Ευρώπη: Ένα όνειρο που ξέπεσε

Απρίλιος 2017. Πρόθυρα του 2^ου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, με νικητές δύο πρόσωπα όχι και τόσο αξιέπαινα και υποδειγματικά: από τη μία ένα ακροδεξιό κόμμα με άγνωστες βλέψεις και από την άλλη ένα «κεντρώο» κόμμα, συνεχιστής της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων.

Αυτή είναι η Ευρώπη, κυρίες και κύριοι, την οποία «δημιουργήσαμε» και για την οποία οι παππούδες μας έφτυσαν αίμα και έχυσαν ιδρώτα για να την κάνουν καλύτερη, με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και αντίστοιχα, αυτή είναι η Ελλάς, που εδώ και τέσσερις δεκαετίες ψηφίζει, όχι για το καλό του τόπου, αλλά για το συμφέρον που ο κάθε ψηφοφόρος έχει. Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου: αυτή η ακατάπαυστη «λαιμαργία» για περισσότερα, όπως κι αν λέγονται αυτά: χρήματα, εξουσία, κ.λπ.. Όπου κι αν πας βλέπεις τη διαφθορά και το «βόλεμα» και λες από μέσα σου: «Ρε γαμώ το, ένας άνθρωπος που να έχει προσπαθήσει  μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις, για να πάρει μία θέση σ’ αυτή την κωλοχώρα, δεν υπάρχει;» Κι ύστερα έρχεται η απελπισία και η υποταγή. Διότι λες, αφού και να προσπαθήσω να κάνω κάτι θα με καθαιρέσουν, όσες φορές κι αν το επιδιώξω, όσες φορές κι αν αγωνιστώ να ανεβώ τη βουνοπλαγιά, πάντα θα υπάρχει κάποιος στην κορυφή που θα σε γκρεμίσει πάλι κάτω.

Αλλά και είναι η Ελλάς, που βγάζει ένα κόμμα αυτής της απεχθούς ιδεολογίας που ονομάζεται φασισμός, ή ναζισμός, κατ’ άλλους, τρίτο στη Βουλή για να μας εκπροσωπήσει. Μια ιδεολογία που το μόνο που ξέρει είναι η εκμετάλλευση των ανθρώπων. Μια ιδεολογία που κατέστρεψε τη χώρα απ’ τα θεμέλια και άφησε πίσω της μόνο πόνο και φόβο στις καρδιές των ανθρώπων. Ωστόσο, επειδή ο πόνος και ο φόβος «πέθαναν» μαζί με τη γενιά που υπέστη όλα τα δεινά με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισαν να αναδύονται πάλι, ωσάν σειρήνες, που η θανάσιμη λαλιά τους φτάνει στα αφτιά μας σαν χαρούμενο κελάηδισμα και μετά μας τραβάνε στην άβυσσο μαζί τους. Το θέμα είναι ότι αυτή τη φορά θα  είναι ακατόρθωτο να βγούμε στην επιφάνεια για να πάρουμε μια ανάσα. Γιατί δε θα υπάρχει κανείς απ’ έξω.

Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να καταλάβουμε ότι, ανάμεσά μας, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, με την πραγματική σημασία της λέξης. Άνθρωποι που ενδιαφέρονται και προσπαθούν για μας. Που δίνουν την ψυχή τους για αυτόν τον τόπο.

Δε χάσαμε ακόμη. Οι Θερμοπύλες κρατάνε με νύχια και με δόντια. Προς το παρόν. Ήρθε ο καιρός να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο στον οποίο μας έριξαν. Να κάνουμε κι εμείς κάτι. Μεγάλο ή μικρό, δεν έχει σημασία. Για να διώξουμε τους Πέρσες, γιατί αν χάσουμε θα μας καταδυναστεύουν αιώνια. Για να κρατήσουν οι Θερμοπύλες, όποιες κι αν είναι αυτές. Για την ακρίβεια, όποιες θέλουμε να είναι αυτές.

Lost in Universe