μια ιστορία: για το πόμολο μιας πόρτας.

  Οι μαχητές (όπως είχα πει στο προηγούμενο άρθρο)μου προκαλούν θαυμασμό. Η μάχη όμως όχι. H Μάχη. Λέξη γένους θηλυκού. Λέξη βίαιη. Λέξη που υποδηλώνει πόνο. Μάχη σώμα με σώμα. Μάχη ψυχή με ψυχή. Μάχη άνιση. Συνήθως ατέρμονη και σε ανιούσα κλίμακα.

  

   Ό,τι περιέχει βία με τρομάζει και με αηδιάζει. Βία σημαίνει απανθρωπιά και μίσος, είτε προς τον εαυτό αυτού που την ασκεί είτε προς άλλους. Και η βία φέρνει βία δημιουργώντας έναν κύκλο άσπαστο σαν από μέταλλο. Οι σιδερένιες γροθιές κάποιων ανδρών και τα ατσάλινα νεύρα κάποιων γυναικών αποτελούν μεγάλο κομμάτι αυτού του κύκλου βίας. Η ενδοοικογενειακή βία είναι ταυτόχρονα κομμάτι του κύκλου της βίας και κομμάτι αυτού που λέμε κακοποίηση κατά των γυναικών. Η 25^η Νοέμβρη έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ Παγκόσμια Ημέρα για τον Τερματισμό της Βίας εναντίον των Γυναικών, με αφορμή την άγρια δολοφονία των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών ακτιβιστριών, στη Δομινικανή Δημοκρατία το 1960. Από την 25^η Νοέμβρη και για τις επόμενες 16 μέρες, διοργανώνονται σε όλο τον κόσμο δράσεις που κορυφώνονται στις 10 Δεκεμβρίου, την Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η καμπάνια "16 Days of Activism against Gender Violence" που ξεκίνησε το 1991 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα είναι μία δράση αφιερωμένη, ανάμεσα σε άλλους, στις κακοποιημένες γυναίκες του κόσμου.

  

 Η κακοποίηση είναι ένα τερατώδες φαινόμενο που γιγαντώνεται τις τελευταίες δεκαετίες στην παγκόσμια κοινότητα. Αφενός, τα προβλήματα όπως η φτώχεια, η εξαθλίωση, η πείνα αυξάνονται και οι συνθήκες στους χώρους εργασίας γίνονται ολοένα πιο απάνθρωπες και πιεστικές. Οι καταστάσεις αυτές είναι εξαιρετικά αγχωτικές και ωθούν τους ανθρώπους στα όριά τους με αποτέλεσμα να χάνουν ακόμα ευκολότερα από παλιά τον έλεγχο. Ως συνέπεια, λοιπόν, έρχεται η κακοποίηση των γυναικών απ’ τους άνδρες, σαν ένα ξέσπασμα, σαν μια λύτρωση απ’ την καταπιεστική και ευνουχιστική πραγματικότητα. Αφετέρου, η κακοποίηση φαίνεται να καλπάζει γιατί όλο και περισσότερες γυναίκες μιλούν για το δράμα τους, απευθύνονται στις αρχές και προστίθενται στις στατιστικές. Αυτό που ζητούν διάφορες οργανώσεις απ’ τις κακοποιημένες γυναίκες, δηλαδή να σπάσουν τη σιωπή τους, δείχνει να αυξάνεται έστω κι αν ο βαθμός που επιτυγχάνεται αυτό είναι ελάχιστος.

  

  Γιατί όμως τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες έχουν μπορέσει να μιλήσουν ανοιχτά για την κακοποίηση που δέχονται στο σπίτι; Πολύ απλά γιατί πολύ πρόσφατα άρχισε η πολιτεία και η κοινωνία να αντιλαμβάνονται ότι η κακοποίηση δεν είναι προσωπικό θέμα (τα εν οίκω μη εν δήμω που λέμε), αλλά ποινικό ζήτημα κι έτσι συστάθηκαν οργανώσεις και λειτούργησαν θεσμοί κοινωνικής προστασίας. Το θέμα όμως δεν είναι να μιλήσει… Το βασικό είναι μια γυναίκα να καταλάβει ή μάλλον να αποδεχθεί ότι κακοποιείται. Τα σημάδια όταν η κακοποίηση είναι σωματική την φέρνουν αργά ή γρήγορα αντιμέτωπη με την αλήθεια. Όταν, όμως ασκείται «λευκή τρομοκρατία», όπως λέγεται η ψυχολογική κακοποίηση, τότε μια γυναίκα δεν το αντιλαμβάνεται τόσο εύκολα. Κι όταν μάλιστα έχει αναπτύξει συναισθήματα για τον θύτη, η δημιουργία του Συνδρόμου της Στοκχόλμης ( όπως ονομάζεται επιστημονικά η κατάσταση όπου άτομα που βρίσκονται σε μια σχέση εξουσίας και φόβου συχνά δημιουργούν συναισθηματικούς δεσμούς με το άτομο που τα κακοποιεί) εμποδίζει περαιτέρω τη συνειδητοποίηση. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η βοήθεια του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος είναι σημαντική.

  

  Αν λοιπόν η φίλη, η αδερφή, η μητέρα, η γειτόνισσα σας πει ότι χτύπησε στο μάτι ενώ καθάριζε το πόμολο της πόρτας μην το πιστέψετε αμέσως. Δώστε λίγο απ’ τον πολύτιμο χρόνο σας να σκεφτείτε αν την έχετε ξαναδεί χτυπημένη ή κλαμένη, αν σας λέει ότι περνάει καλά στο σπίτι ή αν αποφεύγει τη συζήτηση, αν είναι ευάλωτη. Δείξτε ανθρωπιά και κατανόηση. Δείτε μέσα στα μάτια της, μην κοιτάξετε απλά. Ίσως είστε ο κρίκος που τη συνδέει με τη σωτηρία. Γιατί για κάποιον το γεγονός ότι είναι γυναίκα είναι κόκκινο παλτό. Γι΄ αυτόν τον ίδιο κάποιο το κόκκινο παλτό, γίνεται κόκκινο πανί. Και ποιος ξέρει μπορεί να γίνουν και τα λευκά πλακάκια της σαλονοτραπεζάριας κόκκινα μετά από μια μέρα έντονα φορτισμένη.

  

  Είμαι η Νεφέλη∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ’ ένα κόκκινο παλτό και να αναρωτιέμαι γιατί στο σαλόνι ενός σπιτιού να κρύβεται η μεγαλύτερη ζούγκλα κι όχι ο μεγαλύτερος παράδεισος. Μέχρι το επόμενο «γι’ αυτά τα λίγα και απλά πράγματα να πολεμάτε».

Υ.Γ.: Η γραμμή SOS 15900 απευθύνεται σε γυναίκες θύματα βίας. Είναι πανελλαδικής εμβέλειας, 24ωρης λειτουργίας 365 μέρες το χρόνο, με αστική χρέωση