα να αποδομήσω παραπάνω

δικηγοράκος