Έχουμε διαμορφώσει πλέον έτσι τις ζωές μας, ώστε να μην υπάρχει κάποιος ο οποίος να μη δυσανασχετεί, όταν οι διακοπές του τελειώνουν ή να μην εύχεται να είχε λίγες μέρες παραπάνω. Ενώ η επιστροφή στην καθημερινότητα για κάποιους απαιτεί ένα απλό πακετάρισμα, κάποιων άλλων οι αποσκευές είναι πιο βαριές· γεμάτες αναμνήσεις και στιγμές που καλούνται να διατηρήσουν «ζωντανές» για αρκετό καιρό. Οι αποσκευές αυτές ανήκουν σε ανθρώπους που θα δεις να κάνουν στις διακοπές τους, λίγες περισσότερες τρέλες από σένα, να γελούν λίγο πιο δυνατά από σένα, να αγκαλιάζουν τους φίλους τους λίγο πιο συχνά από σένα, να επιδιώκουν να δουν την ανατολή και τη δύση του ηλίου λίγο περισσότερο από σένα -μα κυρίως να είναι ανήσυχοι, γιατί θέλουν να ζήσουν όσα περισσότερα γίνεται, αλλά λίγο πιο αργά απ' ότι εσύ. Όχι, δεν είναι καλύτεροι σου, ούτε να τους κατηγορείς αν φέρονται περίεργα. Απλώς «συμπιέζουν» τις ζωές τους ανάμεσα στη δική τους πατρίδα και σε κάποια άλλη, ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει», ανάμεσα στο χειμώνα και το καλοκαίρι τους.
Είχα την εντύπωση ότι με τα χρόνια,
το να φεύγεις γίνεται πιο εύκολο και πιο ανώδυνο,
το συνηθίζεις,
όπως συνηθίζεις την καθημερινότητα που σε κρατάει απασχολημένο,
τις άσκοπες βόλτες στους γεμάτους αλλά «ψυχρούς» δρόμους και τους αδιάφορους καφέδες που πίνεις με «φίλους».
Όμως ακόμα και όταν καταφέρεις να συμβιβαστείς με την ιδέα του «έξω»,
πάντα θα υπάρχουν ο εαυτός σου και η μοναξιά που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις.
Εκείνες τις στιγμές συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος και η απόσταση δεν είναι μάλλον με το μέρος σου και φροντίζουν να θολώνουν τις αναμνήσεις αλλά και το μυαλό σου.
Απ'
τη μία σκέφτεσαι τους δικούς σου ανθρώπους,
τους φίλους σου...
Μεγαλώνουν,
προοδεύουν,
αλλάζουν και εσύ δεν είσαι εκεί,
κοντά τους.
Δεν υπήρξες και ποτέ μακριά τους όμως,
αφού τους «κουβαλάς» μέσα σου και είναι αόρατοι θεατές σε κάθε σου βήμα.
Απ'
την άλλη λένε πως ό,τι μεγαλώνει στη μοναξιά,
γίνεται άγριο.
Δεν ξέρω αν με τον καιρό και λόγω των συνθηκών γίνεσαι πιο απότομος ή απρόσιτος για τους άλλους,
αλλά σίγουρα και εσύ αλλάζεις.
Πολλά πράγματα αλλάζουν λοιπόν,
ο χρόνος κυλάει,
η καθημερινότητα «ρουφάει» μανιωδώς την ενέργειά σου και όταν οι ρυθμοί γίνουν λίγο πιο αργοί,
το μόνο που απομένει είναι οι Κυριακές σου.
Όχι,
όχι αυτές εδώ είναι όλες ίδιες περίπου!
Οι Κυριακές σου στην Ελλάδα...
Θα το πιστεύατε αν σας έλεγα ότι οι Κυριακές στην Ελλάδα έχουν «μαγικές ιδιότητες»; Πρώτα απ'
όλα σε κάνουν να ερωτεύεσαι τα πάντα γύρω σου!
Τους φίλους σου,
το χαμόγελο τους και τις ατελείωτες συζητήσεις σας,
γνωστούς και αγνώστους,
περαστικούς,
τον ίδιο σου τον εαυτό,
τον ήλιο,
τον ουρανό,
τον αέρα,
τη θάλασσα,
μέρη που έχεις ξαναπάει και δε θα βαρεθείς ποτέ να πηγαίνεις πάλι,
μέρη πρωτόγνωρα,
μέρη πολυσύχναστα και μη,
τις μελωδίες που ακούς,
τα γέλια,
τις φωνές,
τις σιωπές...
Σε κάνουν να ερωτεύεσαι τη ζωή!
Διαθέτουν όμως και ένα άλλο μυστικό που καταρρίπτει αρκετούς προβληματισμούς,
οι οποίοι προκύπτουν συνήθως,
όταν οι Κυριακές αυτές τείνουν να ξεχαστούν· σταματούν το χρόνο.
Τι;
Δε με πιστεύετε;
Αφού μπορεί να περάσουν μήνες μέχρι την επόμενη Κυριακή και όμως όταν συναντήσεις και πάλι τους φίλους σου,
να μην έχει αλλάξει τίποτα απολύτως,
να είναι σαν να μην πέρασε ούτε μέρα και τότε οι Κυριακές μοιάζουν με μια μεγάλη αγκαλιά,
απ'
αυτές που κρατούν για πολλή ώρα και φροντίζουν να γεμίσουν μεμιάς όλα τα
«κενά» σου.
Μα η μεγαλύτερη μαγεία που υπάρχει στις Κυριακές,
είναι ότι ακόμα και με την πιθανή απουσία του ηλίου κρύβουν μια μοναδική ζεστασιά που προέρχεται από τους δικούς σου ανθρώπους,
οι οποίοι με την αγάπη και την υπομονή τους μπορούν να κάνουν όλες τις μέρες να θυμίζουν ξέγνοιαστες Κυριακές!
Υ.Γ.: Αυτό το κείμενο θέλω να το αφιερώσω -ως αποχαιρετιστήριο ας πούμε- σε κάποιον που όταν το διαβάσει θα καταλάβει, στον άνθρωπο που δεν έλειψε μέρα από δίπλα μου τα τελευταία δυο χρόνια, στη συγγραφέα Μ του κειμένου «ο κόμπος» και στη φίλη της και σε όλους εκείνους που καθημερινά μάχονται εναντίον της απόστασης και του χρόνου με την προσμονή να έρθουν και πάλι αυτές οι μαγικές Κυριακές και όχι μόνο!
μικρό
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου