φόβος; εξάρτηση; ιδανικό;

  Λένε ότι το πρώτο πράγμα που ξεχνάς σε κάποιον είναι η φωνή του. Πράγματι, πολλές φορές πασχίζω να θυμηθώ όχι μόνο τη φωνή σου, αλλά και εσένα, τη μορφή σου, κάθε μικρή λεπτομέρεια πάνω σου που σε έκανε πάντα να ξεχωρίζεις στα μάτια μου. Άλλες φορές πάλι-τα βράδια συνήθως- η σκέψη σου με συνοδεύει είτε όταν περπατάω μ'αυτό το απαλό αεράκι που προκαλεί ένα ευχάριστο ρίγος σ' όλο σου το σώμα είτε όταν είναι πια πολύ αργά και ήσυχα και αρχίζει να «φυσάει» επικίνδυνα μοναξιά. Αυτά τα βράδια σε ακούω και σε βλέπω σαν να είσαι όντως δίπλα μου και θέλω επιτέλους τόσα πολλά να σου πω που δεν ξέρεις, μα μόλις το επιχειρήσω «χάνεσαι» πάλι. Θυμάσαι τότε που μου έλεγες ότι όταν σε συναντάω μιλάω λίγο και γκρινιάζω πολύ; Δίκαιο είχες και εγώ προσπαθούσα να απολογηθώ λέγοντας ότι γκρινιάζω μόνο σε όσους αγαπώ. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε καιρό να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά μου, αλλά τελικά κατάλαβα ότι ήταν απόρροια του μεγαλύτερου ίσως φόβου μου τότε, του φόβου μου να σε χάσω και έτσι επέλεγα να σε «χαζεύω» μιλώντας ελάχιστα και να γκρινιάζω για το πότε θα σε ξαναδώ ελπίζοντας να μην ήταν εκείνη η τελευταία φορά. Βέβαια, όταν φοβάσαι κάτι η ζωή θα φροντίσει να σε φέρει αντιμέτωπο μ'αυτό. Μα γιατί να φοβάσαι το τέλος μιας σχέσης οποιουδήποτε είδους, ενώ εκείνη ακόμα υπάρχει θα αναρωτιόταν κάποιος. Το γεγονός ότι φροντίζουμε να απωθούμε αυτό το φόβο, δε σημαίνει κιόλας ότι δεν υφίσταται, αφού κάθε σχέση που δημιουργεί προσδοκίες, ενέχει και το φόβο του τέλους της. Γιατί εγώ δε μπόρεσα ποτέ να τον κατευνάσω;  Γιατί για μένα ήσουν κάτι παραπάνω από μια σχέση σαν όλες τις άλλες, γιατί για μένα ήσουν ο άνθρωπός μου!

  Εκτός από το φόβο λοιπόν υπάρχει και κάτι άλλο που αποτελεί ταυτόχρονα ευχή και κατάρα για τις ανθρώπινες σχέσεις και ονομάζεται «εξάρτηση». Συναντώνται πλέον κάθε λογής εξαρτήσεις και αναλύσεις επί αναλύσεων για τα συμπτώματα και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται, αλλά με την εξάρτηση από κάποιον άνθρωπο τι γίνεται; Υπάρχει φυσικά και προσιδιάζει στις υπόλοιπες υπάρχουσες και καταγεγραμμένες εξαρτήσεις. Η εξάρτηση από κάποιον άλλο συντελείται σταδιακά και κατά τη διάρκεια της σχέσης, ενώ θεωρείς ότι έχεις ακόμα τον έλεγχο. Αρχικά γνωρίζεστε, μιλάτε όλο και πιο συχνά, καθημερινά, μοιράζεστε τα πάντα, τα χαμόγελα και τα βλέμματα που ανταλλάσσετε σου φτιάχνουν τη μέρα και μένουν «χαραγμένα» στο μυαλό σου και κάπου εκεί συνειδητοποιείς πόσο ύπουλο είναι τελικά αυτό το «παιχνίδι» της εξάρτησης. Χωρίς να το καταλάβεις η εξάρτηση σε «κερδίζει» μέρα με τη μέρα. Η διάθεση, το χαμόγελο-πολλές φορές και η ίδια σου η ευτυχία- εξαρτώνται πλέον από κάπου αλλού και καταλήγεις να αρχίζουν και να τελειώνουν όλα μ'αυτόν τον ένα και μοναδικό άνθρωπο, τον άνθρωπο σου. Όσο περισσότερα σου προσφέρει εκείνος, τόσο περισσότερα αποζητάς και εσύ μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο «πολύ» ήταν μαζί του ακόμα και το «λίγο» που σου έδινε! Το ευτυχές θα ήταν η εξάρτηση να παραμείνει αμοιβαία, αλλά τις περισσότερες φορές αποβαίνει μάλλον μονόπλευρη. Αυτό που διαφοροποιεί ωστόσο την εν λόγω εξάρτηση από τις υπόλοιπες «σχέσεις εθισμού» ή «παθολογικής εξάρτησης» είναι το γεγονός ότι πρόκειται για το «ιδανικό», για τον άνθρωπο της ζωής σου, για το άλλο σου μισό. 

  Πώς ξεχωρίζει όμως αυτό το «ιδανικό» που σε υποβάλλει σε μια από τις μεγαλύτερες εξαρτήσεις σου; Σπάνια το ένστικτο σε ξεγελά σ'αυτό και ξυπνάς μια μέρα, είσαι τριάντα, έχεις πετύχει στη ζωή σου, έχεις φθαρεί από «μέτριες» σχέσεις, έχεις βιώσει την ικανοποίηση από άλλες που κατάφεραν για το μόνιμα ανικανοποίητο σου έστω και λίγο να φτάσουν τις προσδοκίες και απαιτήσεις σου και ο χρόνος σε βοήθησε -όχι να ξεχάσεις- αλλά να συμβιβαστείς με την έλλειψη του δικού σου ανθρώπου. Μπορεί πλέον η εξάρτηση σου να έχει περιοριστεί, να μην περνά συχνά από το μυαλό σου, αλλά κατά βάθος ξέρεις πολύ καλά ότι προσπάθησες να ξεπεράσεις αυτό για το οποίο προοριζόσουν: τον άνθρωπο που διέφερε γιατί με τα χέρια του δε σε «ακουμπούσε» απλά όπως όλοι οι άλλοι, αλλά «άγγιζε» την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό σου.

  Φόβος, εξάρτηση, «ιδανικό»... Με όποια σειρά και να τα βάλεις, όπως και να τα ονομάσεις ή να τα συνδυάσεις, το θέμα είναι να τα ζήσεις την κατάλληλη στιγμή πριν καταντήσουν να αποτελούν το παρελθόν σου. Γιατί τελικά δεν είμαστε σε θέση να επιλέξουμε εξ' αρχής σε μια σχέση αν θα πληγωθούμε ή όχι. Αυτό όμως που μπορούμε να ορίσουμε είναι από ποιον θα πληγωθούμε με την ελπίδα ότι άξιζε τον κόπο. Υπήρξες για μένα λοιπόν ο «άνθρωπος» μου, η «εξάρτηση» μου, το« ιδανικό» μου. Πρόσφατα δέχτηκα μια πολύ απρόσμενη ερώτηση από το εφτάχρονο βαφτιστήρι μου. Είναι δυνατόν να αγαπήσεις κάποιον για πάντα, ρώτησε. Στιγμιαία σκέφτηκα εσένα πριν του απαντήσω ότι κάποιες φορές το «για πάντα» δεν είναι αρκετό! Βλέπεις... Αν ήξερα τουλάχιστον ποιες θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ'έβλεπα, θα στο έδειχνα, θα έλεγα ότι σ'αγαπάω και πόσο ήδη μου έχεις λείψει και δε θα υπέθετα αφελώς ότι το ξέρεις ήδη...

-μικρό