Αν υπάρχει θεός, ή έστω, κάποια μεγάλη δύναμη, δεν μου αρέσει καθόλου το παιχνίδι που μας παίζει φίλοι μου. Σίγουρα στη ζωή σας, έχετε βγάλει κάποιο φυτό από τη ρίζα του ή σκοτώσει ένα μυρμήγκι, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Δεν θέλω να το παίξω οικολόγος, αλλά έχετε σκεφτεί ποτέ, ότι και εμείς δεν διαφέρουμε πολύ από αυτά; Κάνουμε τον κύκλο μας, στο χώρο και στο χρόνο, που τυχαίνει να ζήσουμε, ώσπου να εξαφανιστούμε και εμείς, όπως το μυρμήγκι ή το φυτό. Ολόκληρη φιλοσοφία έχει αναπτυχθεί πάνω σε αυτό και φυσικά δεν προτίθεμαι να ‘’αναμετρηθώ’’ μαζί της.
Συνεπώς, τι μας κάνει να διαφέρουμε από το μυρμήγκι, από το χορταράκι που πατάμε ανεπαίσθητα; Η λογική; Το συναίσθημα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η μεγάλη δύναμη, με τον άνθρωπο έχει παίξει το πιο ύπουλο παιχνίδι της. Είναι η μεγαλύτερη κατάρα να μας δίνει τη λογική και τη νοημοσύνη, να αντιληφθούμε τη θνητότητά μας και παράλληλα να παίζει μαζί μας με το να μας δίνει το συναίσθημα. Γιατί και αυτό θνητό είναι. Στιγμιαίο. Μια τόση δα στιγμούλα αθανασίας, απελευθέρωσης από την ρουτίνα και το πρόγραμμα στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε, για να γινόμαστε καλύτεροι επιστήμονες, οικογενειάρχες, άνθρωποι που θα αφήσουν και κάτι πίσω τους, που θα βοηθήσουν λίγο και σ’ αυτή την κοινωνία….
Μα πολλοί από εσάς θα μου μιλήσουν για όλα αυτά τα δημιουργήματα της λογοτεχνίας και του ρομαντισμού, τους μεγάλους έρωτες και την αγάπη που διαρκεί στο χρόνο… Εγώ θα σας απαντήσω ότι και αυτά από ορμόνες και όργανα του εγκεφάλου παράγονται και εμείς δε θα μάθουμε ποτέ κατά πόσο είμαστε τόσο κυρίαρχοι στη ζωή μας όσο νομίζουμε, γιατί η φύση πάντα θα παίζει το παιχνίδι της.
Συναίσθημα είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι αλληλεγγύη, είναι πάθος, είναι αυτοθυσία, είναι συμπόνοια. Όλα τα έχω νιώσει και όλα με διαφορετικούς τρόπους. Και τον φίλο μου τον αγαπάω, μα και την κοπέλα που σκέφτομαι περισσότερο όταν γυρνάω σπίτι το βράδυ την αγαπάω και αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να γνωρίζω καλά, γιατί η αγάπη είναι σαν ένα καλό σπίτι. Χτίζεται μόνο με καλά θεμέλια, παίρνει χρόνο, σε συντροφεύει για όλη σου τη ζωή, αλλά καταντά και βαρετό, μέρος της ρουτίνας…
Ο έρωτας είναι σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα, Δεν παίρνει και πολύ χρόνο, σε ενθουσιάζει μόλις τον χτίσεις μέχρι πάνω, αλλά και πολύ εύκολα πέφτει, και εσύ χτίζεις πάλι από την αρχή… Θα ήθελα πολύ να μάθω κατά πόσο είναι αληθινό αυτό το συναίσθημα, κατά πόσο η φύση παίζει μαζί μας με κοκτέιλ ορμονών, για να πετύχει τους τέλειους απογόνους του ανθρώπινου είδους. Ποτέ δε θα το μάθω. Θα μείνω με τη σκέψη ότι η κοπέλα που σκέφτομαι τα βράδια μπορεί να ναι και μια προσπάθεια μου να ικανοποιήσω την ανάγκη μου να ερωτευτώ, ότι μπορεί και να ναι μόνο το ολόγραμμα του προτύπου που είχα στο μυαλό μου ότι πρέπει να ερωτεύομαι, γιατί συχνά νιώθω σεναριογράφος που γράφει τα σενάρια που θέλει να ζήσει, ώστε να συνεχίσει να έχει λόγους να πηγαίνει στη σχολή και να διαβάζει, να δουλεύει χωρίς προφανή λόγο… Στην τελική, ο βουβός κινηματογράφος με τις αναμνήσεις μου και τη μουσική που βάζω πάντα εγώ, θα μείνει δικός μου και πολύ καλά κρυμμένος…
Το γνωρίζω όμως φίλοι μου ότι οι παραπάνω σκέψεις δεν οδηγούν πουθενά. Αφενός, το να σκεφτόμαστε και έτσι μας καθιστά ανθρώπους και όχι φυτά. Αφετέρου, το να παραδίνεσαι, χωρίς περιορισμούς και χωρίς συνείδηση της λογικής, σε αυτού του είδους τις σκέψεις, μόνο το ‘’ξερίζωμά’’ σου επισπεύδει. Όπως και να έχει διαμορφωθεί η ζωή μας στο σήμερα, όσο ανιαρές και να είναι οι μέρες μας στις σχολές και στη δουλειά, το ζητούμενο είναι να συνεχίσουμε να γράφουμε τα σενάρια μας και το σινεμά που έχουμε στο κεφάλι μας, με μόνο θεατή τους εαυτούς μας, να μη σταματήσει να παίζει…
δικηγοράκος
 |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου