Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

here is a strange and bitter crop...

  Πατήσια; Πώς να φτάσεις ως εκεί; Και κυρίως τι το ιδιαίτερο έχουν τα Πατήσια ώστε να φτάσεις ως εκεί; Κι όμως στα «υπόγεια» είναι η θέα
  
  Το πιο κόκκινο, το πιο μικρό και το πιο γλυκό μαγαζάκι της γειτονιάς αυτής είναι σίγουρα παράξενο φρούτοΘα περίμενες να το δεις σε κάποιο στενό του κέντρου, της Πλάκας ή τουλάχιστον σε κάποιο στενάκι κάποιας άλλης γειτονιάς. Κι όμως στο κέντρο των Άνω Πατησίων, περίπου πέντε ή δέκα (εξαρτάται ο τρόπος που περπατάει κανείς και κυρίως ο ρυθμός!) λεπτά από το σταθμό του τρένου, βρίσκεται το περί ου ο λόγος μαγαζί.
  
  Απ’ έξω έντονο, φλογερό κόκκινο, σε τραβάει μόνο με ένα βλέμμα να μπεις και να αράξεις για ώρες. Η διακόσμηση πολύ οικεία, θυμίζει το δωμάτιο που πάντα θα ήθελες ναχεις στο σπίτι σου με όμορφα πολύχρωμα μαξιλάρια και λευκές καρέκλες και μια μπάρα που σε προσκαλεί να κάτσεις στα ψηλά ξύλινα σκαμπό! Το strange fruit θυμίζει πώς να το πω, μικρό γαλλικό bistrot, μοιάζει να ναι αποκομμένο από το κλίμα της περιοχής στην οποία εδρεύει.
  
  Να μη μιλήσω για τη μουσική! Jazz και χαλαρωτικοί ρυθμοί που ειλικρινά σε απωθούν από το να σηκωθείς και να γυρίσεις σπίτι σου. Οι τιμές ιδιαίτερα συμπαθητικές, τόσο για ενήλικες, όσο και για φοιτητές. Και το προσωπικό όχι απλά εξυπηρετικό, αλλά έτοιμο να εκπληρώσει την ανάγκη κάθε πελάτη (ακόμα και της πιο περίεργης και γελοίας φίλης σου, ναι ναι κι όμως).
  
  Ξέρω δεν ξυπνάς και λες πού θα πάω; Α ναι στα Πατήσια. Όχι, σίγουρα όχι. Αλλά πίστεψε με, αν μένεις εκεί είναι η καλύτερη επιλογή που έχεις να κάνεις και αν δε μένεις και βρεθείς εκεί γύρω, ε εμπιστεύσου με, μια επίσκεψη θα σε πείσει! Στο κάτω κάτω τί είναι με το τρένο από το Μοναστηράκι; 15 λεπτά μάξιμουμ!

Υγ1.: τα γεμιστά παπαδοπούλου με κάθε ρόφημα, καφέ ή αναψυκτικό είναι σίγουρα αβαντάζ του μαγαζιού.
Υγ2.: το ότι δεν σερβίρουν παραδοσιακό φραπέ είναι σίγουρα ντιζαβαντάζ του μαγαζιού.
Υγ3.: το strange fruit γιατί παραλίγο να το ξεχάσω, βρίσκεται Πατησίων 354!
Υγ4.: ο τίτλος εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι της Billie Holiday                  

the stranger

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...