για ενα εικοσάευρο

  ΗΗ λεγόμενη oasis κάπου μέσα στο κέντρο προσφέρει δροσιστικό καφέ και λαχταριστά γεύματα. Είναι στη σκιά των δέντρων και παράλληλα πάνω σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Η λεγόμενη oasis έκανε το φιλαράκι μου να ιδρώσει και να κουραστεί. Το έκανε να κλάψει, του έκοψε τα φτερά… 

  

  Σε μια Αθήνα του 2014 ένα δεκαοκτάχρονο κορίτσι θέλει να δουλέψει για να καλύψει τα έξοδα των διακοπών του. Βλέπεις, δεν θέλει να ζητήσει και αυτά τα χρήματα από τους γονείς της. Θέλει τις κάρτες και τα τσιγάρα της να τα πληρώνει μόνη της.

   

  Ένα απόγευμα μιας Τρίτης στη Βαλτετσίου το φιλαράκι μου έκλαιγε. Ένιωσε πως εξαπατήθηκε. Ένιωσε πως στα δεκαοκτώ του δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει, έτσι μου είπε.

  

  Εκείνο το βράδυ αυτό το κορίτσι δεν μπόρεσε να ονειρευτεί τα πράγματα που αγαπάει και της αρέσουν γιατί ένας τύπος την εμπόδισε. Γιατί έτσι είναι. Δουλεύεις χωρίς σταθερό ωράριο σε περίεργες συνθήκες γιατί το αφεντικό σου κάπου ξέχασε την ανθρωπιά του. Ούτε καλημέρα δεν σου λέει. Επιλέγει να χρησιμοποιεί ανθρώπους και για είκοσι ώρες εργασίας αποφασίζει να δώσει είκοσι ευρώ. Τόσο απλά. Και όταν εσύ διεκδικείς αυτά που δούλεψες, εκείνα που σου ανήκουν δηλαδή, σε διώχνει κακήν κακώς, λέγοντάς σου «μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις το πόδι σου εδώ». Αν δεν σου αρέσει να πας αλλού.

  

  Αυτό είναι; Ή δουλεύεις με τους όρους τους ή μένεις άνεργος; Χέστηκαν για εσένα, τόσοι περιμένουν.

  

  Εκείνη, όμως, δεν συμβιβάστηκε ούτε λεπτό. Έφυγε κι ας είχε ανάγκη τα χρήματα. Ούτε κι εσύ πρέπει να συμβιβαστείς. Όσο τις ανεχόμαστε άλλο τόσο θα υπάρχουν. Η αδικία και η εκμετάλλευση. Δεν θέλω να βρεθώ ποτέ σε εκείνο το μέρος, γιατί πάντα θα μου θυμίζει εκείνο το απόγευμα με το εικοσάευρo στο τραπέζι και τα δάκρυα στα μάγουλα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα. Είναι μέρος για ανθρώπους που πίνουν τον καφέ τους με τέσσερα ευρώ κι εγώ δεν έχω. Εσύ;

lucy in the sky with diamonds