μια πόλη χιλιάδες συναισθήματα

  Αθήνα, η δική μου πόλη φωτός. Εκεί που έκανα τα πρώτα μου βήματα, εκεί που έκανα τους πρώτους μου φίλους. Εκεί στη γειτονιά του Υμηττού που σε γνώρισα, σ' εκείνα τα παγκάκια,  που παίζαμε κρυφτό μέσα στα δέντρα, που πήγαμε σχολείο, που κάναμε τις πρώτες μας κοπάνες για να περπατήσουμε στα στενά του Βύρωνα, συζητώντας ατελείωτες ώρες περί φιλοσοφίας. Θυμάσαι; Οι αξέχαστες συναυλίες στο θέατρο βράχων, οι καλοκαιρινές βόλτες στην Ηλιούπολη, στο κέντρο. Το κέντρο... Ήμουν ερωτευμένη με το κέντρο. Πάντα με μάγευε η βαβούρα του. Όμως αυτό που με εντυπωσίαζε πιο πολύ ήταν οι άνθρωποι. Αυτή η τρελή πόλη, με τους τρελούς της ρυθμούς δε θα μπορούσε να μην έχει τρελούς ανθρώπους… Καλούς και κακούς τρελούς... Άνθρωποι κάθε λογής... Ήσουν κι εσύ εκεί. Στις βόλτες από Ακρόπολη-Θησείο κι έπειτα Μοναστηράκι, με μια μπύρα στο χέρι να χρωματίζουμε όνειρα... Ήσουν εκεί, όταν κοιτώντας τα αστέρια, μου έλεγες " αυτό μοιάζει με μεγάλο προφιτερόλ" και αφού σκάγαμε στα γέλια, τρέχαμε προς το πιο κοντινό ζαχαροπλαστείο για να καλύψουμε το κενό που μόλις είχες ανοίξει στα στομάχια μας. Θυμάσαι τους  μουσικούς των δρόμων που μας έφτιαχναν τη διάθεση με ένα τους τραγούδι; Τους καλλιτέχνες που προσπαθούσαν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί απ' τα τόσο όμορφα έργα τους; Τα πρεζάκια που αναζητούσαν μια τζούρα ευτυχίας μέσα στα ναρκωτικά;

  

  Εκεί στην Ακρόπολη, βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας τον έρωτα να γεννιέται, παράνομα ζευγαράκια αγωνιούσαν για μερικές ρομαντικές στιγμές, τρελοί, ερωτευμένοι, έκαναν ρομαντικές βόλτες και αντάλλαζαν καυτά φιλιά ! Κι αυτοί οι μελαγχολικοί, οι μοναχικοί, οι απογοητευμένοι που προσπαθούσαν να ξεχάσουν. Γνωρίσαμε ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα και όμως γελούσαν και άλλους που τα είχαν όλα, κι όμως ήταν δυστυχισμένοι. Στα σκοτεινά σοκάκια της  Πλάκας οι αγαπημένοι μου ποιητές και ράπερ έγραφαν ρίμες μαζί με άλλους ονειροπόλους, επαναστάτες και γκραφιτάδες που γέμιζαν τους τοίχους με όνειρα, με σκέψεις.

  

  Αυτή η πόλη βγάζει ένα χρώμα... μια φωνή! Αντιφατική φωνή, μια σιωπηλή κραυγή! Στην πόλη της δημοκρατίας, θα δεις να κυβερνά η αδικία και η διαφθορά. Θα δεις άστεγους να ζητιανεύουν δίπλα από πολυτελή ξενοδοχεία.  Η αντίθεση βρίσκεται παντού... Και σε ενθουσιάζει πάντα, κι ας μην είναι η πρώτη φορά που την αντικρίζεις. Άνθρωποι λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, μόνοι, ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, ερωτευμένοι, άντρες, γυναίκες. Όλοι μαζί να προσπαθούν να συμβιώσουν. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του να τονίζει την διαφορετικότητα του. Ο ένας να συμπληρώνει τον άλλον. Εκεί η έκφραση είναι τρόπος ζωής, εκεί δημιουργείς, ζεις, αγαπάς,  διεκδικείς, πεθαίνεις!

  

  Αναπόφευκτα, ως λάτρης της θάλασσας, αγάπησα τον Πειραιά όσο τίποτα. Εκεί ένιωσα τη νοσταλγία αυτών που φεύγουν, αλλά και τον πόνο αυτών που μένουν πίσω. Άκουσα τόσες ιστορίες που με συγκλόνισαν... Άλλοι έφυγαν από ανάγκη, άλλοι από επιλογή, άλλοι ήρθαν για να κάνουν μια καινούρια αρχή... Όμως όσοι έφυγαν γυρίσαν και όσοι ήρθαν έμειναν... Αυτή η πόλη έχει κάτι από μαγεία, σε παγιδεύει σ' αυτήν.!

  

  Κι εμείς εκεί… Πάντα δίπλα στη θάλασσα...   Και όταν καλοκαίριαζε, οι βόλτες πλήθαιναν και τα ξενύχτια στην παραλία με κιθαρούλα γύρω απ’ τη φωτιά γίνονταν αιώνια.

  

  Μια πόλη που έχει τόσες πτυχές... Η πόλη αυτή που σκοτώνει τα παιδιά της, που οι άνθρωποί της την καταπατούν, τη βιάζουν, την εξευτελίζουν και αυτή καταφέρνει ακόμα να σε μαγεύει με το τραγούδι της... το χρώμα της... τη ζεστασιά της... Μια πόλη που μπορείς να ζήσεις τον έρωτα, το θάνατο, την κατάθλιψη, την ευτυχία, τη μιζέρια, αλλά που είναι στο χέρι σου τί θα διαλέξεις! Μια πόλη που σ αναγκάζει να τη μισείς και να τη λατρεύεις  ταυτόχρονα... Μια πόλη που όλοι θέλουν να φύγουν μακριά της, μα μόλις φύγουν την αναζητούν απεγνωσμένα! Μια πόλη που έχεις τα πάντα και τίποτα! Αθήνα... Μια πόλη χιλιάδες συναισθήματα...

shadow